Η δεύτερη σεζόν του Witcher παραμένει πολύ διασκεδαστική. Και δεν μπορείς να αποφύγεις το binge watching των επεισοδίων. Η αφήγηση είναι πλέον ξεκάθαρη, με όλους στο ίδιο χρονοδιάγραμμα. Ευτυχώς. Είναι απλά μια ιστορία για τέρατα.
Αν η πρώτη σεζόν άξιζε κυρίως για να δείτε ποια παράξενα νέα τέρατα μπορεί να σκοτώσει ο Geralt ( Henry Cavill) ή τι ακαταμάχητα νέα τραγούδια θα μπορούσε να τραγουδήσει ο Jaskier (Joey Batey) γι’ αυτούς, τα 8 νέα επεισόδια αξίζουν επειδή νοιαζόμαστε για όλους αυτούς τους ανθρώπους. Αν και ο Γητευτής εξακολουθεί να ξοδεύει μεγάλο μέρος του χρόνου του στην οθόνη παλεύοντας με τρομακτικά πλάσματα, η σεζόν στο σύνολό της θυμίζει το Game of Thrones.
Η γονεϊκότητα γίνεται βασικό θέμα της δεύτερης σεζόν. Ο Geralt of Rivia (Henry Cavill), γενετικά τροποποιημένος κυνηγός τεράτων, είναι τώρα ο φοβισμένος θετός πατέρας της Cirilla (Freya Allan), μιας πριγκίπισσας στην εξορία με μια μυστηριώδη κληρονομιά που της δίνει απίστευτες δυνάμεις που κανείς δεν καταλαβαίνει πλήρως. Η Ciri, όπως την αποκαλούν, εξακολουθεί να υποκινείται από τη θλίψη και την οργή που προέρχονται από τα γεγονότα της πρώτης σεζόν, όπου η εισβολή της αυτοκρατορίας του Nilfgaard πολιόρκησε το σπίτι της, το Βασίλειο της Cintra, σκοτώνοντας την οικογένειά της και παραλίγο να την αιχμαλωτίσει. Η Ciri θέλει την εκδίκησή της και νιώθει ότι πρέπει να γίνει Witcher για να την πάρει.
Οι σκηνές μάχης είναι εξίσου επικές. Κάθε τέρας είναι πιο γκροτέσκο από το προηγούμενο , αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι φαίνονται τρομακτικά αληθινά, χάρη σε έναν αποτελεσματικό συνδυασμό εφέ και βελτιωμένου CGI.
