Να ζήσουν και να ευτυχήσουν τα παιδιά, το αξίζουν. Άντε, να βάλουν μπρος για ένα παιδάκι τώρα επειδή το ζητάει η θεία, όχι γιατί το θέλουν πραγματικά. Και αυτός ο στολισμός, ε; Υπέροχος, όπως και το φαγητό. Καλύτερα με τον μπουφέ, έχεις περισσότερες επιλογές. Ωραίο και το νυφικό, μάλλον κόστισε μια μικρή περιουσία όμως, εντάξει, μία φορά παντρεύεσαι. Το λαχανί κοστούμι του γαμπρού, από την άλλη, δεν ήταν και τόσο ωραίο. Έχω ακούσει ότι έχει αχρωματοψία, έπρεπε να ζητήσει τη γνώμη του κουμπάρου, δεν βλέπεται αυτό το πράγμα.
Να τα λέμε όλα όμως, τέλειο ζευγάρι και τέλειος γάμος στο σύνολό του. Αν μου ζητούσαν να βαθμολογήσω την τελετή και το τραπέζι, θα τους έβαζα 9/10. Θα έβαζα το απόλυτο αν δεν χόρευαν το Dance me to the end of love. Γενικά δύο επιλογές υπάρχουν στους γάμους στην Ελλάδα, ή αυτό ή το Stand by me, τουλάχιστον αυτό έχει δείξει η ιστορία. Θα σου πω κάτι φίλη μου για να το παίξεις ψαγμένη την επόμενη φορά που θα πας στην Ελένη για καφέ. To Dance me to the end of love του Λέοναρντ Κοέν δεν είναι και το πιο ερωτικό κομμάτι που κυκλοφορεί εκεί έξω.
Θα σου πω το γιατί, μην βιάζεσαι. Πρώτα θέλω να μου δώσεις τη συνταγή για τα γεμιστά, να κάνουμε μια δίκαιη ανταλλαγή. Εγώ σου δίνω μία πληροφορία που θα σε ανεβάσει στα μάτια των άλλων και εσύ μου δίνει ένα χαρτί που θα με ανεβάσει στα μάτια του άντρα μου. Ευχαριστώ. Άκου τώρα. Σε μία συνέντευξη του 1995, ο Koέν είπε πώς το εμπνεύστηκε.
«Είναι παράξενος ο τρόπος που γεννιέται ένα τραγούδι, κάθε τραγούδι έχει κάποιου είδους σπόρο, που κάποιος βάζει στο χέρι σου ή ο ίδιος ο κόσμος βάζει στο χέρι σου, και γι’ αυτό η διαδικασία είναι τόσο μυστήρια για το πώς γράφεται ένα τραγούδι. Όμως το συγκεκριμένο ήρθε για μένα απλά επειδή γνώριζα ή άκουγα ότι δίπλα στα κρεματόρια, σε κάποια στρατόπεδα θανάτου υπήρχε μία ομάδα μουσικών, που αποτελούνταν από ένα κουαρτέτο εγχόρδων, οι οποίοι υποχρεώνονταν να παίζουν κάθε φορά που εξελισσόταν η διαδικασία αυτής της φρίκης.
Και αυτούς τους ανθρώπους που έπαιζαν, τους περίμενε η ίδια τρομακτική μοίρα. Και υποχρεώνονταν να παίζουν κλασική μουσική,την ώρα που οι συγκρατούμενοί τους θανατώνονταν και καίγονταν. Αυτή η μουσική λοιπόν το “χόρεψέ με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί” εννοεί συμβολικά σαν ομορφιά το τέλος της ύπαρξης, και το στοιχείο του πάθους που διέπει κάθε ολοκλήρωση. Όμως αυτή είναι η ίδια γλώσσα που χρησιμοποιούμε για την απόλυτη παράδοση στον αγαπημένο ή στην αγαπημένη μας, έτσι ώστε σ’ ένα τραγούδι να μην είναι σημαντικό εντέλει να γνωρίζει κανείς την απαρχή της γένεσής του, γιατί εάν και η ίδια η γλώσσα προέρχεται απ’ αυτή την γενεσιουργό πηγή πάθους, μπορεί να αγκαλιάσει οποιαδήποτε παθιασμένη ενέργεια».
Τώρα που το σκέφτομαι, δεν ήταν και τόσο καλός ο γάμος, του γιου μου ήταν καλύτερος. Συμφωνείς; Όχι; Χάλια είναι η συνταγή για τα γεμιστά που μου έδωσες. Εγώ φταίω που προσπαθώ να σε κάνω άνθρωπο.
