Η εικόνα γνώριμη και οικεία: Ήλιος, μπαλκόνι, μια κάπως άβολη ξύλινη καρέκλα, ένα τασάκι που μοιάζει με γλάστρα που φιλοξενεί ένα μαραμένο φυτό που όμως είναι ένα βουνό από γόπες, ένα γυάλινο ποτήρι με φραπέ, λίγο γάλα και ένα πράσινο ή ροζ πλαστικό καλαμάκι. Αυτό είναι το τίμιο πρωινό των Ελλήνων, εκτός από τις φορές που προτιμούν να πάνε στο φούρνο και να αγοράσουν μια τυρόπιτα και στη συνέχεια να πιουν τον καφέ τους. Εντάξει, αρκετά στερεοτυπική εισαγωγή, ας μην δώσουμε πολλή σημασία σε αυτή. Οι εποχές έχουν αλλάξει και καλώς έχουν αλλάξει αφού η Γη εξακολουθεί να γυρίζει, σιγά μην μείνουμε στάσιμοι.
Πάμε πάλι: Ήλιος, μπαλκόνι, μια κάπως άβολη ξύλινη καρέκλα, ένα τασάκι άδειο αφού έχουμε κόψει το κάπνισμα και ακολουθούμε τις οδηγίες του smartwatch, ένα χάρτινο ποτήρι με φρέντο εσπρέσο και ένα χάρτινο καλαμάκι για να γίνει το κατάλληλο match. Έχει προηγηθεί ένα πρωινό με βρώμη, φρούτα και ό,τι άλλο υγιεινό προτιμά ο καθένας γιατί έχουμε και ένα Instagram να διατηρήσουμε ακμαίο ποστάροντας φωτογραφίες με το καλοσχηματισμένο μας κορμί. Πάρε μια καρδούλα και εσύ γιατί το αξίζεις.
Μπράβο μας, έχουμε κόψει τις κακές συνήθειες και προσπαθούμε σταδιακά να εντάξουμε νέες, που να συμβαδίζουν με τη νέα εποχή. Συγχαρητήρια σε όλους, ειδικά στα άτομα που προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν μια συλλογική περιβαλλοντική συνείδηση αφού είναι γνωστό πως ο πλανήτης μας περνάει κρίσιμες ώρες. Βρήκαμε μία λύση που θα νομοτελειακά θα μας οδηγήσει στις επόμενες: θα εξαλείψουμε τον καπιταλισμό που ευθύνεται για την περιβαλλοντική κρίση θα αντικαταστήσουμε τα πλαστικά καλαμάκια με χάρτινα. Ναι! Ανακαλύψαμε την Αμερική όπως είχε πει ένας φιλόσοφος της μπάλας σε μία από τις πολλές αναλαμπές του.
Καλά καταλάβατε, θα μιλήσουμε για τα χάρτινα καλαμάκια, αυτά που μας παρουσιάζονται με αγγελικό πρόσωπο και δρουν με διαβολικά, καταστρέφοντας την ιερή στιγμή του πρωινού καφέ αλλά και κάθε άλλη στιγμή, ακόμα και αυτή του χυμού από αγγούρι ένα απόγευμα μετά από μία δύσκολη μέρα σε ένα faseiko μαγαζί στο Παγκράτι.
«Πάμε να πάρουμε καφέ από ένα μαγαζί που ανακάλυψα, είναι πολύ καλό», μου είπαν. «Ωραία, πάμε», είπα εγώ γιατί ποτέ, κανένας δεν είπε όχι σε έναν καλό καφέ λίγο πριν φτάσει στο εναλλακτικό γραφείο του για να δουλέψει, να ματώσει τα δάχτυλά του στο πληκτρολόγιο. Μπαίνουμε, αγοράζουμε, πληρώνουμε, φεύγουμε, βρίζουμε. Κυρίες και κύριοι, αυτή είναι η φυσική ροή. Το καλαμάκι έλιωσε μέσα σε λίγη ώρα όπως λιώνουμε και εμείς από τη ζέστη.
Το χαρτί έγινε ένα με την καφεΐνη, καταστράφηκε, επέπλεε στο φρέντο μου. Καταστροφή άνευ προηγουμένου. Έπρεπε να το καταλάβω από την πρώτη στιγμή. Τα χάρτινα καλαμάκια έχουν μια περίεργη γεύση, παρόμοια με αυτή που αφήνει το γουασάμπι στο ταλαιπωρημένο μας στόμα. Στυφή αδιάφορη, ικανή να προκαλέσει στιγμιαίο μούδιασμα στη γλώσσα απενεργοποιώντας τους γευστικούς μας κάλυκες. Έμοιαζα με τα άτομα που βγάζουν σέλφι στο κινέζικο που μόλις έφαγαν και μοιάζουν με τον Γιάτσεκ Γκμοχ από την αηδία. Αφού δεν σας αρέσει το σούσι, τι το τρώτε;
Η ισοπέδωση, όμως, είναι επικίνδυνη. Ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους και να μιλήσουμε σοβαρά. Φυσικά και τα πλαστικά καλαμάκια πρέπει επιτέλους να αποτελέσουν παρελθόν και να γίνει μια στροφή, έστω και απότομη, προς τα βιοδιασπώμενα. Κανείς δεν θα διαφωνήσει με αυτό. Αλλά, ρε παιδιά, αλήθεια τώρα, αυτό με το χάρτινο καλαμάκι μοιάζει με κακή ταινία που δεν βλέπεις την ώρα να φτάσει στο τέλος της. Ας το παραδεχτούμε, η επιστήμη, οι ειδικοί τέλος πάντων που ασχολούνται με τόσο σοβαρά ζητήματα όπως αυτό, απέτυχαν. Καλύτερα να πίνουμε τον καφέ μας με χοντρό μακαρόνι.
