Ποιος το περίμενε ότι θα αγαπούσαμε τόσο πολύ τα παιδιά που ήξεραν περίπου 80 δεκαδικά ψηφεία του π; Τους πραγματικά απροσάρμοστους για τον κανονικό κόσμο επιστήμονες που δεν χορτάσαμε σε 279 επεισόδια.
Τους άντρες που τους έμαθε ο τυφώνας Πένι της Κάλεϊ Κουόκο πώς να μιλούν με μια γυναίκα. Ο Τζόνι Γκαλέκι, ο Τζιμ Πάρσονς, ο Κούναλ Ναγιάρ, ο Σάιμον Χέλμπεργκ ήταν οι αστροφυσικοί, μηχανικοί, φυσικοί, ιδιοφυΐες που είχαν μικρές κοινωνικές δυσλειτουργίες. Στερεότυπα με nerds μπορεί να αποξένωσαν την κοινότητα στην οποία βασίστηκαν αλλά έκαναν όλους τους άλλους να τους λατρέψουν.
Ήταν όλοι εμείς που μεγαλώσαμε με Star Trek και ακόμη και σήμερα βλέπουμε το Battelstar Galactica, όλοι όσοι προσπαθούσαμε να καμουφλάρουμε ενοχικά τις ιδιοσυγκρασιακές, αντικιοινωνικές εκφάνσεις μας για να περνιόμαστε ως κουλ. Ήταν μια τηλεοπτική σειρά που αποδεχόταν τη διαφορετικότητα κι αυτό φάνηκε στην θεαματικότητα, δεν έπεσε ποτέ κάτω από 11 εκατομμύρια μετά την τέταρτη σεζόν. Κι ακόμη και σήμερα, μήνες μετά την πανδημία είναι το πιο συνεπές ραντεβού μας.
Δέχθηκε κριτικές για μισογυνικά αστεία, προσβλητικά, ομοφοβικά. Παρά τις κριτικές, κέρδισε 10 Emmy και 52 υποψηφιότητες. Υπήρξε –μετά τα Φιλαράκια- η μακροβιότερη κωμική σειρά. Με την πάροδο των χρόνων δόθηκε χώρος να αναπτυχθούν οι γυναικείοι χαρακτήρες (δόξα και τιμή στην Μαγίμ Μπιάλικ και την Μελίσα Ράους). Η Πένι σταμάτησε να είναι η άνεργη, ελκυστική, ξανθιά γειτόνισσα κι έγινε μια νέα, ανεξάρτητη γυναίκα που ψάχνει τη θέση της στον κόσμο.
Η Πένι, ο Σέλντον, ο Λέοναρντ, ο Χάουαρντ, ο Ρατζ ήταν επί 12 χρόνια οι φίλοι μας. Το να πεις την σειρά επιδράστικη ίσως την αδικείς. Είναι ποπ φαινόμενο. Η πιο δημοφιλής σειρά της αμερικανικής τηλεόρασης. Έκαναν μια υποκουλτούρα μαζική. Τα φυτουκλάκια. Ήταν μια τεράστια πολιτιστική μετατόπιση να βλέπεις άνδρες ηθοποιούς που δεν μοιάζουν με μοντέλα στην τηλεόραση. Δεν τους απέκλεισε τους άνδρες της διπλανή σχολής πυρηνικής φυσικής. Ποιος νοιάζεται για τους αθληταράδες των κολεγίων όταν γελάει μέχρι δακρύων με τον Ρατζ και την σχέση του με τις γυναίκες;
Επίσης, το μεγαλύτερο και το ακαταμάχητο selling point αυτής της σειράς είναι η απλή υπόθεση της. Μια παρέα φίλων στην καθημερινότητά της. Ούτε cliffhanger ούτε περιττά gags. Τι σημαίνει αυτό; Παρακολουθούσες κάθε επεισόδιο και δεν ένιωθες ότι είχες χάσει κάτι σημαντικό αν δεν είχες δει μια σεζόν. Όχι αυτό της προηγούμενης εβδομάδας, ούτε καν της προηγούμενης σεζόν. Δεν χρειαζόταν ένα εβδομαδιαίο ραντεβού.
Ταυτιζόσουν άκοπα με έναν χαρακτήρα. Και το χιούμορ τους ήταν παγκόσμιο. Ήταν έξυπνο αλλά προσβάσιμο. Κυρίως, όλοι ήταν καλοί άνθρωποι, ακόμη και ο Σέλντον όταν είχε τα νεύρα του. Κι όσες φορές κι αν την δεις, παραμένει αστεία.
