Οι καλλιτέχνες βγήκαν στους δρόμους, αντιδρώντας στο Προεδρικό Διάταγμα 85/22 και όλα όσα θεωρούν ότι “θα λύσει” όσοι το προωθούν, αλλά πρακτικά σε όλα όσα έρχεται να τους πάρει πίσω επηρεάζοντας τις ζωές τους. 

“Απεργούμε ζητώντας το αυτονόητο, την μη υποβάθμιση των πτυχίων μας, την μη υποβάθμιση των σπουδών μας, στις οποίες αφιερώσαμε τρία ή και τέσσερα χρόνια, πολλές ώρες και πολύ κόπο. Η υποβάθμιση των πτυχίων μας επηρεάζει φυσικά το πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε τα πτυχία μας μετά το πέρας των σπουδών μας, γιατί ως απόφοιτοι Λυκείου δεν μπορούμε να κάνουμε μεταπτυχιακό, ούτε να διοριστούμε στο δημόσιο (παρόλο που πρέπει να τονίσουμε ότι οι τρίχρονες σπουδές μας αφορούν σε σχολές αναγνωρισμένες από το Υπουργείο πολιτισμού) αλλά επηρεαζει και το μισθολογικό κομμάτι καθώς από ό,τι φαίνεται υπάρχει νομοθετική ρύθμιση σχετικά και με αυτό. Αυτό που ζητάμε είναι η απόσυρση του Προεδρικού Διατάγματος. Ο κλάδος μας είναι ένας κλάδος ήδη πολύ υποτιμημένος από την πολιτεία, ήδη αντιμετωπίζουμε πάρα πολλές δυσκολίες στο εργασιακό μας κομμάτι. Στην προσπάθεια μας να βελτιώσουμε αυτές τις συνθήκες θα έπρεπε η πολιτεία να είναι σύμμαχος, να μας στηρίξει, όχι να κάνει τα πράγματα περισσότερο δυσοίωνα”, μάς ανέφερε σε χθεσινό ρεπορτάζ της Ζωής Δημητρίου η ηθοποιός Δώρα Παρδάλη. 

Ωστόσο, αν υπάρχει κάποιος στο ελληνικό μικροσύμπαν που καταφέρνει με τις λέξεις του να κάνει ακόμα πιο σαφή τα αυτονόητα, αυτός είναι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Σε κείμενό του, που αναρτήθηκε στα προφίλ του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κάνει λόγο για τους “ωραιότερους ανθρώπους που πάτησαν τη γη”. Ναι, τους καλλιτέχνες. ” Αυτά τα ψώνια, οι χασομέρηδες, οι αχαΐρευτοι, οι αιθεροβάμονες, οι εξώλης και προώλης, αυτοί οι ιερείς της ανθρωπιάς και της αγάπης, παντοδύναμοι και ευάλωτοι, ανασφαλείς και ατρόμητοι, αυτοί πληρώνουν εκ μέρους όλων μας το πανάκριβο τίμημα για έναν κόσμο λιγότερο μάταιο”. Αυτή τη φορά, ό,τι είχαμε να πούμε για όσα συμβαίνουν στο καλλιτεχνικό παρόν του τόπου, το είπε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. 

Κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη για τις κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών:

Η καρδιά μου αγκαλιά με τις αδερφές και τους αδερφούς μου στην Τέχνη. Αυτά τα ψώνια,
οι χασομέρηδες, οι αχαΐρευτοι, οι αιθεροβάμονες, οι εξώλης και προώλης, αυτοί οι ιερείς
της ανθρωπιάς και της αγάπης, παντοδύναμοι και ευάλωτοι, ανασφαλείς και ατρόμητοι,
αυτοί πληρώνουν εκ μέρους όλων μας το πανάκριβο τίμημα για έναν κόσμο λιγότερο
μάταιο. Όχι μόνο οι διάσημοι και οι «πετυχημένοι». Μα κυρίως όσες και όσοι παλεύουν να
βγάλουν την κάθε μέρα, χωρίς χρήματα για το νοίκι αλλά με πίστη, με όνειρο, με ευθύνη,
με ακούραστη, απλήρωτη εργασία. Χωρίς εγγυήσεις, χωρίς δίχτυ ασφαλείας, χωρίς
στήριξη, χωρίς επιβράβευση. Ανυπεράσπιστοι, φτωχοί, απαξιωμένοι και κυνηγημένοι από
ένα κράτος-εχθρό κάθε σπίθας που μπορεί να φωτίσει το σκοτάδι του, κρατάνε, χρόνια
τώρα, κάτι ζωντανό και πολύτιμο σε μια χώρα που βουλιάζει. Ηθοποιοί, χορευτές,
μουσικοί, φωτογράφοι, κινηματογραφιστές, εικαστικοί, συγγραφείς, ποιητές. Άνθρωποι
που σκύβουν πάνω στη λέξη, στη νότα, στην κίνηση, στη λεπτή απόχρωση του αισθήματος.
Που βαθαίνουν στην κάθε έννοια, στην κάθε αλήθεια, που τολμούν να αντικρίσουν τα
σκοτάδια τους για να ξορκίσουν τα δικά μας. Κάθε ιδέα, κάθε προσχέδιο, κάθε μελέτη,
κάθε πρόβα, κάθε άσκηση, κάθε επιτυχία, κάθε απόρριψη, κάθε ματαίωση, κάθε έκθεση,
κάθε από ψυχής μοιρασιά, μια προσευχή στο φως.
Μας γεννά η θυσία των ωραιότερων ανθρώπων που πάτησαν τη γη. Ερχόμαστε από τους
αιώνες. Κι εσείς, προσωρινοί διαχειριστές της αθλιότητας, ακαλλιέργητοι δούλοι της
ασχήμιας, νομίζετε πως ορίζετε τις ζωές μας…