*Ένα μικροσκοπικό βιολί παίζει τη μελωδία της θλίψης

Μεγαλώσαμε φίλε, μεγαλώσαμε. Μεγαλώσαμε και ακόμα σε βλέπω να γυρίζεις στη γειτονιά σκυφτός από τα βάρη που σου φόρτωσε η ζωή. Δεν φταις εσύ, έτσι τα έφερε η μοίρα, αυτή η μαυροφορεμένη γριά γυναίκα, η ξαδέρφη του Χάρου που δεν έχει τι να κάνει και παίζει ζάρια με την καθημερινότητά μας. Οπότε όχι, δεν έχω να σου προσάψω κάτι. Άλλωστε δεν είμαι εδώ για να σε κρίνω, είμαι εδώ για να σε τραβήξω -να προσπαθήσω τουλάχιστον- από τον βούρκο της μπουμεριάς που σε έριξε αυτή η άτιμη χασκογελώντας. Θα σου κάνω όμως μία ερώτηση και, αλήθεια, ελπίζω να μην σε φέρω σε δύσκολη θέση και να μην παρεξηγηθείς. Μεγαλώσαμε μαζί σε αυτό το ιντερνετικό τοπίο, το καλό σου θέλω.

Σήμερα, αγαπητέ φίλε, κουνηθήκαμε. Έκανε σεισμό, το κατάλαβες, έτσι δεν είναι; Ναι, ναι, το κατάλαβες πολύ καλά είμαι σίγουρος. Γίνεται να μην το καταλάβεις με 4,9 ρίχτερ; «Αισθητός στην Αττική», έγραψαν αμέσως τα Μέσα της χώρας και είχαν δίκιο αφού η δόνηση σημειώθηκε στην Εύβοια. Η αρχική μας σελίδα γέμισε με το γνωστό «Έκτακτη είδηση» και η καρδιά μας (ίσως είναι τραυματικό) χτύπησε ακόμα πιο δυνατά. Και μάντεψε πού σε οδήγησε αυτή η ακαταμάχητη κάψα να τονίσεις το γεγονός: έγραψες, με μεγάλα γράμματα που υποδηλώνουν φόβο ή αναστάτωση, «ΕΚΑΝΕ ΣΕΙΣΜΟ».

Αλλά δεν έμεινες εκεί, σχολίασες μαζί με άλλους το ταρακούνημα στα μικρά κουτάκια κάτω από την ανάρτηση σου. Μετά γέλασες, μοιράστηκες μαζί μας πού βρισκόσουν, τι έκανες, με ποιον μιλούσες και γιατί, τελικά, ο Ρονάλντο, παρά την κατάκτηση του Μουντιάλ από την Αργεντινή, είναι καλύτερος του Μέσι. Ύστερα έβγαλες από το συρτάρι του γραφείου σου το βιβλίο με τα αστεία, έδιωξες τη σκόνη (μα καλά, πόσο καιρό έχεις να το χρησιμοποιήσεις;) και μελέτησες τους τρόπους που μπορείς εύκολα και γρήγορα να κερδίσεις μερικά reactions. Έβαλες τα δυνατά σου, σου το δίνω αυτό αλλά, δυστυχώς, έπεσες -για ακόμη μια φορά- στην παγίδα και «κόλλησες» στην παλλόμενη επικαιρότητα το «σεισμός, σεισμός, σοσιαλισμός» μαζί με μια φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου.

Και τώρα θα γυρίσω στην αρχή του κειμένου και θα κάνω την ερώτηση που σου υποσχέθηκα: Γιατί; Γιατί νιώθεις πως είναι χρέος σου να γράψεις για τον σεισμό και τα αστεία που, από τη γέννηση του Facebook, εμφανίζονται σε κάθε δόνηση μπροστά μας;

Μια φίλη μου μού είπε ότι δεν έπρεπε να στειρώσει τον σκύλο της, πώς δεν έπρεπε να κόψει τα μπαλάκια αναπαραγωγής του γιατί τώρα, έτσι κενός που είναι εκεί κάτω, δεν κατάλαβε τίποτα. Της απάντησα πως ναι, έχει δίκιο. Τα σκυλιά καταλαβαίνουν τον σεισμό γιατί οι όρχεις τους ακουμπούν στο έδαφος και όχι λόγω της ακοής τους. Μα τι σημασία έχει εδώ που φτάσαμε; Λίγο πριν πατήσουμε με κάθε επισημότητα στο 2023, εσύ αγαπητέ μου φίλε, σχολιάζεις ακόμα τον σεισμό στο Facebook, στο πώς προαισθάνονται τον σεισμό οι σκύλοι θα κολλήσω;