Δεν είναι η ταινία που θα φανταζόσουν ότι θα έβλεπες στις γιορτές. Αλλά ήταν η τέλεια ταινία για τις γιορτές. Και κάθε μέρα. Η ιστορία ενός ντράμερ τζεντ μέταλ (djent-metal) συγκροτήματος, εθισμένου χρήστη ηρωίνης (καθαρού τα τελευταία τέσσερα χρόνια) που χάνει ξαφνικά και ανεξήγητα την ακοή του δεν είναι και το “Μόνος στο Σπίτι”. Ωστόσο είναι η ταινία που έχουμε ανάγκη για λίγη ελπίδα ότι το 2021 θα πάει καλύτερα.
Όταν θέλουμε μια γρήγορη παρηγοριά, μια συναισθηματική ανακούφιση συνήθως ανοίγουμε το ψυγείο για λίγο τυράκι, βλέπουμε ξανά ένα επεισόδιο από τα “Φιλαράκια” και ψάχνουμε στο Netflix για μια ρομαντική κομεντί. Αλλά το να δραπετεύεις δεν είναι πάντα η λύση στο πρόβλημά σου. Κάποιες φορές πρέπει να επουλώσεις πραγματικά το τραύμα και να αποκαταστήσεις την πίστη σου στη ζωή. Μερικές φορές είναι απαραίτητο να πονέσεις και να θρηνήσεις για να νιώσεις λυτρωμένος. Αν είσαι ψυχολογικά έτοιμος για αυτό το ταξίδι μπορείς να το κάνεις παρακολουθώντας αυτή την ταινία. Σπάνια βλέπεις πρωταγωνιστές με τόση ενσυναίσθηση και πρωτοφανή καλοσύνη ακόμη και μπροστά σε αποφάσεις που δεν είναι εύκολες να πάρει κανείς.
Ο Ρούμπερ και η Λου είναι ζευγάρι εδώ και τέσσερα χρόνια. Έχουν μπάντα και κάνουν περιοδεία. Ξαφνικά, έπειτα από ένα live ο Ριζ Άχμεντ (Βρετανός ηθοποίος, ράπερ και ακτιβιστής), ο υπέροχος πρωταγωνιστής, ακούει ένα έντονο βουητό και χάνει την ακοή του. Η Λου είναι πρόθυμη να θυσιάσει την ασφάλεια που της προσφέρει η ζωή στο πλευρό του και να το αφήσει σε μια κοινότητα κωφών και βαρηκόων για να μάθει να ζει ως κωφό/ανήκοο άτομο. Εκεί, ο Τζο είναι υπομονετικός και ήπιος μαζί του και του αφήνει το χώρο να εξελιχθεί σε μια κοινότητα που την συνδέει η ιδέα ότι η απώλεια ακοής τους δεν είναι μια αναπηρία ή ένα ελάττωμα που τους καταστρέφει τη ζωή και οφείλουν να διορθώσουν αλλά η πηγή για την εμπειρία της μοναδικότητας. Σε αυτή την κοινότητα,ο Ρούμπεν για πρώτη φορά μαθαίνει τι σημαίνει να αποκτάς δεσμούς με ανθρώπους που δεν έχετε -επιφανειακά- πολλά να μοιραστείτε.
Γιατί είναι διδακτική για όλους μας αυτή η ταινία; Αλληγορικά. Γιατί το 2020 χάσαμε ξαφνικά πολλά πράγματα και πρόσωπα που θεωρούσαμε δεδομένα στη ζωή μας. Και έπρεπε να βρούμε νέους τρόπους να επικοινωνήσουμε και να ζήσουμε. Γιατί σε αυτά τα αχαρτογράφητα νερά βρήκαμε συμμάχους που μας έμαθαν να ζούμε αλλιώς.
Η ερμηνεία του Riz MC είναι οσκαρική. Άλλωστε η Ακαδημία έχει δείξει την προτίμησή της σε χαρακτήρες που ζουν με μια αναπηρία και μπορούν να αποτελέσουν έμπνευση και θετικό πρότυπο για το μέσο θεατή. Να δημιουργήσουν έναν αρχετυπικό ρόλο. Αλλά εδώ δεν μιλάμε για ένα τέτοιο ρόλο. Ο Ρούμπεν πιστεύει ότι μπορεί να το φτιάξει εύκολα το θέμα του. Θεωρεί ότι είναι μια μικρή αναποδιά. Δεν βλέπει καθαρά τον εαυτό του. Παρόλο που του το επισημάνουν συχνά. Ίσως γιατί αντικατέστησε τον εθισμό της βελόνας με τον εθισμό της μπαγκέτας και της αγάπης. Δεν θέλει να αποδεχτεί καμία νέα πραγματικότητα που θα του χαλάσει τη ζωή που έφτιαξε. Δεν παλεύει να αποδεχτεί κάτι, δεν υποφέρει, δεν είναι το πρότυπο που ψάχνει η κοινότητά των κωφών ανθρώπων να την εκπροσωπήσει. Αρχικά.
Όταν σταματήσει να κινείται τόσο έντονα και να ψάχνει το φιξάκι του θα αντιληφθεί τον εαυτό του. Όταν σταματήσει να τρέχει πανικόβλητος για να αποφύγει την κανονικότητά του. Όταν σταματήσει να είναι θυμωμένος και συνεχώς ανικανοποίητος. Είναι ένας αληθινός άνθρωπος που δεν πετυχαίνει κάποιο θρίαμβο. Απλώς συνεχίζει τη ζωή του. Όπως όλοι εμείς.
Αν ψάχνετε μια ταινία που παρουσιάζει ατόφια πόσο ευάλωτοι είναι οι άνθρωποι στην καθημερινότητά τους, πόσο ανοχύρωτοι απέναντι στην ίδια τη ζωή το “Sound of Metal” είναι η τέλεια ταινία. Και αυτή που θα βάλει το όνομά του πρωταγωνιστή της σε κάθε ατζέντα σοβαρού casting director στο Χόλιγουντ. Δεν είναι μελοδραματικός. Κι αυτό ήταν σχεδόν ακατόρθωτο σε μια ταινία με θέμα την απώλεια της ακοής. Όσοι τον θυμάστε από τη σειρά “The Night Of” τώρα θα τον λατρέψετε.Αξίζει να σημειωθεί ότι έμαθε να παίζει ντραμς μέσα σε έξι μήνες για να είναι ρεαλιστικός στο ρόλο του. Όπως ότι μελέτησε τη νοηματική γλώσσα.
Δείτε το εδώ
