Προχθες συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από τότε που πραγματοποιήθηκαν ο πρώτος επίσημος γάμος ομοφυλοφίλων στον κόσμο στην Ολλανδία. Αυτό που φαινόταν επαναστατικό τότε είναι τώρα ρουτίνα σε πολλές χώρες. Αλλά όχι σε όλες.
Οι Ολλανδοί γιόρτασαν τα 20 χρόνια από τότε που έγιναν η πρώτη χώρα που νομιμοποιήσε το γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου με ένα γιγαντιαίο πλωτό ροζ κέικ στα κανάλια του Άμστερνταμ.
Για την ιστορία, τα μεσάνυχτα της 1ης Απριλίου 2001, τέσσερα ζευγάρια παντρεύτηκαν σε μια τελετή με επικεφαλής τον τότε δήμαρχο του Άμστερνταμ, Job Cohen. Είναι όμως σημαντικό να θυμόμαστε ότι ο αγώνας για την ισότητα και τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ δεν έχει τελειώσει ακόμα .
Πριν από είκοσι χρόνια, το ολλανδικό ζευγάρι Gert Kasteel και Dolf Pasker έγραψε ιστορία (μαζί με άλλα τρία ζευγάρια) όταν ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου στον πρώτο νομικά αναγνωρισμένο γάμο ομοφυλοφίλων στον κόσμο στην Ολλανδία.
Οι περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Βρετανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Αυστραλία, το Μεξικό και η Νότια Αφρική είναι μεταξύ των 29 εθνών που έχουν νομιμοποιήσει το γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου από το 2001.
Το 2019, 28 χώρες αναγνωρίζουν νόμιμα το γάμο ομόφυλων ζευγαριών, μεταξύ των οποίων: η Αργεντινή, η Αυστραλία, η Αυστρία, το Βέλγιο, η Βραζιλία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Γροιλανδία, η Δανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, ο Ισημερινός, η Ιρλανδία, η Ισλανδία, η Ισπανία, ο Καναδάς, η Κολομβία, το Λουξεμβούργο, η Μάλτα, το Μεξικό, η Νέα Ζηλανδία, η Νορβηγία, η Νότια Αφρική, η Ολλανδία, η Ουρουγουάη, η Πορτογαλία, η Σουηδία, η Φινλανδία, καθώς και η μη αναγνωρισμένη διεθνώς Ταϊβάν.
Ο γάμος μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου είναι ένα σημαντικό ορόσημο, αλλά είμαστε ακόμη πολύ μακριά από την ισότητα. Ακόμη και σε χώρες που έχουν υιοθετήσει προοδευτική νομοθεσία, όπως είναι η Ολλανδία, εξακολουθούν να υφίστανται εκτεταμένες διακρίσεις και βία, ιδίως όσον αφορά τα δικαιώματα των τρανς. Αλλού η κατάσταση είναι χειρότερη, όπως στις περίπου 70 χώρες που ποινικοποιούν τις σχέσεις μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου. Ορισμένες από αυτές τις χώρες, συμπεριλαμβανομένου του Σουδάν, του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας, επιβάλλουν τη θανατική ποινή. Το να είσαι ΛΟΑΤΚΙ+ είναι παράνομο στη Γάζα (Παλαιστίνη), στις Νήσους Κουκ και σε ορισμένες επαρχίες της Ινδονησίας. Ενώ σε αρκετές άλλες χώρες, εξακολουθούν να παρατηρούνται περιπτώσεις de facto ποινικοποίησης. Στο Αφγανιστάν, το Μπρουνέι, τη Μαυριτανία, το Πακιστάν, το Κατάρ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ο νόμος υπάρχει, αλλά υπάρχουν λίγα στοιχεία ότι οι ΛΟΑΤΚΙ+ αντιμετωπίζουν τη θανατική ποινή.
Η Διεθνής Ημέρα κατά της Ομοφοβίας, της Τρανσφοβίας και της Αμφιφοβίας (17 Μαΐου) σηματοδοτεί την ημέρα που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) αποχαρακτηρίζει την “ομοφυλοφιλία” ως ψυχική διαταραχή.
Παρά την ευρεία καταδίκη και τις επιστημονικές αποδείξεις ότι η θεραπεία μετατροπής ομοφυλοφίλων δεν λειτουργεί, τα σκληρά βασανιστήρια είναι παράνομα μόνο σε τέσσερις χώρες σε όλο τον κόσμο. Η Γερμανία ήταν η πιο πρόσφατη χώρα που απαγόρευσε την πρακτική μαζί με τη Βραζιλία, τον Ισημερινό και τη Μάλτα.
