Μια αρχαία τραγωδία. Αυτό – θα μπορούσε να – είναι η σειρά. Που μέσα σε δέκα επεισόδια κάνει τον τέλειο κύκλο της. Spoiler alert: “Το σήμερα είναι χθες”.
“Σε λίγους μήνες από τώρα, αν σε ρωτήσουν ποτέ πού ήσουν, τι έκανες, στις 9 Οκτωβρίου, θα έχεις τη μυϊκή μνήμη αυτού που έκανες”, εξηγεί ο Μάικλ. “Δεν θα χρειαστεί να κατασκευάσεις το ψέμα επειδή το έζησες.”
Αυτή τη συμβουλή δίνει ένας δικαστής στον εγκληματία ανήλικο γιο του. Που εγκατέλειψε θύμα τροχαίου αβοήθητο μετά το τροχαίο ατύχημα. Είναι ένοχος; Ναι. Θα τιμωρηθεί; Με τον χειρότερο τρόπο. Θα αποδοθεί δικαιοσύνη; Αυτή ίσως είναι η πιο δύσκολη ερώτηση αυτής της σειράς. Κι όλη η συζήτηση γύρω από την έννοια της δικαιοσύνης, του καθήκοντος, της οικογένειας και της ενοχής. Γιατί μην γελιέστε. Αθώος σε αυτή τη σειρά δεν είναι κανείς.
Αν έχει αποδείξει κάτι στην τηλεόραση ο Μπράιαν Κράνστον είναι ότι μπορεί από έντιμο πολίτη να μεταμορφωθεί στον πιο ανέντιμο εγκληματία. Με όποιο άλλοθι.
Τι είναι αυτή η σειρά; Μια απόπειρα εξαπάτησης πάνω από την άλλη μέχρι να δημιουργηθεί ένας πύργος jenga συγκάλυψης που φαίνεται προορισμένος να πέσει. Και να συμπαρασύρει υπολήψεις και ζωές.
Στο πρώτο επεισόδιο ίσως πάθετε κι εσείς δύσπνοια. Το πρωί της 9ης Οκτωβρίου, ο Άνταμ σκέφτεται την εκλιπούσα μητέρα του, πέρασε ένας χρόνος από τη δολοφονία της αλλά αντί να πάει στον τάφο της, τοποθετεί λουλούδια έξω από ένα γωνιακό κατάστημα όπου, προφανώς, η Ρόμπιν, φωτογράφος, έχασε τη ζωή της. Βέβαια, σε αυτή τη γειτονιά δεν είναι ευπρόσδεκτος λευκός εύκολα. Πήγε κάπου που δεν έπρεπε να είναι και έτσι διαταράζει τη φυσική τάξη των πραγμάτων. Νέα Ορλεάνη αφού. Οι λευκοί έχουν περιθωριοποιήσει τους φτωχούς μαύρους που δεν έχουν άλλη διέξοδο πέρα από τη σύσταση αντίστοιχης μαφίας (με εκείνη της για να σπρώχνουν ναρκωτικά. Μια συμμορία τον ακολουθεί και το 17χρόνο αγόρι παθαίνει μια κρίση άσθματος. Χάνει την ανάσα του, ιδρώνει και αγωνίζεται να φτάσει τον εισπνευστήρα του που έχει πέσει στο πάτωμα του αυτοκινήτου ενώ εκείνος είναι στη θέση του οδηγού και ξαφνικά χτυπά έναν νεαρό άνδρα σε μια μοτοσικλέτα. Ξεκινάει η τραγωδία να εκτυλίσσεται.
Αφού ο Άνταμ (Χάντερ Ντούχαν) εξηγεί κλαίγοντας στον πατέρα του τι συνέβη, ο Μάικλ συνειδητοποιεί ότι ο νεαρός άνδρας που πέθανε είναι ο Ρόκο Μπάξτερ (Μπέντζαμιν Γουόντσγουερθ), γιος του Τζίμι Μπάξτερ (ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ Μάικλ Στούλμπαργκ), ενός γνωστού άρχοντα του εγκλήματος με σύζυγο, τον οποίο υποδύεται η Χόουπ Ντέιβις, η οποία μπορεί να είναι ακόμα πιο ψυχρή από τον Τζίμι. Αν ομολογήσει ο Άνταμ, θα καταλήξει με μια σφαίρα στην πλάτη του, αφού οι Μπάξτερ δεν είναι πιθανό να αφήσουν τον φόνο του γιου τους να περάσει χωρίς αντίποινα. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να ξεφορτωθεί είναι το φονικό όπλο — το αυτοκίνητο — έτσι ζητά από έναν φίλο και τοπικό πολιτικό(Isiah Whitlock Jr.)να κινήσει κάποια νήματα και να το εξαφανίσει… μόνο που δεν το κάνει.
Αντίθετα, καταλήγει κατασχεμένη στο αστυνομικό τμήμα (μαζί με τον νεαρό μαύρο οδηγό της), προσελκύοντας την προσοχή μίας ντετέκτιβ(Amy Landecker)που γνωρίζει την οικογένεια Desiato μετά τη διερεύνηση της ανεξιχνίαστης δολοφονίας της συζύγου του δικαστή.
Όλοι θέλουν να απαλλαγούν από τις ενοχές τους πάντως. Κι όλοι είναι παγιδευμένοι σε μια κινούμενη άμμο που τους καταπίνει σιγά σιγά. Δεν υπάρχει ούτε ένας χαρακτήρας χωρίς ηθικές ρωγμές. Πόσο μακριά θα φτάσει ο Desiato για να προστατεύσει το γιο του; Αυτό είναι σε μια πρόταση η υπόθεση αυτής της σειράς.
Ο Μόφατ προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την ιστορία του εγκλήματος για να μας δώσει μια πιο εκτεταμένη μελέτη στη Νέα Ορλεάνη, ξεπερνώντας τα όρια της φυλής και της τάξης. Αλλά… η ιστορία/πλοκή φαίνεται ήδη κουρασμένη στο τέλος του τέταρτου επεισοδίου, κάνοντας την προοπτική να πρέπει να γεμίσει 10 συνολικά επεισόδια να μοιάζει ιδιαίτερα αποθαρρυντική, ανεξάρτητα από το πόσο καλό είναι το σύνολο. Πολλά τα subplots ρε παιδιά. Γιατί; Γιατί υπάρχουν τρύπες πλοκής αξιοπρεπούς μεγέθους στο τέλος κάθε επεισοδίου. Η ιστορία του Μόφατ θολώνει τα ηθικά ερωτήματα που προκαλούνται από το διπλό νόημα του τίτλου και σας ζητά να δείτε τον εαυτό σας στους χαρακτήρες του. Το τέλος πάντως είναι συγκλονιστικό. Και λυτρωτικό ίσως.
Τελική ετυμηγορία: Ο Μπράιαν Κράνστον είναι τόσο καλός ηθοποιός που θα μπορούσαμε να τον βλέπαμε απλά να τρέχει σε δέκα επεισόδια. Είναι άδικη η όποια σύγκριση με το Breaking Bad.
Γιατί να το δεις; Ο αξεπέραστος εσωτερικός θυμός του Στούλμπαργκ κλέβει την παράσταση. Ναι, είναι ένας βαθιά πονεμένος άνθρωπος. Με αυτό ταυτίζεσαι πιο εύκολα.
