Κάπου διάβασα πως το καλοκαίρι μας αρέσει γιατί μας αρέσει ο καλοκαιρινός μας εαυτός. Αλήθεια είναι. Το καλοκαίρι με έναν τρόπο μάς γουστάρουμε κάπως παραπάνω και ως εκ τούτου γουστάρουμε και τους γύρω μας λίγο παραπάνω. Μας έχει κάπως θεραπεύσει η βουτιά από τη γκρίνια; Μας έχει κάνει πιο καταδεκτικούς, πιο ανοιχτούς σε άλλες απόψεις; Φταίνε και οι μπύρες από το μεσημέρι; Δεν ξέρω. Πάντως το καλοκαίρι μας σκεπάζει μια ευχάριστη διάθεση, μέχρι να μη μας σκεπάζει άλλο. Γιατί όλα τα θεραπεύουν ήλιος, αλάτι, αλκοόλ διακοπές, εκτός από το cringe. Αυτό το αίσθημα ετεροντροπής και αμηχανίας είναι ανίκητο. Αλλά. Υπάρχει ένα αλλά. Είναι και αυτό συλλογικό βρε κουτό. Δηλαδή, οι παρακάτω κριντζιές μας ένωσαν όλους αυτό το καλοκαίρι. Ας το παραδεχτούμε.
Γαμάτη Αθήνα τον Δεκαπενταύγουστο vs. Η μη γαμάτη Αθήνα τον Δεκαπενταύγουστο: η πιο βαρετή “βεντέτα”
Κάθε Αύγουστο δυο πράγματα περιμένουν να συμβούν, σαν να κολλάει ο χρόνος και να μένουν οι μέρες σε χρόνο μηδέν: η κόντρα για την άδεια Αθήνα. Κάτω από φωτογραφίες σκηνών από τα Φτηνά Τσιγάρα, αποψάρες για το πόσο ρομαντική είναι η πόλη τώρα που “λείπουν όλοι”, αλλά και σχόλια αυτολύπησης για το πώς νιώθει κανείς σαν να τον έχουν κλείσει έξω από κάποια κυκλαδίτικη παρτάρα ανακυκλώνονται, σαν να μην ειπώθηκαν ποτέ τον Αύγουστο της περασμένης χρονιάς. Μια ερώτηση μόνο ρε παιδιά: έχει κάποια σημασία;
Η “καινούργια γκόμενα” που “φώλιασε” ο Μαζωνάκης
Για τον Μαζωνάκη δεν δεχόμαστε πολλά λόγια. Όποιος πει άσχημη κουβέντα για τον Μαζώ θα μας βρει απέναντί του. Ή θα μας έβρισκε τέλος πάντων πριν από αυτό το καλοκαίρι που αποφάσισε να θυμηθεί την ύπαρξη του Arash (σου λέει κάτι, ρε φιλαράκι;) και να κυκλοφορήσουν μαζί του πιο cringe ντουέτο της χρονιάς. Σε άλλα νέα, ο Μαζωνάκης τραγουδάει όλο το καλοκαίρι, σε κάθε μπαρ μετά τις 2 τα ξημερώματα και μπιτσόμπαρο που θαρρεί πως επιτελεί τον σκοπό της ύπαρξής του, για την “καινούργια γκόμενα” που “φώλιασε” και μετά την πρώτη ανατριχίλα αμηχανίας, αναρωτιόμαστε γιατί ρε Γιώργαρε; Τι σε βρήκε;
Οι φουσκωμένες κοιλίτσες στο Instagram
Όχι δεν εννοούμε τις μη ρουφηγμένες φωτογραφίες με μαγιό. Με τη Σελένα Γκόμεζ είμαστε σε αυτό. 100%. Απλώς, αυτό το καλοκαίρι έτυχε οι περισσότερες εγχώριες ινφλουένσερς να ανακοινώσουν την εγκυμοσύνη μας και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καταλήξαμε να σκρολάρουμε από το ένα “δείτε τη φουσκωμένη κοιλίτσα της Χ” στο άλλο. Ευχόμαστε η περίοδος της εγκυμοσύνης να είναι μια υπέροχη φάση για κάθε γυναίκα που το έχει επιλέξει, αλλά αυτό το σπαμ “ειδήσεων” εγκυμοσύνης μάς κρίντζαρε ως την ψυχή. Παιδιά, δεν υπάρχουν θέματα τον Αύγουστο, ΟΚ, αλλά ας μην απελπιζόμαστε.
Η Μύκονος. Γενικώς.
Από τα παρταδιάρικα, χορευτικά Instagram stories μέχρι τις “ειδήσεις” που έρχονται από την κοσμοπολίτικη (νιώθω μια τάση για εμετό) Μύκονο, όλα καταλήγουν σε ένα συγκεκριμένο είδος cringe, αυτού που κρύβει και μια μικρή λύπηση. Γιατί, διάολε, είδηση που λέει πως άνθρωποι πληρώνουν 500 ευρώ για ένα κομμάτι μουσακά και stories γνωστών σου στα οποία φαινομενικά παρτάρουν άγρια στη Μύκονο, αλλά στην πραγματικότητα ξέρεις και ξέρουν πως κάθονται στο χειρότερο τραπέζι ενός ασφυκτικά γεμάτου μαγαζιού, νιώθοντας περήφανοι που είναι υπερφίαλοι, δεν μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις κάτι άλλο πέρα από αμηχανία.
Τα πανηγύρια
Μιλώντας για το ψευτογκλαμουράτα πάρτι της Μυκόνου, δεν μπορούμε να κρύψουμε πως ανάλογο cringe μάς προκαλούν και τα ρομαντικοποιημένα πανηγύρια σε νησιά και χωριά της Ελλάδας, με όλο το γλυκανάλατο των λεζάντων τους. Στις φωτογραφίες, που στόχο έχουν να μας αναγκάσουν να τιμήσουμε το καταναγκαστικό στα ελληνικά social “επιστροφή στις ρίζες μας”, άνθρωποι χορεύουν με χαρά δημοτικά τραγούδια κάτω από πολύχρωμα λαμπάκια. Στην πραγματική ζωή, όμως, οι άνθρωποι κάθονται σε πλαστικές καρέκλες, τρώνε και πίνουν σε πλαστικά πιάτα και ποτήρια, αρχίζουν να νυστάζουν γύρω στις 12, ενώ καλούνται να ανεχτούν όλες τις θείες που τους προτρέπουν να χορέψουν. ΛΕΣ ΚΑΙ ΞΕΡΟΥΝ.
Η Κλινική
Στην Κλινική, οι Οικογενειακές Ιστορίες έχουν πάθει τακαμούρι και η Ζωή Δημητρίου, που άντεξε να δει τρία ολόκληρα επεισόδια αυτού του “αριστουργήματος” τα έχει γράψει καλύτερα. Ναι, ζει ακόμα. Μούδιασε λίγο από τη ντροπή, αλλά το ξεπέρασε.
Όσοι ανακάλυψαν τον ΛΕΞ κατόπιν εορτής
Η συναυλία του ΛΕΞ εκτός από το να κάνει πρωτοφανή πανικό, κατάφερε να ξυπνήσει κάθε άσχετο boomer -στην ψυχή- που μέχρι την προηγούμενη μέρα πίστευε πως “όλα είναι τραπ” και έτρεμε στην ιδέα του “τι ακούνε τα παδιά μας”, να γράφει κατεβατά για αυτόν τον “απίστευτο καλλιτέχνη”, τον “ποιητή του πεζοδρομίου” που “επιτέλους μιλά εκ μέρους της νέας γενιάς που θα μας σώσει”. Φίλε ναι, κριντζάραμε.
Όσοι πήγαν διακοπές στο εξωτερικό και είχαν πολλά να πουν για αυτό
Παιδιά, το ξέρουμε. Οι Κυκλάδες είναι απλησίαστες, τα ακτοπλοϊκά έκαναν μια σχεδόν χυδαία άνοδο και ναι, όλοι είδαμε τις προσφορές των αεροπορικών για ευρωπαϊκούς προορισμούς που στη σούμα, κόστιζαν το ίδιο με το να πας (ΜΟΝΟ) στηνΎδρα. Για την επιστροφή, δεν ξέρουμε. Ωστόσο, ο διδακτικός τόνος για αυτή την επιλογή, τα “πηγαίνετε Κίμωλο εσείς” και οι αναλύσεις για το πόσο πιο έξυπνοι είστε εσείς που δεν πέσατε “σαν πρωτάριδες” στην παγίδα των ελληνικών νησιών, δεν είναι ότι είναι απαράδεκτοι. Ό,τι θέλει θα λέει ο καθένας. Αλλά είναι αχρείαστοι. Ως την τελευταία φορά που τσεκάραμε, ο ελληνικός τουρισμός δεν είχε δεχτεί κάποιο μεγάλο πλήγμα από την απουσία σας από Ιόνιο και Αιγαίο. Προχωράμε.
Οι ευτύχηδες μπλέτσηδες
Κάθε καλοκαίρι εμφανίζονται αυτοί οι τυπάδες, αυτοί οι wanna be ευτύχηδες μπλέτσηδες, που επιμένουν να μας σπαμάρουν κάτω από κάθε ποσταρισμένη νησιώτικη φωτογραφία με ταβέρνες, μπαρ και παραλίες που “ΠΡΕΠΕΙ” να πάμε “ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ” μιας και είμαστε σε αυτή τη “ΝΗΣΑΡΑ”, που προφανώς ανακάλυψαν πριν από εμάς γιατί τέτοιοι είναι, trendsetters, και θέλουν οπωσδήποτε να μας δώσουν τη συμβουλή τους. Φίλε, πότε σε ρώτησα;
Τα τυπάκια στο πλοίο με την κιθάρα και τα ποστ που στηρίζουν τα παιδάκια με την κιθάρα
Πρέπει κάποιος να πει σε όλους όσους αποφασίζουν να στηρίξουν με ρομαντικά αφηγηματικό τόνο, πως κανείς δεν χαίρεται αράζοντας στο κατάστρωμα, έχοντας άλλες πέντε ώρες μέχρι την Αστυπάλαια, ακούγοντας μια παρέα νεοφασαίων να παίζει κιθαρίτσα και να τραγουδάει φάλτσα Θανάση. Η σκληρή αλήθεια είναι πως περιμένουμε υπομονετικά, να πιάσει το πλοίο Αμοργό, να πάνε στο κάμπινγκ της Αιγιάλης, να ηρεμήσουμε.
