Δεν τα λέμε εμείς. Η Γυναίκα στο Παράθυρο, το ψυχολογικό θρίλερ του Netflix με πρωταγωνίστρια την Έιμι Άνταμς, δεν κατάφερε να συγκινήσει τους κριτικούς.
Δεν ξέρουμε τι έπαθε ο Τζο Ράιτ. Συνήθως κάνει αριστουργήματα. Η πιο Σκοτεινή Ώρα είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της δουλειά τους. Ίσως αυτός έπεισε τον Γκάρι Όλντμαν να πει στο ναι στο Netflix. Του χρωστάει άλλωστε Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα, BAFTA, Satellite και SAG Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του ως Τσόρτσιλ.
Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Έι Τζέι Φιν. Μιλάμε για best seller. Περιμέναμε με τέτοιο καστ και τόσα εχέγγυα μια απολαυστική ταινία. Λάθος μας. Το μυθιστόρημα στο οποίο βασίστηκε, από τον Έι Τζέι Φιν, ήταν μέρος της μετα-Gone Girl έκρηξης σε εγχώρια θρίλερ με επίκεντρο τις σπασμένες γυναίκες πρωταγωνιστές, και αφού η προσαρμογή του David Fincher έγινε επιτυχία, η Fox ήλπιζε σε μια επαναλαμβανόμενη επιτυχία, αρπάζοντας τα δικαιώματα με ταχύτητα.
Η ταινία, στην οποία συμπρωταγωνιστούν οι Γκάρι Όλντμαν, Τζούλιαν Μουρ και Άντονι Μακί, έγινε αρχικά από την 20th Century Fox και κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2019, αλλά στάλθηκε πίσω για επανεγγραφές και επανεπεξέργαση μετά την αντίδραση του κοινού στις δοκιμαστικές προβολές. Η Fox ξεφόρτωσε τα κατεστραμμένα προϊόντα της στο Netflix.
Μετά την αγορά του Fox από την Disney, η ταινία καθυστέρησε λόγω της πανδημίας και τελικά πωλήθηκε στο Netflix. Στον Guardian, o Μπέντζαμιν Λι έγραψε ότι η Άνταμς “δίνει μια επίπεδη παράσταση ως αγοραφοβική ξετυλίγοντας ένα βαρετό μυστήριο” στο “καταραμένο λάθος βήμα” μιας ταινίας του Ράιτ.
Στο Vanity Fair έγραψε ο Richard Lawson τα εξής: “Η ταινία είναι ένα χαλαρό, βαρετό σλόγκαν κακής ηθοποιίας και χειρότερης αφήγησης”, και τόνισε- με ένα σκληρό λογοπαίγνιο – ότι “δεν άξιζε να μείνουμε”.
Ίσως θέλησε να θυμίσει κάτι από Άλφρεντ Χίτσκοκ ο σκηνοθέτης. Κρίμα. Στο Rotten Tomatoes είπαν: “Η γυναίκα στο παράθυρο θα έχει το κοινό να κλείνει τις κουρτίνες τους”. Στο New Yorker δεν την λυπήθηκαν και με μια λέξη τα είπαν όλα: junk. “Το σενάριό του είναι πρόχειρο, αλλά τα σκουπίδια μεταφέρονται στην οθόνη με πάθος”. Δεν θα θέλα να είμαι στη θέση του σκηνοθέτη.
Η Άνταμς είναι η Άννα Φοξ, ψυχολόγος παιδιών που δεν έχει φύγει από το σπίτι της εδώ και δέκα μήνες. Ζει χωριστά από τον σύζυγό της (Anthony Mackie) και τη μικρή κόρη τους (Mariah Bozeman), και αρνείται τους επισκέπτες, εκτός από τον ψυχίατρό της, Karl, ο οποίος έρχεται στο σπίτι της για τις συνεδρίες τους. Η Άννα γεμίζει τις μέρες της με ταινίες, ειδικά του Χίτσκοκ. Κρυφοκοιτάζοντας στο πετρόχτιστο σπίτι απέναντι, παρατηρεί μια νέα οικογένεια να μετακομίζει: ένα ζευγάρι, τους Ράσελ και τον έφηβο γιο τους (Φρεντ Χέσινγκερ). Σύντομα, η μητέρα του αγοριού, Τζέιν (Τζουλιάν Μουρ), έρχεται σπίτι της και γίνεται φίλη της. Λίγες μέρες αργότερα, η Άννα κοιτάζει έξω από το παράθυρό της και βλέπει την Τζέιν να μαχαιρώνεται στο σπίτι του Ράσελ. Η οργάνωση της ταινίας κυριαρχείται από την ψυχική διαταραχή της Άννας – το άγχος της ενισχύεται από τον συνδυασμό αλκοόλ και των πολλών φαρμάκων της, ωθώντας την στα όρια της αυταπάτης. Καθώς ο κόσμος της Άννας αρχίζει να βυθίζεται στο χάος, το ίδιο παθαίνει και η ταινία. Τόσο ταλέντο και άπειρα χρήματα εκτίθενται σε ένα τρελό χάσιμο χρόνου.
Μας άρεσε ωστόσο η θεατρικότητα της παρουσίασης γιατί λειτουργεί με τον τρόπο που πρέπει, μεταφέροντας τη σύγχυση μιας γυναίκας παγιδευμένης ανάμεσα σε μια μονότονη, καταθλιπτική πραγματικότητα και μια παραισθησιογόνα φανταστική ζωή, αβέβαιη ποια είναι χειρότερη.
Χωρίς να χαλάσουμε τη μεγαλύτερη έκπληξη του σεναρίου, αρκεί να πούμε ότι σε μια ταινία όπου τόσοι πολλοί ταλαντούχοι ηθοποιοί φαίνεται να βαριούνται, το ένα μέλος του υποστηρικτικού καστ που τα δίνει όλα είναι ίσως ο κύριος ύποπτος.
