Δεν υπάρχουν δίπολα “κακός vs καλός”. Αυτά είναι πλέον παρωχημένα. Το ζήτημα είναι να αιτιολογήσεις στο κοινό σου γιατί κάποιος επιλέγει την σκοτεινή πλευρά. Και συνήθως η απάντηση είναι τα παιδικά τραύματα. Τι να κάνουμε τώρα, να ξαναγράψουμε τις φροϋδικές αναλύσεις;
Τι ξέρουμε; Η γονεϊκή φροντίδα ταλαντεύεται ανάμεσα στην επαρκή ικανοποίηση των ενστίκτων του παιδιού για τη δημιουργία συναισθηματικής ασφάλειας και ευχαρίστησης και στη ματαίωση της ικανοποίησης αυτής, η οποία όμως πραγματοποιείται με τρόπο αναπτυξιακά κατάλληλο ώστε το παιδί να αντικαθιστά την αρχή της ευχαρίστησης με την αρχή της πραγματικότητας. Ε, στην περίπτωση της Εστέλλας αυτό δεν συμβαίνει.
Σε αυτήν την αφήγηση, η Cruella de Vil δεν έχει γίνει ακόμα λαθροκυνηγός. Αντ ‘αυτού, τη συναντάμε ως ορφανό με την ονομασία Estella του οποίου η αναρρίχηση στην κορυφή της βρετανικής βιομηχανίας μόδας – που κυβερνά μια ψυχοπαθής σχεδιάστρια με την επωνυμία Βαρόνη (Emma Thompson) – θα απαιτήσει τη βύθισή της σε ένα σκοτεινό alter ego με το όνομά Cruella .
Για να προχωρήσει, η Estella αρχικά βάφει τα μαλλιά της κόκκινα, όπως και η Stone, μια φυσική ξανθιά. Και η Stone αντιμετωπίζει επίσης το δημόσιο της πρόσωπο σαν ένα alter ego: “Το όνομά μου είναι στην πραγματικότητα Emily, οπότε όταν κάποιος με καλεί Emma, είναι εύκολο για μένα να γνωρίζω ότι έχει να κάνει με τη δουλειά” λέει στις συνεντεύξεις της.
Μερικές φορές είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η Disney δημιούργησε έναν κακοποιό που σκοτώνει σκύλους για να γδάρει για τα γούνινα παλτά τους. Οι αρχετυπικές πτυχές της Κρουέλα που την κάνουν τόσο συναρπαστική κακοποιό είναι οι εντελώς διαταραγμένες συμπεριφορές που έχει απέναντι στα πιο γλυκά ζώα στη γη.
Αυτή όμως η ταινία μοιάζει με editorial αγγλικής Vogue ή βιντεοκλίπ ρόκερ με λεφτά θα μπορούσε να είναι η μεγαλύτερη έκπληξη του καλοκαιριού. Τολμηρό, σκοτεινό, υπέροχα αντι-Ντίσνεϋ.
Η επιτομή της Cruella de Vil — όπως εκφράστηκε για πρώτη φορά από την Betty Lou Gerson στην προσαρμογή του 1961 και αργότερα παίχτηκε από την Glenn Close στην ταινία του 1996 – είναι το εξωφρενικό στυλ και η σκληρότητά της. Εδώ, η Κρουέλα, την οποία υποδύεται η Έμα Στόουν, μαλακώνει και γίνεται φιλόδοξη.
Η Εστέλλα είναι διαφορετική, είναι μόνη της. Ο μόνος της σύντροφος είναι ένα πιστό κουτάβι που βρίσκει και παραμένει πάντα στο πλευρό της. Αυτό που χωρίζει τη ζωή της στα δύο είναι ο θάνατος της μητέρας της, η οποία έπεσε από την πλευρά ενός μεγάλου κτήματος δίπλα σε γκρεμό εξαιτίας των Δαλματικών σκυλιών (CGI) που κυνηγούσαν αρχικά την ίδια. Κατηγορεί τον εαυτό της για το θάνατο της μητέρας της και πηγαίνει στο Λονδίνο, όπου γνωρίζει τον Τζάσπερ (Τζόελ Φράι) και τον Χόρας (Πολ Γουόλτερ Χάουζερ). Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας λαμβάνει χώρα στο Λονδίνο στα τέλη της δεκαετίας του 1970, με έντονη τη δυναμική της αντικουλτούρας.
Τελικά, πιάνει δουλειά στη Βαρόνη (Emma Thompson), μια πονηρή σχεδιάστρια και σκληρή με το προσωπικό της. Η Estella τη βλέπει ως μέντορα, αλλά θυμώνει όταν μαθαίνει περισσότερα για την τρομακτική συμπεριφορά του αφεντικού της. Στο σημείο αυτό η καλοσυνάτη Εστέλλα αποφασίζει να γίνει η θρασύτατη Κρουέλα, θέτοντας ως στόχο της να αντικαταστήσει τη Βαρόνη ως σχεδιάστρια.
Η Cruella είναι ενδεικτική της ίδιας της κουλτούρας που προσποιείται ότι επικρίνει. Ο κεντρικός χαρακτήρας της είναι μια λευκή γυναίκα της οποίας οι ανησυχίες και η πολιτική αρχίζουν και τελειώνουν με τον εαυτό της. Δεν θέλει να ανατρέψει το κατεστημένο όσο να γίνει.
Αν σας αρέσουν τα υπέρτατα ρούχα της Vivienne Westwood και του Alexander McQueen, τότε η Cruella με τον πανκ αέρα είναι η αντιηρωίδα που ψάχνατε. Αυτό που έχει να πει η Κρουέλα για τη γυναικεία φύση έχει τις ρίζες της στη νεανική λευκότητα
Όλα τα θέματα της ταινίας έχουν τις ρίζες τους στην προοπτική της για την εξουσία, από το ποιος την παίρνει σε ποιον πραγματικά την αξίζει.
