Μέχρι και οι New York Times βρήκαν όρους για τα ρούχα που φοράμε στην πανδημία. “Hate- wear”. Το Esquire τα ονομάζει sadwear. Εγώ τα λέω “σε παρακαλώ Παναγία μου, μην με πετύχει κανένας γνωστός έξω” όποτε βγαίνω με το έξι ή το δύο.
Αυτά τα oversized φούτερ τα φορούσαμε κάποτε με φούστες ή κολάν για να δείξουμε -ΚΑΙ ΚΑΛΑ- ότι διαβάσαμε το memo για το athleisure και γεμίσαμε μαύρα κολάν από όλες τις αλυσίδες ρούχων στην Ερμού. Τα οποία πλέον σιχαίνομαι. Κάθομαι και βλέπω αυτές τις διαγωνιζόμενες να τρέχουν να ψωνίσουν στης Καγιά, σε αυτό το μεσημεριανό με τα ρούχα και συγκινούμαι. Έχω εθιστεί τόσο πολύ στις φόρμες που παρήγγειλα click away παντελόνι τζιν με λάστιχο. Έγινα η Χίλαρι Κλίντον και δεν το κατάλαβα. Πέρασε μια πανδημία από πάνω μου και ίσως κυκλοφορώ με καρό κουβερτάκι όταν βγω, θα λέω ότι είναι κάπα από τα Marks & Spencer. Τα λένε τώρα overshirts στα μαγαζιά και είναι κάτι ακόμα παντελώς άχρηστο που πήραμε να φοράμε μέσα στο σπίτι.
Έχω αρχίσει να έχω συναισθήματα και για τις πιτζάμες μου. Τις βαρέθηκα. Καρό, βαμβακερές, άνετες, κάποτε έμοιαζαν τόσο ελκυστικές. Τις σιχάθηκα. Φυσικά και η πανδημία άλλαξε τον τρόπο που ψωνίζουμε. Δεν ψωνίζουμε ρούχα. Που να τα βάλουμε; Ειδικά αν δουλεύεις από το σπίτι. Τα δόλια τα περιοδικά μόδας έχουν βρει τίτλους μπας και πάμε να αγοράσουμε την WFH (work from home) κολεξιόν. Να σας πω εγώ τις τάσεις. Γκρι/μαύρο/ μπλε φούτερ, κολάν, φόρμα, κάλτσες αθλητικές ή κάτι σαν παιδικές με φιογκάκια, ζακέτες που μοιάζουν γιαγιαδίστικες, ένα hoodie που φορούσαμε από το σχολείο, ένα τζιν όποτε έχουμε zoom call με κάποιο μαύρο πουλόβερ. Κι όταν βγαίνουμε έξω φοράμε uggs ή αθλητικά παπούτσια.
Αν είσαι στο σπίτι όλη μέρα και έχεις ακόμη στιλ, σε θαυμάζω. Δεν ξέρω πως να ντυθώ για να μείνω στο σπίτι. Οπότε δεν το σκέφτομαι. Φοράω κάτι βολικό. Που πλέον έχει αποκτήσει άλλο νόημα. Το γκρι το φούτερ έχει γίνει σύμβολο της βαρεμάρας, του στρες και της ακινησίας.
Το χειρότερο από όλα είναι το σκράντσι, αυτό το υφασμάτινο λαστιχάκι για να μαζεύουμε τα μαλλιά μας. Γιατί φυσικά δεν κάνεις το σωστό το πιστολάκι στο σπίτι. Εκτός κι αν έχεις κανένα σέξι έξι. Ή φωτογράφιση στο Instagram. Έχω βαρεθεί να βγάζω φωτογραφίες τα φυτά και τον σκύλο μου. Αν με πετύχει κανείς γνωστός στο δρόμο με τα φαρδιά τα φούτερ και τις φόρμες με αθλητικά, θα του πω ότι έγινα τράπερ. Ή ακούω Kanye West κι ένιωσα. Θαυμάζω τόσο πολύ εκείνες τις φίλες μου που βρίσκουν κουράγιο να φορέσουν κραγιόν και μάσκαρα. Εκείνες που κάνουν ακόμη περίγραμμα χειλιών είναι αγωνίστριες της γυναικείας ομορφιάς. Με τις μάσκες έχω ξεγράψει τα κραγιόν από τη ζωή μου. Γενικά, η λέξη κλειδί της καραντίνας ίσως είναι πλέον το “βαρέθηκά”.
Δεν ξέρω αν τα φαρδιά, άνετα, άχρωμα, κάπως βαρετά ρούχα λένε τόσα πολλά για τον ψυχισμό μας. Ξέρω ωστόσο ότι μου έλειψε να ντυθώ για να βγω έξω για φαγητό. Να φορέσω κάτι τόσο υπερβολικά φανταχτερό, με έξτρα λάμψη για να ταιριάζει με την χρυσόσκονη στο μακιγιάζ.
Δεν μπορώ να προβλέψω πως αυτή η συμπεριφορά μας θα μεταφραστεί ως τάση στη μόδα μετά την καραντίνα. Ή θα ντυνόμαστε σαν λόρδοι ευγενείς και Μαρίες Αντουανέτες με μετάξια και δαντέλες ή θα συνηθίσουμε τόσο την απλότητα, τη λιτότητα και την αυστηρότητα στο ντύσιμο που θα χρειαζόμαστε ένα τζιν και πέντε φούτερ. Με άσπρα αθλητικά και ένα καμηλό παλτό.
