Όλα έμοιαζαν ιδανικά: Χάρι Πότερ, Πρωτοχρονιά, η ανάγκη να ζήσουμε και να μεταφέρουμε λίγη από την μαγεία του σύμπαντος της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ στο δικό μας σύμπαν, το οποίο δέχεται το ένα χτύπημα μετά το άλλο σε καθημερινή βάση. Η ανάγκη να ξεχαστούμε, να γυρίσουμε για λίγα λεπτά στην παιδική μας ηλικία και να νιώσουμε ασφαλείς. Κακά τα ψέματα, αυτό προσφέρει ο Χάρι και η παρέα του στους θαυμαστές του και εκεί οφείλεται η μεγάλη επιτυχία των ταινιών αλλά και των βιβλίων. Η διαχρονικότητά τους θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη και στην ίσως πιο απολαυστική και συγκινητική στιγμή του reunion, o Ρόμπι Κολτρέιν (Χάγκριντ), σε καροτσάκι πια, μας εξηγεί το λόγο που οι επόμενες γενιές θα παρακολουθούν τις περιπέτειες των τριών μάγων με τον ίδια προσήλωση.
Τι προσφέρει, όμως, ένα reunion; Νοσταλγία, άπλετο υλικό για κουτσομπολιό, δάκρυα, χαρά και εξιστόρηση παρελθοντικών γεγονότων με σκοπό την εμπέδωσή τους ή την γνωστοποίησή τους σε τρίτους (εμείς είμαστε αυτοί). Αυτό είναι ή θα είναι το αποτέλεσμα του reunion της τάξης σου και αυτό είναι μάλλον και το αποτέλεσμα του Harry Potter 20th Anniversary: Return to Hogwarts, ίσως λίγο καλύτερο λόγω της επιδραστικότητας του franchise.
Καλογυρισμένο, φινετσάτο, όχι και τόσο στημένο, μοντέρνο, slick που λένε και οι Άγγλοι, με κεφάλαια για να υπάρχει μια τάξη. Χωρίς καμία αμφιβολία, πρόκειται για μια σύγχρονη παραγωγή όπως αρμόζει σε μία απίστευτα επιτυχημένη και κερδοφόρα σειρά ταινιών. Όλα μοιάζουν σωστά. Από τη μουσική και τους αρχικούς χορούς που μας γυρίζουν πίσω στην τέταρτη ταινία μέχρι και τις συζητήσεις των Ντάνιελ Ράντκλιφ, Έμα Γουάτσον και Ρούπερτ Γκριν στον κοιτώνα του Γκρίφιντορ. Ναι, εκείνη η στιγμή μας έκανε να αισθανθούμε τρομερά οικεία, σαν να μην πέρασε μία μέρα από την πρώτη προβολή της Φιλοσοφικής Λίθου.
Η συγκινησιακή φόρτιση των πρωταγωνιστών ήταν δεδομένη. Συχνά παραβλέπουμε το γεγονός ότι ένα τσούρμο από παιδιά στην ουσία μεγάλωσαν και προβληματίστηκαν μαζί σε ένα στούντιο. Η μία ταινία μετά την άλλη, αμέτρητα γυρίσματα, κόπωση, αντικατάσταση της αθωότητας της παιδικής ηλικίας με αυτή του επαγγελματισμού που πρέπει να επιδεικνύει ένας ηθοποιός. Τα παιδιά αυτά, λοιπόν, έζησαν μαζί όλες αυτές τις καταστάσεις και είναι απόλυτα λογικό, ακόμα και 20 χρόνια μετά την Φιλοσοφική Λίθο, να θεωρούν τους συναδέλφους τους οικογένεια, δικούς τους ανθρώπους που θα πουν τον πόνο τους (όχι πάντα αλλά δεν θα κάνουμε σπόιλ). Αυτό από μόνο του κάνει το reunion της παρέας σημαντικό.
Σημαντικές όμως ήταν και οι απουσίες από το Harry Potter 20th Anniversary: Return to Hogwarts, με την πιο τρανταχτή να είναι αυτή της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ. Τον λόγο ίσως δεν τον μάθουμε ποτέ, αλλά δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι ήταν κακό το timing για υπερβολική έκθεση στα media λόγω των πρόσφατων τρανσφοβικών της τοποθετήσεων. Με την ίδια λογική, βέβαια, ήταν κακό το timing να κυκλοφορήσει ένα reunion χωρίς την φυσική παρουσία της δημιουργού του Χάρι Πότερ. Το αρχειακό υλικό από προηγούμενη συνέντευξή της δεν βοήθησε. Το αντίθετο, έκανε το κενό της ακόμα μεγαλύτερο. Κάποια άλλα κενά, όπως αυτά των Άλαν Ρίκμαν (Σνέιπ), Ρίτσαρντ Γκρίφιθς (θείος Βέρνον), Ρίτσαρντ Χάρις (Ντάμπλντορ ο ορθόδοξος), Έλεν ΜακΡόρι (Ναρκίσα Μαλφόι), Τζον Χαρτ (Ολιβάντερ) οι οποίοι έχουν έχουν φύγει από τη ζωή, καλύφθηκαν και με το παραπάνω με διάφορα πλάνα και behind the scenes ιστορίες.
Ας επιμείνουμε στο κακό timing, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, της κυκλοφορίας του reunion και στις απουσίες. Από αυτό έλειπαν οι ηθοποιοί: Μάικλ Γκάμπον (Ντάμπλντορ) και η σχεδόν ανύπαρκτη αναφορά του προκάλεσε απορίες, Μάγκι Σμιθ (ΜακΓκόναγκαλ) Τζούλι Γουάτερς (Μόλι Ουέσλι), Ντέιβιντ Θιούλις (Ρέμους Λούπιν), Κένεθ Μπράνα (Γκίλντροιχ Λόκχαρτ), Χάρι Μέλινγκ (Ντάντλι), Φιόνα Σο (θεία Πετούνια), Μπρένταν Γκλίσον (Τρελομάτης Μούντι), Τίμοθι Σπαλ (Πίτερ Πέτιγκριου), Ντέιβιντ Μπράντλεϊ (Άργκους Φιλτς), Ντέβον Μάρεϊ (Σίμους Φίνιγκαν). Η λίστα είναι τεράστια, ας σταματήσουμε εδώ. Δεν εξετάζουμε τους λόγους που δεν εμφανίστηκαν οι συγκεκριμένοι, απλώς εστιάζουμε στην ουσία: Tο reunion αυτό είναι λειψό, λείπουν σημαντικά κομμάτια του παζλ και αναπόφευκτα αυτό δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Και στο τέλος, υπάρχει αυτό το μεγάλο κενό που παρά τα ωραία throwbacks, τις συζητήσεις και την οικειότητα, δεν γεμίζει. Για την ακρίβεια, δεν δίνει καν την ψευδαίσθηση ότι γεμίζει. Γιατί τι είναι τα reunion; Μία συνάντηση που ισορροπεί ανάμεσα στη νοσταλγία και την ψευδαίσθηση ότι, έστω και για λίγο, όλα θα είναι όπως πριν. Όταν λείπουν σημαντικά κομμάτια του «πριν», πώς μπορείς να γυρίσεις σε αυτά; Το Harry Potter 20th Anniversary: Return to Hogwarts δεν είναι κακό, εξυπηρέτησε τον σκοπό του και υπάρχουν στιγμές που θα σας αγγίξουν. Υπάρχει όμως ένα ταβάνι και όπως σε όλες τις μαζώξεις παλιών συναδέλφων ή συμμαθητών, αιωρείται ένα «έγινε με το ζόρι» σε ορισμένες περιπτώσεις αφού κυκλοφόρησε χωρίς σημαντικούς πρωταγωνιστές. Θα το δεις γιατί οφείλεις σαν σωστός Potterhead να το δεις. Μέχρι εκεί. Δεν θα σας σε πάει παρακάτω, ίσως δεν χρειάζεται κιόλας. Κάποιος δεν μπόρεσε να έρθει γιατί είχε δουλειά, ο άλλος βαριόταν, ο τάδε δεν θέλει να δει τη φάτσα σου. Έτσι είναι τα reunion, τι να κάνουμε τώρα;
Συμβαίνουν και αυτά.
