Τρεις old school gamers μιλούν για τα παιχνίδια που σημάδεψαν την παιδική τους ηλικία

Η τηλεόραση στο ξύλινο σύνθετο ζυγίζει περίπου 25 κιλά, ίσως και περισσότερα. Σε πολλές από αυτές, στο πάνω μέρος τους, ένα κάλυμμα με το όνομα «σεμεδάκι» μας γυρίζει αυτόματα πολλά χρόνια πίσω. Στο πάτωμα ή στο εσωτερικό του επίπλου, βρίσκεται μια ηλεκτρονική συσκευή που οι νέοι της εποχής αποκαλούν «κονσόλα». Μάλιστα, αναφέρουν και μερικά ξένα ονόματα όπως Super NES, Sega Saturn, Mega Drive και Nintento 64. Αυτό κάνει τους μεγαλύτερους σε ηλικία να κουνούν το κεφάλι τους ζαλισμένοι από την υπερπληροφόρηση και να αναρωτιούνται πού πήγαν οι σβόλοι που έπαιζαν μικροί.

Βρισκόμαστε κάπου στα ’90s, στην αρχή του κακού για πολλούς γονείς και στην αρχή της επανάστασης για πολλούς νεανίες. Αν κάνουμε στην άκρη τις απόψεις του καθενός, πρέπει να παραδεχτούμε ένα πράγμα: τα video games έχουν τη δική τους κουλτούρα. Πλέον, οι τηλεοράσεις είναι κατά πολύ μεγαλύτερες, πιο ελαφριές και φυσικά φημίζονται για την λεπτότητά τους. Τα σεμεδάκια έχουν εκλείψει και το πιθανότερο είναι να βρεις έναν πίνακα ενός ανερχόμενου καλλιτέχνη ή μια φωτογραφία από το ταξίδι σου στις εξωτικές Μαλβίδες (προηγήθηκε η ανάρτηση στο Ιnstagram πριν εκτυπωθεί και βρεθεί σε κάδρο) δίπλα ή πάνω από την οθόνη των 50 ιντσών.

Οι περισσότεροι έχουμε στο μυαλό μας το gaming όπως ακριβώς είναι τώρα. Τρομερά γραφικά, ευκολία στον χειρισμό των παιχνιδιών, online συζητήσεις και άπειρες ώρες «καψίματος». Αν εξαιρέσουμε το τελευταίο, τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι πριν πατήσουμε στον 21ο αιώνα. Τα γραφικά ήταν άθλια, σε πολλές περιπτώσεις δεν μπορούσες να κάνεις save το παιχνίδι σου, τα χειριστήρια ήταν εύθραυστα, οι συζητήσεις γίνονταν σε ένα δωμάτιο και όχι μέσω του διαδικτύου και για να μάθεις περισσότερα για το μέλλον, έπρεπε να αγοράσεις περιοδικά. Παρ’ όλα αυτά, τα ’90s παραμένουν για μια μεγάλη μερίδα του κόσμου η golden era των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Μιλήσαμε με τρεις old school gamers για τα παιχνίδια που σημάδεψαν την παιδική τους ηλικία και είμαστε σίγουροι ότι, μετά από αυτό, ίσως βρεθείτε στο πατάρι σας.

Ο Στάθης δεν έχει γνωρίσει κανέναν που να έχει τερματίσει το R-Type

Ήταν κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’90 όταν μπήκα για πρώτη φορά στο μαγαζί με τα “ufo”, όπως τα λέγαμε τότε. Άνηκε σε έναν φίλο τoυ πατέρα μου. Αυτό που θα ακολουθούσε θα με στιγμάτιζε για την υπόλοιπη ζωή μου. Έκτοτε προσπαθούσα να μαζέψω χρήματα για να τα κάνω μάρκες και να παίξω όποιο ηλεκτρονικό ήταν διαθέσιμο ή με άφηναν οι μεγαλύτεροι να παίξω. Τα χρόνια πέρασαν και σιγά-σιγά άρχισαν να εμφανίζονται στα σπίτια οι πρώτες κονσόλες ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Τέρμα το κυνήγι από τη μάνα μου για τα “κακόφημα” στέκια των ufάδικων. Το σημαντικότερο όμως, ήταν ότι μπορούσες να σηκωθείς ένα Σάββατο πρωί, να ανάψεις την τηλεόραση και να παίξεις. Στα ‘90s ήταν απίθανο συναίσθημα.

Τότε είχα ένα Game Boy, το οποίο ήταν εξαιρετικά ασύμφορο λόγω των 4 μπαταριών ΑΑ, αλλά είχε αριστουργηματικά παιχνίδια όπως R-Type, Solomons Club, Gargoyle’s Quest κι άλλα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το Killer Instinct και το Donkey Kong Country στο Super NES όπου πέρα από gameplay και σενάριο είχαν για την εποχή γραφικά από άλλο πλανήτη. Θα παραλείψω τα κλασικά, γιατί είναι αυτονόητο ότι όλοι τα έχουμε παίξει. Μπαίνοντας στο 2000 η τεχνολογία αρχίζει να εξελίσσεται με καλπάζον ρυθμό και μαζί της και οι κονσόλες οι οποίες αρχίζουν και γίνονται και πιο προσιτές στο ευρύ κοινό.

Το Crush Bandicoot, το Sega Rally και το Turok 2: Seeds of Evil είναι κάποια από τα παιχνίδια που με έφεραν σε επαφή με τις κονσόλες της Νέας Γενιάς. Στη συνέχεια χάνεται η Sega από το προσκήνιο, αλλά φήμες λένε ότι ευθύνεται για το σχεδιασμό του πρώτου XBOX, το οποίο είναι και η πρώτη αποκλειστικά δική μου κονσόλα. Τα HALO & NINJA GAIDEN τα θεωρώ κλασικά πλέον και όποτε βρεθώ σε mood θα παίξω μια πίστα (ναι, το έχω ακόμα σε λειτουργία). Έχω παίξει και παιχνίδια στις μετέπειτα κονσόλες. Μου άρεσαν και κάποια τα θεωρώ αριστουργήματα, αλλά πριν 3 χρόνια αγόρασα το Super NES mini και μου χάρισε πολλές στιγμές χαράς αλλά και εκνευρισμού καθώς τα παλιά παιχνίδια απαιτούν περισσότερη δεξιοτεχνία στον χειρισμό.

Ένα χαρακτηριστικό που μου αρέσει στο retro gaming είναι ότι δεν κατακλύζεσαι από άπειρη πληροφορία και είναι μια ουσιαστική απόδραση από την πραγματικότητα ακριβώς για αυτό το λόγο. Θα έλεγα πως το καλύτερο και πιο πλήρες παιχνίδι που έχω παίξει είναι το Super Metroid, αλλά από συναισθηματική σκοπιά, θα επέλεγα το R-Type για το Game Boy το οποίο και ποτέ δεν κατάφερα να τερματίσω και ούτε γνώρισα κάποιον που να το είχε κάνει. Στάθης, 36

O Κώστας δεν μπορεί να περιγράψει με λόγια το Legend of Zelda: The Ocarina of Time

Χαίρομαι που η ειδοποίηση για να γράψω αυτό το κείμενο, συμπίπτει με τη στιγμή που παίζω games ύστερα από πολύ καιρό. Ο Carl Jung θα μιλούσε για συγχρονικότητα (μία σύμπτωση με νόημα).

Level 1: Pocket Paradise

Ξεκίνησα την σταδιοδρομία μου σαν gamer παίρνοντας για δώρο το πακέτο του γκρι Game Boy που περιλάμβανε τα παιχνίδια Gargoyle’s Quest (νοσηρό Adventure RPG), R-Type (εγκληματικά δύσκολο “Πίου-πίου” Shoot’em Up με μουσικάρα) και το Σοβιετικό αριστούργημα Tetris.

Level 2: Trust your Instinct

Στο upgrade “Level 2” μου, ο Άη Βασίλης ανακάλυψε ότι ήμουν καλό παιδάκι και μου πήρε δώρο το Super ΝES με το Killer Instinct (κομπλέ, με δώρο CD με το soundtrack του παιχνιδιού). Τι να πω για αυτή την fighting παιχνιδάρα; Γραφικάρες, μουσικάρες, συνδυασμοί κινήσεων που δένουν τα δάχτυλά σου κόμπο και τα καλύτερα fatalities της εποχής. Ακόμα και τώρα θεωρώ το Super NES την καλύτερη κονσόλα που έχει υπάρξει ποτέ, για τον λόγο ότι τα παιχνίδια του ήταν ποιοτικά πολύ πιο πάνω από τα τεχνικά χαρακτηριστικά της κονσόλας (βέβαια ο λόγος ήταν το extra chip σε πολλά από τα cartridge των παιχνιδιών, αλλά και πάλι, το να απολαμβάνεις γραφικά σαν του Donkey Κong Country ή Yoshi’s Island σε εποχές που το 3D είναι ακόμα σε αρκετά πειραματικό στάδιο, είναι σίγουρα κάτι).

Level 3: Enter the Console Wars

Το level 3 μου είχε το όνομα Nintendo 64 και περνάμε στην εποχή τον πολυγονικών 3D γραφικών, των cgi videos και στον Πόλεμο των Κονσολών (Nintendo 64 VS PlayStation VS Sega Saturn). Για εμένα η χρυσή εποχή του gaming. Παιχνιδάρες που εγκαινίασαν franchises όπως: Metal Gear Solid, Resident Evil, Tomb Raider ντεμπουτάρουν τότε. Το κλείσιμο αυτής της εποχής σηματοδοτεί το (για πολλούς) καλύτερο video game όλων των εποχών που έχει τον τίτλο Legend of Zelda: The Ocarina of Time. Η εμπειρία αυτού του παιχνιδιού δεν περιγράφεται με λόγια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά η ελληνική έκδοση του περιοδικού Nintendo World να το βαθμολογεί με 101%, αφιερώνοντας ένα μονοσέλιδο μόνο για να αναγράψει τη βαθμολογία του, με υπότιτλο “δεν μπορείς να βαθμολογήσεις το τέλειο” (talking about marketing).

Level 5: Conclusion

Ενώ έπαιξα πάρα πολλά παιχνίδια τότε, θα ξεχωρίσω το για εμένα καλύτερο video game όλων των εποχών. Ή όπως το έθεσε ο youtuber avgn (Angry Video Game Nerd) ” as good as a game can be”. Πρόκειται για το Super Metroid στην κονσόλα Super Nintendo. Πέρα του ότι η αισθητική του, η μουσική του, η ατμόσφαιρα του είναι φαινομενικά. Πέραν του ότι είναι μοναδικό στο είδος του. Η ιδιοφυΐα αυτού του παιχνιδιού έγκειται στο ότι το leveling up σου δεν εξαρτάται από τα πόσα mobs θα σκοτώσεις, ούτε θα οριστεί από έναν ξερό αριθμό στα πάνω αριστερά της οθόνης. Το leveling up σου θα εξαρτηθεί αποκλειστικά από την ικανότητα σου ως gamer (δύσκολο να μεταφερθεί εδώ, πρέπει να βιωθεί, με χειριστήριο στο χέρι). Αυτά λοιπόν από έναν old-school gamer. Πλέον όταν ασχολούμαι με gaming ασχολούμαι με αυτό που αποκαλώ “Anti-gaming”. Παιχνίδια που διαλύουν τις παραδοσιακές δομές του gaming και βάζουν στη θέση του το Παράδοξο στο gameplay και στο storyline. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού, το Baroque (σκοτεινότατο Jrpg). Κώστας, 34

Ο Χρήστος βρήκε το αγαπημένο του παιχνίδι στο Sega Mega Drive

Λοιπόν, ας γυρίσουμε πίσω και όταν λέμε πίσω, εννοούμε τους ήχους και τα γραφικά 8 bit, ηχογραφημένοι από συνθεσάιζερ και τις ογκώδεις τηλεοράσεις. Μόνο ατόφια απογευματινή παρέα με λιγοστούς φίλους μπροστά απά μια οθόνη πολύ πιο κοντά από αυτό που αντέχω πλέον να κάτσω. Η ιστορία μου κλασική: ένα Atari 2600 που πλαισίωνε τις βαρετές ώρες στο σπίτι των γονιών μου, άλλαξε τον τρόπο που βλέπω τα ηλεκτρονικά παιχνίδια μια για πάντα… Πίξελ παντού, άτσαλα και χοντροκομμένα, χαλασμένα joystick (ανάθεμα και αν θυμάμαι πόσα χάλασα μιας και στο Atari τα joysticks φτιάχτηκαν για να χαλάνε).

Γεννημένος το 1988 και η ιστορία που περιγράφω πιο πάνω, αναφέρεται περίπου 3 χρόνια μετά. Βέβαια, η τεχνολογία στο gaming είχε ήδη ξεπεράσει το Αtari. Εκείνη τη χρονιά, μια διαφήμιση στην τηλεόραση με τον πολυαγαπημένο Sonic, τον μπλε σκατζόχοιρο, έμελλε να τα αλλάξει όλα. Το 1992, με πολύ κλάμα και τράβηγμα στο μπατζάκι του πατέρα μου, τον κατάφερα να μου κάνει δώρο κάτι για το οποίο ακόμα και σήμερα στα 33 μου μιλάω με αγάπη και δεν σου κρύβω πως βρίσκεται ακόμη στο σαλόνι μου σε περίοπτη θέση.

Τα video games για ήταν για εμάς η οπτικοποίηση της φαντασίας που είχαμε στο κεφάλι μας και ξαφνικά κάποιος το μετέφερε όλο αυτό μπροστά σε μια οθόνη. Το gaming, αν και 33 σήμερα, με οικογένεια και πολλές υποχρεώσεις υπάρχει στην ζωή μου. Βέβαια, η συγκίνηση εκείνης της εποχής για κάθε νέο παιχνίδι, δεν είναι η ίδια δυστυχώς. Για παράδειγμα, το αγαπημένο μου παιχνίδι όλων των εποχών βρισκόταν στο Sega Μega Drive. Ο λόγος για το Decap Attack, ένα game που ένας τρελός επιστήμονας και ο φίλος του ο Frankenstein, παρακολουθούσαν μια μούμια χωρίς κεφάλι να χτυπά εχθρούς με την κοιλιά του που είχε μάτια. Ναι, είναι περίεργο.

Εν κατακλείδι, η ουσία του gaming για εμάς ήταν και παραμένει η συνάντηση με φίλους, η κουβέντα για τα games και φυσικά η συντροφικότητα που μας παρείχε μια κονσόλα ακόμα και όταν παίζαμε μόνοι μας. Νιώθω τυχερός που μεγάλωσα παράλληλα με την ανάπτυξη των video games την δεκαετία του ’90 και απολαμβάνω τρομερά ως πατέρας πλέον, την κόρη μου να ακολουθεί το ίδιο μονοπάτι. Χρήστος, 33