Το ιδανικό σενάριο: Μονοκατοικία, κάπου μακριά αλλά όχι και τόσο από τον πολιτισμό. Ας πούμε ότι σε 15 λεπτά με το αυτοκίνητο είσαι στο κέντρο και κάνεις τα ψώνια σου. Απέναντί σου έχεις ένα βουνό και η περίφραξή σου δεν αφήνει τους περίεργους να δουν τι ακριβώς συμβαίνει στην αυλή σου. Εν τω μεταξύ δεν συμβαίνει κάτι περίεργο, κάθεσαι σε μία βολική καρέκλα και διαβάζεις το βιβλίο σου. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι έχεις την ησυχία σου και ότι τα βράδια δεν σε ξυπνάει ο ενοχλητικός γείτονας που χορεύει break dance στις τέσσερις τα ξημερώματα.

Το χειρότερο σενάριο: Είσαι κάπου στην Αθήνα, ας πούμε στο Παγκράτι που είναι και της μόδας τα τελευταία χρόνια. Το ενοίκιο είναι απαγορευτικό αλλά δεν μπορείς να κάνεις και αλλιώς,η δουλειά σου είναι εκεί κοντά και εσύ, για κάποιο λόγο, έχεις τη δουλειά πιο ψηλά από τη ζωή σου. Οπότε δεν βγαίνεις τόσο συχνά, κάνεις οικονομία και τα μακαρόνια είναι το μόνο που μαγειρεύεις. Τη βγάζεις με σειρές στο Netflix, είσαι κουρασμένος από τις υπερωρίες και εκεί γύρω στη μία, τα μάτια σου κλείνουν από την εξάντληση. Αμ δε, οι γείτονες έχουν άλλη άποψη, δεν θα σε αφήσουν να κοιμηθείς. Αυτό έλειπε, να σε σέβονται. 
Και αφού μιλήσαμε για τα δύο σενάρια (εσύ που διαβάζεις το κείμενο ζεις καθημερινά το δεύτερο), ας περάσουμε στην ιστορία ενός χρήστη του ελληνικού reddit που πραγματικά λυπηθήκαμε. Μάλλον γιατί βλέπουμε σε εκείνον τον εαυτό μας.

Η ιστορία του είναι η εξής: Η ώρα είναι 3+ και κάθομαι γράφω ποστ στο ρεντιτ επειδή η γειτόνισσά μου από κάτω και οι φίλοι της γκαρίζουν ξημερώματα καθημερινής. Το πάτωμα του σπιτιού έχει λιγότερη ηχομόνωση κι από χαρτί, οπότε τα πάντα ακούγονται, ειδικά όταν κάποιος μιλάει δυνατά. Δεν μπορώ να πάω να τους φωνάξω γιατί δεν μένω μόνος μου και δεν θέλω να ενοχλήσω ακόμη περισσότερο αυτούς που κοιμούνται. Έχουμε πάει αρκετές φορές και έχουμε εξηγήσει, με ήρεμο τρόπο, ότι το κτήριο δεν έχει καμία ηχομόνωση, οπότε απαιτείται έξτρα προσοχή για να μην ενοχλούμε ο ένας τον άλλον. Απ΄το ένα αυτί μπήκε κι απ’το άλλο βγήκε φυσικά. Λύσεις του τύπου “κάνε κι εσύ φασαρία” είναι άχρηστες γιατί στην τελική εγώ θέλω απλά να κοιμηθώ με την ησυχία μου και δεν με νοιάζει να ενοχλήσω τον άλλο.

Είμαι σίγουρος ότι αρκετοί έχετε αντιμετωπίση παρόμοιες καταστάσεις. Έχετε καμία συμβουλή? Συνεχίζω να τους ζητάω ήρεμα να κάνουν ησυχία ή πάω μέσα στα νεύρα και τσακώνομαι? Ή μήπως απλά μετακομίζω στα βουνά σε σπίτι που δεν υπάρχει άνθρωπος τριγύρω μπας και βρω την ησυχία μου?

Αχ, αγαπητέ χρήστη theonewhoknock_s, να ήξερες πόσο σε καταλαβαίνουμε, όλοι έχουμε περάσει ή περνάμε κάτι παρόμοιο. Μέσα από την ιστορία σου, όμως, βγήκε και κάτι καλό. Μάθαμε τι θα κάνουμε όταν ο γείτονας πιάσει την κουβέντα τα ξημερώματα και φωνάζει λες και είναι στο Άνφλιντ. Η απάντηση/συμβουλή του anarchist_pepperoni, θα φορεθεί πολύ: Αφού ακούς τα πάντα, άκου με προσοχή τί συζητάνε και κάνε αδιάκριτες ερωτήσεις την επόμενη ημέρα. Bonus points αν πετάγεσαι στη συζήτηση όσο κάνουν φασαρία.

 Είναι ή όχι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις;