Το όνομά του Ντενζέλ Ουάσινγκτον είναι στην παραγωγή, στο ρόλο ενός ειδώλου των μαύρων είναι η αψεγάδιαστη Βαϊόλα Ντέιβις που δίνει ψυχούλα στο θεατρικό του Όγκαστ Γουίλσον. Είναι μια ιστορία για την μητέρα των μπλουζ βγαλμένη από την κληρονομιά της μαύρης κοινότητας. Αλλά το πρόσωπό του τόσο πρόωρα χαμένου Τσάντγουικ Μπόουζμαν σου ραγίζει την καρδιά.
Η Μα Ρέινι ήταν μια φιλήδονη τραγουδίστρια των καμπαρέ, γνωστή στους μαύρους του Αμερικανικού Νότου. Όταν κατάλαβε τι σημαίνει η φωνή της για τους λευκούς άρχισε να ζητά το σεβασμό τους, εφόσον η αποδοχή τους ήταν κάτι απαγορευτικό για την εποχή της. Στην ταινία την βλέπουμε σε μια ηχογράφηση σε στούντιο του Σικάγου. Μια ντίβα. Απαιτητική, ταλαντούχα, επιβλητική.
Ο Μπόουζμαν υποδύεται έναν φιλόδοξο οργισμένο μαύρο νέο. Θύμα της καταπίεσης των λευκών και κομμάτι μιας αλυσίδας βίας και αίματος που δεν σπάει εύκολα. Είναι ο τρομπετίστας Λέβι, θέλει να γίνει φίρμα και πρώτο όνομα, πιστεύει στην εικόνα και σπαταλά ένα μισθό σε ένα ζευγάρι παπούτσια. Δεν μπορεί να αντιληφθεί τις συνέπειες των πράξεων του. Παρακινεί τους συναδέλφους του μουσικούς σε μια εξομολόγηση ιστοριών με άσχημη κατάληξη.
Είναι καθηλωτικός. Περισσότερο θεατρικός από ποτέ. Τρομερά καταβεβλημένος σωματικά από την ασθένεια που του στέρησε τη ζωή. Αν η ζωή ήταν δίκαιη θα λάμβανε όσκαρ αντρικής ερμηνείας. Η ταινία έχει τους ίδιους ρυθμούς όπως ένα μπλουζ. Είναι αργή και μεστή δράματος και πολλών τραγικών ιστοριών. Είναι η απεικόνιση μιας εποχής που οι λευκοί Αμερικάνοι κάνουν ότι ποτέ δεν συνέβη. Ή μάλλον κάποιοι δεν σταμάτησαν να ζουν σε αυτή την εποχή και ρατσιστική κουλτούρα μισαλλοδοξίας.
Το θεατρικό πρωτανέβηκε στη σκηνή το 1982, ανήκει μαζί με άλλα εννιά έργα στη σειρά “American Century Cycle”, κάθε έργο – κεφάλαιο της οποίας αφορά και μια αφροαμερικανική ιστορία σε διαφορετική δεκαετία του 20ου αιώνα. Η ταινία είναι μια γιορτή των τριών μαύρων καλλιτεχνών. Της Μα Ρέινι, του θεατρικού συγγραφέα Όγκαστ Γουίλσον και του Μπόουζμαν που πέθανε το 2020 από καρκίνο του παχέος εντέρου. Δεν θα είμαστε σίγουροι ποτέ αν ήξερε ότι αυτή η ταινία είναι το κύκνειο άσμα του αλλά ένας συγκεκριμένος μονόλογος σε πείθει.
Ο Λέβι είναι χαρισματικός και ατακαδόρος. Ανικανοποίητος. Πιστεύει ότι μπορεί να γίνει θρύλος. Στην ουσία είναι κινούμενο ναυάγιο αξεπέραστων παιδικών τραυμάτων. Η διαφορά από την ηλιόλουστη εξωτερική πραγματικότητα γεμάτη ζωή και το σκοτεινό κλειστοφοβικό στούντιο ηχογραφήσεων βάζει τον θεατή γρήγορα μέσα στην υπόθεση της ταινίας. Τα μπλουζ ανήκουν στην μαύρη κοινότητα. Γεννήθηκε ως είδος στις αφροαμερικανικές κοινότητες των Η.Π.Α. Για πολλά χρόνια το μπλουζ παίζονταν και διαδίδονταν μόνο από μνήμης, ζωντανό και σε προσωπικό επίπεδο.
Γεννήθηκε στο Δέλτα του Βόρειου Μισσισσιπή μετά από τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο. Ψυχολογικά, κοινωνικά και οικονομικά οι αφροαμερικανοί απέκτησαν τη δική τους κουλτούρα και εξατομικεύθηκαν με τρόπο ο οποίος θα ήταν αδύνατος κατά την περίοδο της δουλείας. Τα μπλουζ γεννήθηκαν στις φυτείες της Αμερικής από σκλάβους που τους έφεραν στα χωράφια των πλουσίων. Βλέπουμε στην ταινία τι αξία έδινα στην μουσική και την τέχνη των μαύρων και πώς κυριολεκτικά την έκλεβαν για να την εκμεταλλευτούν οι λευκοί καλλιτέχνες (που δεν μπορούν να τραγουδήσουν τα μπλουζ με τον ίδιο τρόπο). Η ταινία δεν είναι τέλεια για ένα και μόνο λόγο. Είναι θεατρική παράσταση. Αλλά η ερμηνεία του Τσάντγουικ Μποόυζμαν είναι οσκαρική.
