Δεν έχουμε κουραστεί να αφήνουμε την τραγικότητα των γεγονότων να μας πιέζουν για αλλαγή. Ο εξαφάνιση και ο θάνατος της Δήμητρας, απόρροια της έλλειψης αποδοχής, της χρόνιας καταπίεσης και της αδιαφορίας των ανθρώπων για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, ιδίως για τα τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας μας έφεραν για ακόμα μια φορά αντιμέτωπους με το πόσα τραγικά γεγονότα μπορούν να προκληθούν με το να αφήνουμε ανθρώπους στο περιθώριο.
Η Δήμητρα πέρασε σχεδόν ολόκληρη τη ζωή της σε ένα μικρό χωριό της Λέσβου, βιώνοντας αυτή τη βαριά μοναξιά που έρχεται όταν βρίσκεται κανείς ανάμεσα σε ανθρώπους. Η Δήμητρα επίσης, έγινε playmobil, από τον M.Hulot, σαν μια ένδειξη τρυφερότητα, την οποία εμείς θα πάρουμε και σαν μια υπόσχεση για τη μη λήθη. Σαν μια ελπίδα ότι δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ.
Παράλληλα, η ακτιβίστρια, Νταίζη Γαλιατσάτου, μια εκ των ιδρυτών του ΑΚΟΕ (Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλόφιλων Ελλάδας) προτείνει για μια χρονιά, να αφιερωθούν χρήματα στη δημιουργία ενός ξενώνα φιλικού για κακοποιημένα άτομα όπως η Δήμητρα. Συγκεκριμένα, έγραψε με αφορμή τον θάνατο της Δήμητρας, σε ανάρτησή της:
“Δεν πρέπει ένας τόσο μόνος άνθρωπος να πεθαίνει στα αζητητα. Η ζωή αυτού του γλυκού ανθρώπου που αφήσαμε στο έλεος εκείνων που τον κλείσανε στο Δρομοκαΐτειο γιατί απλά ήθελε να είναι ο εαυτός του είχε αξια. Υποκρισία είναι να κάνεις μνημόσυνα. Ο Δημήτρης δεν ήταν υποκριτής. Ήταν μια όμορφη ψυχή που στολιζε τον κόσμο μας και αυτός ο κόσμος τον σκότωσε. Εάν η κοινότητα καταλάβει ότι πρέπει να ρίξει όλο το βάρος στην πιο κακοποιημένη κατηγορία ανθρώπων της υφηλίου θα πρέπει να σκεφτεί ότι επείγει ένας ξενώνας φιλόξενος και φιλικός. Για μια φορά την γιορτή της περηφάνειας ας την αφιερώσει δίνοντας τα χρήματα των χορηγων που προσφερονται για έναν ξενώνα. Υπάρχουν πολλές άλλες χρονιές για παρελάσεις. Χορηγοι υπάρχουν όπως ο Δήμος Αθηναίων, το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, η Vodafone, η πρεσβεία της Αυστραλίας και πολλοί άλλοι. Μην κάνετε για μια χρονιά την παρέλαση και κτιστε μια φωλιά που θα σώσει ζωές. Αυτό είναι πράξη ακτιβισμού που όλοι έχουμε επιθυμήσει.Και τέλος θα θυμίσω τα λόγια μου στο τι είναι ακτιβισμός.
Ο ακτιβιστής δεν είναι γραφιάς. Δεν είναι αριβιστής. Δεν είναι σταρ.Δεν είναι πολιτικός. Δεν είναι επαγγελματίας.
Ο ακτιβιστής βάζει στόχους,δρα, αγωνίζεται μέχρι να πεθάνει στην αφανεια.
Αυτός είναι ο πραγματικός ακτιβιστής.
Όλα τ’αλλα δεν είναι ακτιβισμός αλλά πασαρέλα Γ’ κατηγοριας.
Και μ’αυτο εύχομαι να μην υπάρξουν άλλα θύματα και να βρεθούν οι πραγματικοί ακτιβιστές που θα δώσουν λύση σ’ αυτό το ολοκαύτωμα.
Αντίο Δημήτρη. Εύχομαι να ξαναγεννηθείς σ’ έναν καλύτερο κόσμο όπως εσύ ήθελες.”
