Η Τζένη Μπότση στάθηκε μπροστά σε δημοσιογραδικά μικρόφωνα, στην πρεμιέρα της παράστασης Dogville, και έκανε μερικές δηλώσεις. Μίλησε για την κατάθεση της Κάτιας Δανδουλάκη στη δίκη του Πέτρου Φιλιππίδη, στην οποία κατέληξε σε ένα πολύ εύλογο -ίσως το πιο εύλογο- ερώτημα, αλλά και την απόφασή της να διακόψει τη συνεργασία μαζί του, λόγω της στάσης του απέναντι στη Λένα Δροσάκη.
Η Τζένη Μπότση σχολίασε πως “η Κάτια Δανδουλάκη είναι ένας άνθρωπος που δίνει στο στίγμα του στη δουλειά και το δίνει και κανονικά. Έκανε αυτό που έπρεπε. Κάποιοι άνθρωποι μπορούν να διαχειριστούν την εξουσία τους. Όσοι δεν μπορούν να το διαχειριστούν, είναι επικίνδυνοι”.
Έπειτα ένας δημοσιογράφος επιχείρησε να της κάνει μια ερώτηση ξεκινώντας με την εξής φράση: “Επειδή είστε και μανούλα…”. Τότε η Τζένη Μπότση, χάνοντας ταχύτατα την υπομονή της (ίσως υπερβολικά ταχύτατα, στα όρια της αγένειας), τον διέκοψε λέγοντας του πως δεν είναι μανούλα. Είναι μαμά. Μάνα.
“Μανούλα δεν είμαι! Είμαι μαμά. Μανούλα δεν είμαι. Υπάρχει κάτι υποκοριστικό στο μανούλα. Δεν είμαι νούλα σε καμία περίπτωση. Είμαι μάνα!”.
Προφανώς, το να “κατσαδιάζεις” έναν δημοσιογράφο, που μετά από ορθοστασία, κούραση και προσωπικό χρόνο που έχει αφιερώσει περιμένοντας με ένα μικρόφωνο στο χέρι, έξω από events και πρεμιέρες, για μια δήλωση, που θα ικανοποιήσει τον αρχισυντάκτη του, δεν είναι το ιδανικό. Βασικά, είναι σχεδόν μη αποδεκτό.
Όπως η Τζένη Μπότση δεν έχασε παράλογα την ψυχραιμία της. Γιατί η μητρότητα μάς κάνει “μανούλες” και όχι “μαμάδες” ή “μάνες”; Γιατί έναν άντρα η πατρότητα τον κάνει “πατέρα” και όχι “μπαμπάκα”; Γιατί μάλλον δεν έχει πάνω από το κεφάλι του το ροζ παραμυθάκι της μητρότητας που είναι πάντα γλυκιά, ευχάριστη και περίοδος που ολοκληρώνει κάθε νέα γυναίκα. Οι μαμάδες δεν είναι και δεν νιώθουν αυτομάτως “μανούλες”. Ας το αποδεχτούμε επιτέλους.
