Οι τρεις φορές που ο Ντέιμον Λίντελοφ συνομίλησε με αυτό που λέμε πολύ μεγάλη έμπνευση

Γράφει ο Γιάννης Μαρκούτης

Kάπου εκεί έξω βρίσκεται ένας (σχετικά) υποτιμημένος Αμερικανός παραγωγός και σεναριογράφος, ο οποίος κέρδισε δικαιωματικά μία θέση στο κλαμπ των μεγάλων: αυτός που επί μία δεκαπενταετία συνηθίζει να μας χαρίζει τηλεοπτικά διαμάντια. Εκείνος που τα τελευταία πέντε χρόνια μας κακομαθαίνει και μας αναγκάζει να περιμένουμε εναγωνίως το επόμενό του χτύπημα. Ο λόγος για τον Ντέιμον Λίντελοφ, ή αλλιώς, τον κύριο «Lost», «Leftovers» και «Watchmen», το πλούσιο βιογραφικό του οποίου απλώνεται σε κάθε γωνιά του δράματος, του μυστηρίου και της επιστημονικής φαντασίας. Και το σπουδαιότερο; Δεν αρέσκεται σε επαναλήψεις, ούτε αναπτύσσει ναρκισσιστικές τάσεις.

Σκοπός του παρόντος άρθου δεν είναι να ψηλαφίσει το «φαινόμενο Λίντελοφ», μα να εστιάσει στις τρεις φορές που ο 48χρονος δημιουργός φλέρταρε με το «Τηλεοπτικό Άριστα». Δεδομένου μάλιστα του γεγονότος πως οι σειρές του φιγουράρουν σε κάθε λίστα με τις καλύτερες όλων των εποχών, σας παραθέτουμε τρία επεισόδια με την υπογραφή του, τα οποία θα μπορούσαν να σταθούν αυτοτελώς, σαν μικρής διάρκειας ταινίες.

Με αφορμή λοιπόν τα «γενέθλια» των τηλεοπτικών «Watchmen», οι οποίοι στις 20 Οκτωβρίου έκλεισαν δύο χρόνια από την πρεμιέρα τους στην πλατφόρμα του ΗΒΟ, ας βουτήξουμε στα βαθιά:

«Α God Walks Into Abar» | WATCHMEN

Η ενασχόληση του Λίντελοφ με τους «Watchmen» δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς: Οι φανς ήταν καχύποπτοι, ενώ ακόμα και οι δημιουργοί του ιστορικού κόμικ εξέφρασαν με ποικίλους τρόπους τις ενστάσεις τους σχετικά με το εγχείρημα. Όμως ο δικός σου δε μάσησε και σαν σωστός fanboy, εξέδωσε μια ανακοίνωση στο πλαίσιο της οποίας εξηγούσε στους πάντες το τί παίζει.

H κληρονομιά ήταν βαριά, το κόμικ είναι ταυτόσημο της ποπ-αρτ, η ταινία του Ζακ Σνάιντερ (2009) ακόμα «γράφει» εκατοντάδες εκατομμύρια εισπράξεων. Κι όμως, ο Λίντελοφ έκανε ένα βήμα παραπάνω. Σύστησε τους «Watchmen» μέσω του HBO Max σε ένα νέο κοινό, χωρίς ταυτόχρονα να απογοητεύσει τους παλιούς. Όλη η μίνι-σειρά των εννέα επεισοδίων φλερτάρει με το «Άριστα», όμως το «Α God Walks Into Abar» είναι το magnum opus του.

Βρισκόμαστε στο όγδοο επεισόδιο, σε έναν κόσμο όπου οι καλοί φοράνε μάσκες,  και στο σημείο που ο θεατής έχει αρχίσει καταλαβαίνει προς τα πού το πάει η σειρά, ξάφνου γινόμαστε μάρτυρες μιας μεγάλης ανατροπής. Μπορεί οι αναφορές στον Dr. Manhattan να είναι πάμπολλες στα επεισόδια, μα Manhattan δε βλέπουμε. Κι εκεί που σκεφτόμαστε πως θα ζήσουμε χωρίς αυτόν, τον βλέπεις να σκάει από το πουθενά με μια μάσκα, να επισκέπτεται σε ένα μπαρ την Άντζελα Έϊμπαρ- φοβερό το λογοπαίγνιο, έτσι; – και να ανοίγει πόρτες για μια αλληλουχία γεγονότων που κάνουν τον θεατή να εκτοξεύεται από τον καναπέ.

Μια αλληλουχία γεγονότων την οποία ο Λίντελοφ αγκαλιάζει με μαεστρία και υποστηρίζει χωρίς κενά, έχοντας διδαχθεί από τα λάθη του «Lost». Αλλά ας μην προτρέχουμε. Ο Θεός μπορεί να είναι στο μπαρ, μα στη συνέχεια γινόμαστε μάρτυρες μιας ακόμα συνάντησης γιγάντων: Αλήθεια, πόσο (αερο)δυναμικός είστε, κύριε Ozymandias; To Plan A σας είναι βέβαιο πως θα λειτουργήσει; Κι αν όχι, θα «φουντάρουμε»; Ποιος είναι ο κύριος Κρόφορντ; Έκανε η κότα το αβγό ή το αβγό την κότα;

To «Leftovers» είναι έπος. To «Leftovers» συνιστά ένδειξη για την ύπαρξη του Θεού. To «Leftovers» είναι η καλύτερη σειρά του HBO. Το «Leftovers» είναι η καλύτερη σειρά όλων των εποχών, με τη δεύτερη της λίστας να απέχει κάποια έτη φωτός. Μία δημιουργία του Ντέιμον Λίντελοφ που ενώ βασίστηκε σε ένα, ομολογουμένως μέτριο, βιβλίο, ακολούθησε τον δικό της, ξεχωριστό δρόμο και στο τέλος δικαιώθηκε. Δράμα η κατάσταση με το συγκεκριμένο δράμα, που πληρώνει «Κιουμπρικόσημο» και «Λιντσόσημο» χωρίς να ξεπατικώνει τούτα τα ιερά τέρατα.

Πρόκειται για την ιστορία του Κέβιν και της Νόρα, ο οποίοι ζουν (ξεχωριστά) μία καθόλου ήρεμη ζωή με τις οικογένειές τους, μιας και πριν από τρία χρόνια, εξαφανίστηκε το 2% των ανθρώπων του πλανήτη. Ανάμεσά τους, φυσικά, και άνθρωποι του πολύ κοντινού τους περιβάλλοντος. Η πρώτη σεζόν μπορεί ομολογουμένως να «κουράζει», μα όσο το μυστήριο ξεδιπλώνεται με τρόπο χαρισματικό, άλλο τόσο και η υπομονή του θεατή γιγαντώνεται. Κι όσο τα λεπτά περνούν, από το τηλεοπτικό κάδρο μέχρι τις έξοχες ερμηνείες, όλα σου φωνάζουν «μείνε».

Αν λοιπόν μείνεις, καταφέρνοντας να δεις την δύστροπη πρώτη σεζόν, κάποτε θα φτάσεις στο φινάλε και στο «Βιβλίο της Νόρα»: Ένα φινάλε που ήταν εξαρχής δουλεμένο, με τις τελευταίες σκηνές να υπάρχουν στο μυαλό του παραγωγού-σεναριογράφου από την πρώτη κιόλας σεζόν. Ένα τέλος λυτρωτικό και καθόλου ανώδυνο, τριάντα χρόνια μετά τον εφιάλτη. Η αλήθεια ξετυλίγεται πάνω στο τραπέζι ενός αγροτικού σπιτιού της Αυστραλίας. Τα μαλλιά τους γκρίζαραν, τα προβλήματα υγείας είναι μόνιμη συντροφιά τους, και στα τελευταία λεπτά αυτής της έξοχης παραγωγής, η Κάρι Κουν και ο Τζάστιν Θερού ξερνάνε ένα κομμάτι της ψυχούλας τους, σε ένα ρεσιτάλ υποκριτικής που θα έπρεπε να διδάσκεται σε κάθε σχολή κινηματογράφου.

Στη συνέχεια γνωρίζουμε τον έτερο πρωταγωνιστή του επεισοδίου, τον Ντάνιελ Φάραντεϊ. Και πριν βγάλουμε το καπέλο στον κύριο Λίντελοφ για το γεγονός πως «βάφτισε» χαρακτήρες του «Νησιού» με τα ονόματα σπουδαίων ανδρών της Επιστήμης, αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε πως η (αμιγώς υποκειμενική) πραγματικότητα δεν είναι μόνο μία.

Πως το Νησί ταξιδεύει κατά το δοκούν και πως η ανθρώπινη συνείδηση δεν είναι πλαστελίνη, για να προσαρμόζεται με άνεση στα συνεχή χωροχρονικά άλματα. Παράπλευρες απώλειες μίας σχετικά δυστοπικής πραγματικότητας σε φόντο εξωτικό, εκεί που για να επιζήσεις χρειάζεσαι μία σταθερά: Kι είναι έμβια, ακόμα καλύτερα.

Ένα επεισόδιο που κατάφερε να «γράψει» Άριστα, χωρίς να παρουσιάζει καθόλου τους πρωταγωνιστές της σειράς, γεγονός που από μόνο του, συνιστά παράσημο. Και στην απίθανη περίπτωση που δεν έχεις τσεκάρει την όλη ιστορία, ξεκίνησε από εδώ: Eίναι το… τυράκι που θα σε δελεάσει. Όσο για το φινάλε του «Lost», εντάξει, τα είπαμε: σε συγχωρούμε ρε συ Ντέιμον.