Σου έχει συμβεί ποτέ να νιώσεις ανακούφιση στη θέα ενός Instagram ποστ; Με μια ανάρτηση που να φωνάζει πως λίγο πολύ δεν λιώνεις μόνο εσύ στην Αθήνα που βράζει, πως δεν είσαι μόνο εσύ αντικοινωνικός με έναν… κοινωνικό τρόπο, πως δεν σοκάρεσαι μόνο εσύ με όσα συμβαίνουν γύρω σου, πως δεν συγκινείσαι μόνο εσύ με ένα ξεχασμένο γκάμι μπέαρ μέσα στην τσέπη ενός πανωφοριού; Αν ναι, τότε μάλλον ακολουθείς τον λογαριασμό antisocial.singularity.
Στο account αυτό, ο Αιμίλιος, δημιουργεί, νιώθοντας ελεύθερος μέσα στην ανωνυμία του και μας κάνει να ταυτιζόμαστε, να συμπάσχουμε, αλλά κυρίως να αποδεχόμαστε τις πιο weird πλευρές μας. Και αυτό μόνο λίγο δεν το λες.
Πες μας λίγα λόγια για εσένα;
Είμαι ο Αιμίλιος, κατά κόσμο Antisocial Singularity, άλλο ένα νέο πρόσωπο σε αυτήν την τεράστια πόλη της Αθήνας που πιστεύει ότι μπορεί να βιοποριστεί από την τέχνη του. Από πάντα ασχολούμουν με την τέχνη, σε πολλούς κλάδους της. Βίντεο, φωτογραφία, γράψιμο, ποίηση και ότι γενικά βρεθεί μπροστά μου. Αλλά αυτό που με έφερε στην επιφάνεια του ελληνικού ίντερνετ είναι η ζωγραφική, πάθος μου από μικρός. Δεν νιώθω ότι κάνω τέχνη επειδή το θέλω, αλλά επειδή το έχω ανάγκη και επειδή είναι το μόνο που ξέρω να κάνω καλά. Φέτος πήρα επιτέλους το πτυχίο μου, στην φωτογραφία και τις οπτικοακουστικές τέχνες και επαγγελματικά ασχολούμαι (ή μάλλον θέλω να ασχοληθώ) με τον κινηματογράφο, αλλά για τώρα δουλεύω σε ένα σήριαλ τηλεοπτικό. Μένω κεντρικά στην Αθήνα και χόμπι μου είναι να γκρινιάζω για την φασαρία.
Πώς προέκυψε η ιδέα να δημιουργήσεις τη σελίδα antisocial.singularity;
Γενικά πάντα ντρεπόμουν για ό,τι ζωγράφιζα και δεν τα έδειχνα ποτέ και πουθενά. Μόνο σε κοντινούς φίλους και ούτε καν πάντα. Μόνο αν πίεζαν αρκετά. Και αυτό γιατί ποτέ δεν θεωρούσα ότι έκανα τίποτα που θα άρεσε στον κόσμο, καθώς ήταν κάτι πολύ δικό μου και διαφορετικό από όσα έβλεπα.
Πέρσι, λίγο πριν την δεύτερη καραντίνα, ο πατέρας μου μου έκανε δώρο μια γραφίδα και έτσι μπήκα για πρώτη φορά στον κόσμο της digital τέχνης. Και κάπως ήθελα να τα ανεβάσω κάπου, κυρίως για να μην τα χάσω ανάμεσα σε χιλιάδες αρχεία. Το αγόρι μου μού έδωσε την ιδέα να φτιάξω έναν ανώνυμο λογαριασμό για να τα φυλάω εκεί. Και έτσι τον περασμένο Νοέμβρη, χωρίς να το πω σε κανέναν, άνοιξα αυτή τη σελίδα.
Αλλά με κάποιον παράξενο τρόπο, τα σχέδια μου πήραν προσοχή και άρχισαν να μαζεύονται οι followers. Τα μηνύματα που λάμβανα ήταν πάρα πολύ θετικά, και μου τόνωσαν αρκετά την αυτοπεποίθηση έτσι ώστε αντί να το κλείσω (που ήταν η πρώτη σκέψη όταν άρχισα να παίρνω προσοχή) αποφάσισα να το κρατήσω και να συνεχίσω να ανεβάζω σταθερά. Θεωρώ ότι ο αγώνας να μην σε ξεχάσει ο αλγόριθμος της συγκεκριμένης πλατφόρμας, μου έδωσε έναν έξτρα λόγο να παραμένω δημιουργικός.
Παρεμπιπτόντως, γιατί antisocial.singularity;
Χρόνια παλεύω με κοινωνικά άγχη. Δείχνω πολύ εξωστρεφής, αλλά είμαι κρυφά εσωστρεφής, δυσκολεύομαι πολύ με την πολυκοσμία και τα μεγάλα πλήθη, σε επίπεδο κρίσεων πανικού. Και η ανωνυμία που έχω στο προφίλ μου, με ώθησε να ‘συστήνομαι’ με αυτό που κρύβω για τον εαυτό μου και με μια έννοια να το κάνω reclaim. Ε και σκέτο το Antisocial δεν έστεκε, οπότε έγινα μια Αντικοινωνική Μονάδα, και κάπως έτσι έκατσε να γίνω ο Antisocial Singularity. Συχνά αναφέρομαι στον Antisocial Singularity σαν να μην είναι ο Αιμίλιος, γιατί εν τέλει είναι η ανώνυμη περσόνα που έχει το προφίλ και όχι εγώ.
Το lime που έχω για προφίλ από την αρχή, είναι λογοπαίγνιο με το όνομά μου.
Από τι εμπνέεσαι;
Δύσκολη ερώτηση. Μέχρι να ξεκινήσω το προφίλ μου θεωρούσα ότι τα πράγματα που με εμπνέουν είναι βαρετά. Εμπνέομαι πολύ από την Αθήνα, με την οποία έχω την τέλεια σχέση αγάπης-μίσους. Παίρνω πολλά από το να μένω εδώ. Επίσης με εμπνέουν οι άνθρωποι. Η οικογένεια μου, το αγόρι μου, οι φίλοι μου, άγνωστοι που συναντώ στο δρόμο. Θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι κάτι έχουμε να δώσουμε.
Εμπνέομαι και από μικρά πράγματα, κάτι που είδα στον δρόμο, κάποια συνομιλία στο μετρό που παράκουσα, η γλάστρα στο μπαλκόνι που έχει πέσει εδώ και καιρό, ο γείτονας απέναντι που βγαίνει και ποτίζει με πορτοκαλί φούτερ.
Σχολιάζεις κοινωνικά φαινόμενα και ζητήματα που απασχολούν κατά πολύ την κοινωνία; Φοβήθηκες ποτέ; Δίνεις χώρο για hate comments;
Από την αρχή που το πήρα απόφαση να συνεχίσω ενεργά με τη σελίδα μου, αποφάσισα να μην βάζω φίλτρο καθόλου σχεδόν σε αυτά που ανεβάζω, δίνοντας έτσι στον εαυτό μου την ελευθερία να εκφραστώ με τον τρόπο που θέλω, χωρίς να φοβάμαι. Σχολιάζω οτιδήποτε με κάνει να νιώσω κάπως, είτε αυτό είναι αγάπη είτε αυτό είναι θυμός. Και η ελληνική κοινωνία τελευταία δεν απογοητεύει καθόλου κάποιον που ψάχνει αφορμές να θυμώσει.
Η ανωνυμία μου με προστατεύει λίγο από το να φοβηθώ τα hate comments και από την αρχή ήμουν προετοιμασμένος να τα δεχτώ. Αλλά περιέργως το ελληνικό Instagram με εξέπληξε θετικά, καθώς όλα σχεδόν τα σχόλια είναι θετικά! Και αυτό μου δίνει και μια ελπίδα.
Έχω σχολιάσει συχνά πράγματα κατά της κυβέρνησης, κατά της αστυνομίας, υπέρ της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, αλλά το post με τα περισσότερα hate comments είναι αυτό στο οποίο θίγω το θέμα της Εκκλησίας. Εκεί μαζεύτηκαν πάρα πολλοί θιγμένοι να παραπονεθούν, κάποιοι με ευγένεια, άλλοι χωρίς. Με επηρέασε πάρα πολύ αυτό, γιατί μπορεί να υπάρχουν 99 θετικά σχόλια αλλά εγώ θα πέσω πολύ με το 1 αρνητικό. Μου φάνηκε δειλό να κλείσω τα σχόλια και λάθος το να μην τους απαντήσω, οπότε έκατσα και απάντησα σε ένα-ένα τα σχόλια αυτά. Και νομίζω έτσι θα το αντιμετωπίζω από εδώ και πέρα τέτοια σχόλια. Εγώ την άποψη μου λέω, πάντα με σεβασμό, και έτσι θα συνεχίσω να κάνω και ας προσβάλλεται ο κόσμος, τι να κάνουμε, αυτά έχει η ζωή.
Αν έπρεπε να επιλέξεις το αγαπημένο σου ποστ, ποιο θα ήταν αυτό;
Δεν νομίζω να έχω κάποιο συγκεκριμένο αγαπημένο post. Όλα τα αγαπάω εξίσου. Μου έχει συμβεί να ανεβάσω κάποιο post και την επόμενη βδομάδα να μην το νιώθω καθόλου. Μου έχει συμβεί να φτιάξω ένα post και λίγο πριν το ανεβάσω να μην συνδέομαι πια, οπότε να το παρατήσω. Αλλά προφανώς υπάρχουν και τα post που ακόμα μου αρέσουν και ακόμα συνδέομαι. Συνήθως αυτά που εμένα μου αρέσουν πάρα πολύ, δεν τα πάνε τόσο καλά, συγκριτικά με post που μ’ αρέσουν μεν αλλά δεν με τρελαίνουν κιόλας. Το πώς θα αντιδράσει ο κόσμος σε κάθε σχέδιο, κάθε φορά μου είναι έκπληξη.
Ίσως να απαντούσα ότι ένα από τα αγαπημένα μου είναι ένα σχετικά παλιό. Είχα βρει ένα απαρχαιωμένο gummy bear στην τσέπη ενός μπουφάν μου και αποφάσισα να το κάνω σχέδιο. Και αυτή ήταν από τις λίγες φορές που μου έκανε τρελή εντύπωση ότι άρεσε στον κόσμο όσο μου άρεσε εμένα.
Από την άλλη, αν με ρώταγες αύριο, μπορεί να απαντούσα άλλο σχέδιο.
Σοβαρά τώρα, πώς ζει ένας καλλιτέχνης στον πλανήτη Ελλάδα;
Έλα ντε, αν μάθεις, πες μου και εμένα! Εγώ προσπαθώ όπου μπορώ να βγάλω λίγα λεφτά αλλά η αλήθεια είναι ότι θέλει πολλή υπομονή και επιμονή για να μπορέσει κανείς να ζήσει από αυτό. Και σίγουρα μια τζούρα τύχης βοηθάει. Οι καλές σχέσεις με τους ανθρώπους και η πίστη στον εαυτό σου επίσης είναι αναγκαία για να πετύχει κανείς. Εγώ νιώθω αρκετά προνομιούχος που κατάφερα να βρω δουλειά πάρα πολύ κοντά στο αντικείμενο μου χωρίς να φύγω από τη χώρα και αυτό δεν το παίρνω δεδομένο. Αλλά εν τέλει για να μπορέσεις να επιζήσεις ως καλλιτέχνης στον Πλανήτη Ελλάδα, πρέπει να το πάρεις ενεργά απόφαση, ότι θα επιζήσεις ως καλλιτέχνης στον Πλανήτη Ελλάδα.
Δώσε μερικά spoilers για μελλοντικά ποστ.
Τα ποστ μου, όπως και εγώ είναι πολύ αυθόρμητα συνήθως. Έχω σίγουρα κάποιες συνεργασίες με άλλα καλλιτεχνικά προφίλ που αγαπώ και χαίρομαι πολύ να κάνω και θα έρθουν προσεχώς! Κατά τα άλλα, να δούμε τι μας επιφυλάσσει η κοινωνία αυτή και αναλόγως θα κινηθούν και τα ποστ μου νομίζω.
Σύντομα ευελπιστώ να βγάλω και τα σχέδια μου σε αφισάκια ή και τυπώματα για όσους αγαπούν αυτό που κάνω. Και τους αγαπώ και εγώ, γιατί όντως η όμορφη θετική ενέργεια που μου δίνει ο κόσμος, είναι ένας από τους βασικούς λόγους που συνεχίζω!
Επίσης στα σκαριά είναι και ένα zine που σκέφτομαι καιρό να εκδώσω, με σχέδια μου και σκέψεις μου, για να μπορέσει να αγοράσει ο κόσμος και να έχει κάτι έντυπο δικό μου, για να βγάλω λίγο τον Αντισόσιαλ, βόλτα στον αναλογικό κόσμο!
