Να ανεβαίνω τα σκαλάκια της Δεξαμένης, να ανεβαίνω τις σκάλες του Cine Paris (ας ανοίξει φέτος για αυτή τη θέα στην Ακρόπολη έστω μια μέρα), να κάθομαι στα σκαλιά του Εκράν κάτω από τη νέον πινακίδα, να ακούω τους ήχους από τα διαμερίσματα της Μαυρομιχάλη περιμένοντας να ξεκινήσει η ταινία στα Παναθήναια, να πίνω παγωμένες μαργαρίτες στη Μπομπονιέρα και να τρώω τα καλύτερα ποπ κορν σε θερινό (γνώμη μου) στο Cine Ψυχικό.
Να ξαπλώνω σαν σε παραλία στις ξαπλώστρες στο τεράστιο Cine Φλοίσβος και να μυρίζει θάλασσα. Να περιμένω στις ουρές στο Θησείον είτε για το ταμείο είτε για το κυλικείο. Μου λείπει το θερινό που ήταν εκεί που σήμερα βρίσκεται το Λοκάλι, το Cine Ψυρρή που κάθε καλοκαίρι έβλεπα όλες τις κλασικές χολυγουντιανές ταινίες και η ζεστή τυρόπιτα του Αθηναία.
Έχω δει τα καλοκαιρινά blockbuster στην Αίγλη και στο θερινό της Βουλιαγμένης, στο Ακτή. Έχω πάει σε θερινό στην Άνδρο, στην Αντίπαρο και εννοείται σε όλα της Θεσσαλονίκης. Ναι, τα καλοκαιρινά μου βράδια τα περνάω στα θερινά. Αλλά είμαι ερωτευμένη με την ιεροτελεστία της φάσης τους. Θα πας πχ. στη Βαλτετσίου, στο Ριβιέρα, βγαίνοντας θα κάτσεις και για ένα ποτό στον πεζόδρομο. Θα μιλήσεις με φίλους που τυχαία συνάντησες ή θα γνωρίσεις τουρίστες που μένουν στα άπειρα airbnb της περιοχής. Δηλαδή πας στο Ζέφυρο, βλέπεις τη γαλλική κλασσική ταινία και δεν θα πας μετά στου Οικονόμου ή στο Κλουβί να την αναλύσετε την ταινία; Εννοείται.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ρομαντικό από τα θερινά. Σκέψου το: είναι καλοκαίρι, φοράς αν είσαι κορίτσι ένα φορεμάτακι, τζιν σορτσάκι και tshirt και τα αγόρια τον all time classic συνδυασμό βερμούδας και tshirt. Συνήθως είστε ηλιοκαμένοι, χαλαροί, ευδιάθετοι. Περπατάτε στην πόλη για να βρείτε εισιτήριο στο «Πρόγευμα στα Τίφανις», ένα ισπανικό θρίλερ που σίριαλ κίλερ σκοτώνει απροστάτευτες ηλικιωμένες (όχι και τόσο ρομαντικό; Νομίζεις, από το φόβο σου πλησιάζεις κοντά στον διπλανό), αμερικανική ρομαντική κομεντί που δεν θα έβλεπες ούτε αν τερμάτιζες το Netflix, νουάρ, κάτι από Κάνες βραβευμένο, με ήρωες της Marvel, ταινία της Pixar, ταινιάρα της Marvel, αστυνομικό της Άγκαθα Κρίστι (ΝΑΙ). Δεν είναι σκηνικό βγαλμένο από rom com η Πλάκα; Τα Πετράλωνα; Η Δεξαμενή; Τα θερινά στα νησιά;
Έχω περιμένει σε ουρά με τουριστικό γκρουπ Αμερικάνων που είχε πάθει πολιτισμικό σοκ που έβλεπε ταινία κάτω από την Ακρόπολη. Τι να λέμε τώρα; Πείτε μου μια φορά που βγήκατε ραντεβού σε θερινό και κατέληξε σε φιάσκο; Είναι η συνταγή της επιτυχίας για κάθε ραντεβού που σέβεται τον εαυτό του.
Δεν ξέρω τι θεωρείτε εσείς καλοκαίρι. Για μένα είναι οι συναυλίες του Ιουνίου στην Πλατεία Νερού, τα αυγουστιάτικα δεκάωρα ταξίδια από τον Πειραιά για τα μικρά νησιά, βραδιές που ξεκίνησαν για ένα ποτό και γύρισες σπίτι σου την άλλη μέρα, οι χωριάτικες σαλάτες στις Κυκλάδες, και τα θερινά στην Αθήνα. Και η επιστροφή στην κανονικότητα ίσως είναι καλύτερη από όσο περιμέναμε. Γιατί αντιληφθήκαμε πόσο δεδομένα θεωρούσαμε κάποια πράγματα που όταν έλειψαν από τη ζωή μας έγινε τόσο βαρετή η καθημερινότητά μας και τόσο μονοτόνα επαναλαμβανόμενη. Αγαπημένο μου θερινό σε περίμενα.
