Η Mikko Hara είναι μια από τις πιο υποτιμημένες φωτογράφους στην Ιαπωνία. Έτσι ξεκινά την εισαγωγή της συνέντευξής της η Alex Merola στο i-D. «Όπως μπορείς να δεις, όσα φωτογραφίζω δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο», λέει μόνη της η φωτογράφος, ίσως υποβοηθώντας την αρχική πρόταση. «Ανθρώπους να διασχίζουν τον δρόμο, πράγματα και τοπία που περνάω μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Αυτές τις στιγμές που βιώνει κανείς στην καθημερινότητά του».

Ζει στα προάστια του Τόκιο και φωτογραφίζει ανθρώπους και στιγμές σε αυτό περίπου 30 χρόνια. Θεωρεί πως η φωτογραφία, όπως η ίδια την προσεγγίζει, συνδέεται με το υποσυνείδητο. «Το υποσυνείδητο ενός φωτογράφου μπορεί να μπλέκεται σε μια ολόκληρη εικόνα, όχι απλώς το υποτιθέμενο κύριο υποκείμενο», τονίζει. Θεωρεί πως το «μάτι» της κάμερας είναι πιο αγνό από το ανθρώπινο. Όπως και πιο σκληρό. Κάπως έτσι αφήνεται στην ευφυΐα της κάμερας. «Ποτέ δεν έχω προσπαθήσει να καθιερώσω τη δική μου προσέγγιση στη φωτογραφία ή να στείλω κάποιο μήνυμα με τις φωτογραφίες μου. Το μόνο που έκανα ήταν να είμαι απλώς εκεί, να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής για τα συναισθήματα ή την απόλαυσή μου, για την έκπληξη, το δέος ή τον θυμό. Η κάμερα κάνει όλα τα υπόλοιπα», περιγράφει με αφοπλιστική ταπεινότητα.

Στο νέο της βιβλίο, “Small Myths”, συγκεντρώνει φωτογραφίες της από το 1996 μέχρι το 2021. Όλα αυτά τα χρόνια καταγράφει μικρά μυστήρια της καθημερινότητας στο Τόκιο. «Κουβαλάω την κάμερα μαζί μου σχεδόν όλη την ώρα. Όχι μόνο στους δρόμους, αλλά και στην καθημερινότητά μου. Κάποιες φορές βγαίνω με όλο τον ενθουσιασμό στον κόσμο και επιστρέφω άδεια, και άλλες φορές μια λήψη για την οποία δεν είμαι καθόλου σίγουρη θα γίνει πολύ σημαντική για εμένα», λέει στο i-D. «Για παράδειγμα, η πρωινή μου ρουτίνα περιλαμβάνει το μαγείρεμα γευμάτων για τους τρεις γιους μου και δουλειές σπιτιού. Ακόμα και σε τέτοιες καταστάσεις, μερικές φορές βγάζω φωτογραφίες τους ή κάτι τυχαίο μέσα στο σπίτι όποτε νιώσω έτσι. Αυτές οι ‘καθημερινές’ φωτογραφίες τραβιούνται χωρίς την πρόθεση να γίνουν ‘έργα μου’, αλλά μερικές φορές παίρνουν μια άλλη διάσταση», δηλώνει περιγράφοντας την πραγματική διάσταση της «καθημερινότητας» ως στοιχείο των φωτογραφιών της. 

Παρακάτω, μερικές φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στο “Small Myths” και αποτελούν ένα μέρος μιας 25ετούς -όχι και τόσο- πεζής καθημερινότητας στο Τόκιο.