Σκότωσε τον Ντάντλι Ντάρσλι μέσα του και προχώρησε. Τον σκότωσε από πολλές απόψεις. Και όταν αφήνεις πίσω σου ένα τόσο σημαντικό κομμάτι του εαυτού σου, συνήθως αφήνεις πίσω σου και ένα μεγάλο βάρος, αυτό που σε πολλές περιπτώσεις δεν σε αφήνει να εξελιχθείς. Ευτυχώς για όλους μας, ο Χάρι Μέλινγκ όχι μόνο πέταξε την ταμπέλα του τροφαντού συγγενή του φημισμένου μάγου, αλλά κατάφερε να αναδημιουργήσει τον εαυτό του. Η ερμηνεία του στο The Pale Blue Eye είναι μία ακόμα απόδειξη, ίσως η πιο τρανταχτή.
Η πρώτη φορά που τον είδα στη μετά Χάρι Πότερ εποχή, ήταν λίγα χρόνια πριν, στο Ballad of Buster Scruggs των αδελφών Κοέν. Το πρώτο που έκανα ήταν να κοιτάξω καλύτερα στην οθόνη μου, το δεύτερο να αναρωτηθώ ποιες ήταν η πιθανότητες να παίζει σε μια τέτοια ταινία και το τρίτο να κάνω μια γρήγορη αναζήτηση στο Google για να βεβαιωθώ ότι ναι, αυτός που βλέπω είναι όντως ο Χάρι Μέλινγκ ή ό,τι απέμεινε από αυτόν.
Ο ρόλος του, επίσης, ήταν κάπως περίεργος. Τον βλέπουμε να υποδύεται έναν ηθοποιό, μέγα θαυμαστή του Σαίξπηρ, χωρίς χέρια και πόδια, πράγμα που, για κάποιο λόγο, μου δημιούργησε μια αντίθεση που πηγάζει από την αιώνια μάχη της κουλτούρας και των διάσημων franchise. Ήταν εξαιρετικός. Δύσκολος, αλλά εξαιρετικός. Τον πετύχαμε φυσικά και αλλού, όπως για παράδειγμα στο The Queen’s Gambit ή το The Devil All the Time.
Ψάχνοντας περισσότερα για εκείνον μετά την προβολή του The Pale Blue Eye, “έπεσα” πάνω σε ένα κείμενο του Vanity Fair το οποίο κάνει -περίπου- την ίδια εισαγωγή με το “ήταν εξαιρετικός. Δύσκολος, αλλά εξαιρετικός” που έγραψα παραπάνω. Πιο συγκεκριμένα, ο Άντονι Μπρέζνικαν, γράφει: “Μερικές φορές είναι δύσκολο να παρακολουθήσεις τον Χάρι Μέλινγκ, αλλά είναι πάντα αδύνατο να αποστρέψεις το βλέμμα σου από εκείνον. Και έχει δίκιο.
Fast forward: Το The Pale Blue Eye είναι ένα αστυνομικό μυστήριο, τοποθετημένο στις αρχές του 19ου αιώνα, το οποίο βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Λουίς Μπαγιάρντ. Ένας νεαρός δόκιμος της Στρατιωτικής Ακαδημίας της Νέας Υόρκης βρέθηκε κρεμασμένος και χωρίς καρδιά. Η διοίκηση της Ακαδημίας, τότε, ζητά τη βοήθεια του Ογκούστους Λάντορ (Κρίστιαν Μπέιλ) για να βρεθεί ο ένοχος και όταν εκείνος θα συνομιλήσει με διάφορους δόκιμους, θα ξεχωρίσει τον ποιητή Έντγκαρ Άλαν Πόε, δίνοντάς του το ρόλο του βοηθού ώστε να λύσουν μαζί το μυστήριο.
Αποστεωμένος, μόνιμα μελαγχολικός, με υγρά μάτια και με εκλάμψεις ρομαντισμού, ο Μέλινγκ γίνεται ο Έντγκαρ Άλαν Πόε που έψαχνε ο Σκοτ Κούπερ για το Pale Blue Eye, μια ταινία που αποτελεί μια σέιφ επιλογή για να περάσετε ένα ωραίο βράδυ στον καναπέ σας, αν καταφέρετε φυσικά να κρατήσετε τα μάτια σας ανοιχτά στις πολλές κινηματογραφικές παύσεις και τον υπερβολικά αργό ρυθμό στα πρώτα αναγνωριστικά λεπτά.
Η φωτογραφία του Ιάπωνα Μασανόμπου Τακαγιανάγκι αξίζει όσκαρ (όπως και ο Φρέιζερ της Φάλαινας) και η γενικότερη βαριά και ασήκωτη (χρειαζόταν ένα όριο) ατμόσφαιρα, κάνει την ταινία που βρίσκεται στο Netflix εδώ και λίγες ημέρες, μία από τις πρώτες streaming επιτυχίες του 2023. Λογικό αν σκεφτούμε ότι παίζουν σε αυτή βαριά ονόματα, με τον Κρίστιαν Μπέιλ να είναι κάτι παραπάνω από επιβλητικός.
Αυτός που μας κέρδισε στο τέλος, όμως, είναι ο Χάρι Μέλινγκ, ο 33χρονος Βρετανός με την ανήσυχη ορμή στο παίξιμό του που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα μας απασχολήσει ακόμα περισσότερο στο μέλλον. Και, μιας και αναφέραμε το “τέλος”. Κάντε λίγη υπομονή, προμηθευτείτε με καφέ για τα δύσκολα λεπτά της ταινίας ή ρίξτε λίγο νέρο στο πρόσωπό σας. Θα σας ανταμείψει.
