Επική διεύθυνση φωτογραφίας. Γυναικεία σκηνοθετική ματιά. Μια τηλεοπτική σειρά που δεν φτιάχτηκε πρόχειρα και πραγματικά σέβεται το κοινό της. Μια ελληνική σειρά σε κρατικό κανάλι που μιλά για μια γυναικοκτονία. 14 επεισόδια για μια σειρά που δείχνει τι συμβαίνει μετά από μια γυναικοκτονία στις ζωές όλων των άμεσα εμπλεκόμενων. Του φονιά, του εραστή, της αδελφής και των ανθρώπων που προσπαθούν να τους πλησιάσουν.
Τι κρατάμε από το πρώτο επεισόδιο; Ότι μοιάζει με ταινία. Κι αυτό ευθύνεται στον δημιουργικό σύμβουλο της σειράς, τον υπέροχο κινηματογραφιστή Άγγελο Φραντζή. Την ερμηνεία της Μαρίας Καβογιάννη που από τα Εγκλήματα μέχρι το Maestro αποδεικνύει ότι είναι μια τεράστια ηθοποιός που είμαστε τυχεροί που την έχουμε.
Να πούμε ότι η ερμηνεία του Γιώργου Καραμίχου είναι ανατριχιαστικά καλή. H υπέροχη σκηνογραφία δια χειρός Αντώνη Χαλκιά διδάσκει αισθητική στα ιδιωτικά κανάλια. Και η συνάντηση του Στάνκογλου με την Γιουλίκα Σκαφιδά ήταν τρομερό cliffhaniger.
Μια μικρή υποσημείωση: είναι τρομακτικό ότι φέτος μιλάμε τόσο πολύ για την ελληνική τηλεόραση. Σημαίνει ότι περνάμε αρκετό χρόνο σπίτι μας (κάτι που θυμίζει επικίνδυνα τις ημέρες της καραντίνας), βιώνουμε κάτι ατομικά με την επίπλαστη συλλογική εμπειρία των social media που δημιουργούν την αίσθηση μιας κοινότητας, δεν κοινωνικοποιούμαστε όσο πριν τον Μάρτιο του 2020 και έχουμε συνηθίσει να περιχαρακώνουμε τις ζωές μας τους τέσσερις τοίχους. Πράγμα που θα οδηγήσει στην συντηρητικοποίηση της κοινωνίας μας και στην εκμετάλλεση αυτής της ανόδου της ατομικότητας από πολιτικά ρεύματα που δεν φημίζονται για την αγάπη τους προς τη δημοκρατία. Μπας και είμαστε συμμετέχοντες σε ένα κοινωνικό πείραμα και δεν το ξέρουμε;
