Προσπάθησα να το δω. Δεν κατάφερα να αγνοήσω την πραγματικότητα. Το Κίεβο δεν ήταν μια οπτική ψευδαίσθηση. Αλλά το ζωντανό σκηνικό της σειράς που έκανε πρεμιέρα χθες στον ΑΝΤ1 πλέον δεν υπάρχει. Υπάρχει δηλαδή, αλλά είναι γκρίζο, βομβαρδισμένο, ερημωμένο, απογυμνωμένο από χαρά. Καταλαβαίνω ότι μέρος των εσόδων από τη διανομή της σειράς διεθνώς θα διατεθούν στον Ουκρανικό Ερυθρό Σταυρό και σε άλλες οργανώσεις της Ουκρανίας. Δεν μπορείς όμως να γελάσεις με τον Ζελένσκι. Ο άνθρωπος που εμφανίζεται με το χακί φανελάκι καθημερινά στα σόσιαλ και στα δελτία ειδήσεων δεν είναι ένας πρώην ηθοποιός, ένας κωμικός. Ο Πρόεδρος που ενσαρκώνει στη σειρά είναι ένας απλός άνθρωπος, του οποίου ο ρόλος εξελίσσεται σε έναν ηρωικό και λατρεμένο ηγέτη.
Η ζωή αντιγράφει την τέχνη. Ό,τι είναι παρελθόν, είναι πρόλογος. Στην περίπτωση του Ζελένσκι κυριολεκτικά. Ο δασκαλάκος που μένει με τους γονείς του, έγινε viral και βρέθηκε να δοκιμάζει κοστούμια και πανάκριβα ρολόγια που φορά ο Πούτιν για να μπει στο ρόλο. Με φόντο την καθημερινότητα του Κιέβου. Ο Βασίλι Πέτροβιτς Χολομπόροντκο είναι ένας ταπεινός δάσκαλος, ο οποίος είναι εξοργισμένος με την τραγική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα του (τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος). Ένας μαθητής τον τραβάει βίντεο τη στιγμή που ασκεί έντονη κριτική στην κυβέρνηση και το ανεβάζει στο YouTube, όπου γίνεται viral. Μικρή λεπτομέρεια: Τα δικαιώματα της συγκεκριμένης σειράς τα είχε το STAR. Το κανάλι είχε προτείνει το 2017 στον Γιώργο Καπουτζίδη τη διασκευή και ελληνοποίησή της. Ο Καπουτζίδης είχε τις επιφυλάξεις του για την επιτυχία της.
Υπόθεση
Όλοι οι πολίτες ταυτίζονται με το ξέσπασμα του Βασίλι και αρχίζουν να συγκεντρώνουν χρήματα για την προεκλογική εκστρατεία του ώστε να γίνει Πρόεδρος. Και προς έκπληξη όλων εκλέγεται. Ο Βασίλι δεν θέλει να αλλάξει τίποτα από τη ζωή του. Θέλει να μείνει ο ίδιος, να μείνει στο διαμέρισμά του με τους γονείς του, να δανείζεται χρήματα από τους φίλους του, στο τέλος του μήνα, και να πηγαίνει στη δουλειά με το ποδήλατο.
Είναι ο ορισμός της τραγικής ειρωνείας αυτός ο άνθρωπος. Τον βλέπουμε στα χαρακώματα. Στις λάσπες να φορά το κράνος. Ο κίνδυνος είναι πραγματικός. Και κάθε μέρα γίνεται ανυπολόγιστα οδυνηρός. Δεν μπορούμε να παρακολουθούμε ματωμένες φωτογραφίες παιδιών στη Σούμι και άμαχο πληθυσμό να στοιβάζεται σε πλατφόρμες. Ο Ζελένσκι δεν κρίνεται πλέον ως ακατάλληλος για το ρόλο του. Είναι πλέον αργά για τέτοιες πολυτέλειες. Σταμάτησε να πάσχει από την ανασφάλεια των ηθοποιών. Δεν θέλει να τον χειροκροτούν και να είναι αρεστός. Θέλει να πολεμήσει για την ελευθερία της Ουκρανίας. Μεταμορφώθηκε όταν έπεσε η πρώτη βόμβα.
Κι εμείς ως κοινό. Δεν τον έχουμε συνηθίσει στο ρόλο του ηθοποιού. Δεν θα τον δούμε για να περάσουμε καλά. Θα δούμε τις αναρτήσεις του. Θα δούμε τους συμπολίτες του σε καταφύγια, αποθήκες και να τους παρέχεται ιατρική φροντίδα από στρατιώτες. Κάποιοι είναι απελπισμένοι να δραπετεύσουν από την πατρίδα τους. Ο Ζελένσκι, ο τύπος που δάνεισε την φωνή του στο αρκουδάκι Paddigton όταν μεταγλωττίστηκε στα ουκρανικά και χόρευε στο Dancing With the Stars, είναι ήρωας για τους Ουκρανούς. Και –παραδόξως- νοιάζεται να επιστρέψουν όλοι σπίτια τους ζωντανοί.
Το σίριαλ δεν έκανε τηλεθέαση. Δεν νομίζω να πάει καλά στην Ελλάδα. Γιατί η κωμωδία της τηλεόρασης είναι η τραγωδία της ζωής
