Αν ήμουν καναλάρχης και μου έφερναν παραγωγή της Shondaland θα ετοίμαζα αμέσως τα συμβόλαια. Γνωρίζοντας ότι ζητάει πολλά. Αστρονομικά ποσά. Η εταιρία παραγωγής μιας εκ των πιο ισχυρών ονομάτων της Αμερικανικής τηλεόρασης είναι εγγύηση επιτυχίας. Κάνει το δύσκολο να φαίνεται απλό. Οι τηλεοπτικές μεταφορές βιβλίων δεν είναι κάτι καινούργιο. Η soft porn αισθητική επίσης όχι. Τι κάνει τόσο επιτυχημένες της σειρές της; Η μαζικότητα. Δημιουργεί χαρακτήρες για να βρεις σίγουρα κάπου τον εαυτό σου και να ταυτιστείς με έναν ήρωα. Αν στο Bridgerton ταυτίζεσαι με την Βασίλισσα στείλε dm στη σελίδα να σε γνωρίσουμε.
Η μίνι σειρά Bridgerton σκαρφάλωσε στην πρώτη θέση μόλις εμφανίστηκε στο περιεχόμενο του Netflix. Τα έβγαλε τα λεφτά του ο Τεντ Σαράντος που την παρακάλαγε χρόνια να πει “ναι” στην πλατφόρμα του. Τι παρακολουθούμε; Αριστοκράτες με περούκες και ερωμένες που δεν δουλεύουν και χορεύουν σε πάρτι για να βρουν ταίρι. Είναι μια ρομαντική κωμωδία εποχής, είναι το Gossip Girl σαν να το σκηνοθέτησε ο Λάνθιμος ως side project της Ευνοούμενης. Με τις πιτζάμες το είδαμε όλοι μετά το ρεβεγιόν των Χριστουγέννων. Δεν είναι guilty pleasure εκτός αν συζητάς ακόμη για ποιοτικό περιεχόμενο στο Netflix.
Ποτέ πριν το Grosvenor Square δεν ήταν γνωστό σε τόσα νοικοκυριά, όμως το μάθαμε μαζί με την κουτσομπόλα Lady Whistledown (από τη ζωή βγαλμένο, οι πελούσιες είναι οι μεγαλύτερες κουτσομπόλες). Τώρα πώς έπεισαν την Τζούλι Άντριους να δώσει τη φωνή της, δεν ξέρω. Αλλά έχουν δει πολλά τα μάτια μου στο “Just The 2 Of Us” και καταλαβαίνω. Αυτή η κυρία διατηρεί μια φυλλάδα που γράφει τα σκάνδαλα και τους έρωτες της υψηλής κοινωνίας, σαν να βλέπεις πρωινάδικο δηλαδή χωρίς τις βαρετές μαγειρικές και τα προϊοντικά.
Η Lady Violet έχει χηρέψει και μεγαλώνει τέσσερις γιους και τέσσερις κόρες. Όλοι λευκοί. Το ερωτικό αντικείμενο της σειράς είναι ο Δούκας του Χέιστινγκς, ο πανέμορφος μαύρος Βρετανός ηθοποιός Regé-Jean Page. Η πιο ισχυρή γυναίκα της σειράς είναι επίσης μαύρη, η Βασίλισσα Σάρλοτ που βαριέται, έχει ακριβά χόμπι και περιμένει τον Βασιλιά Γεώργιο Γ΄να πεθάνει. Σε αυτό το παράλληλο αριστοκρατικό σύμπαν όλοι ακούν Μπίλι Άιλις και Αριάνα Γκράντε. Και κάνουν ή θέλουν να κάνουν σεξ. Είναι σαν τις Άγριες Μέλισσες με τουαλέτες εποχής δηλαδή.
Πολλά κλισέ για τον ρόλο της γυναίκας, ο οποίος είναι να υπηρετεί τον σύζυγό της και να αναπαραχθεί. Σηκώνεις το φρύδι με το νυφοπάζαρο. Πολλοί κορσέδες. Δεν βλέπεις νοτιοκορεάτικο σινεμά σίγουρα, αλλά απενοχοποιημένα κάνεις binge watch. Ο χαρακτήρας της Νίκολα Κούχλαν (την είδες και το Derry Girls) είναι διασκεδαστικός.
Δεν ξέρω γιατί το βρήκαν σέξι τόσοι πολλοί θεατές. Ίσως είναι Αμερικανοί. Γιατί οι ρομαντικές κομεντί δεν αντιμετωπίζονται πιο σοβαρά από τους Αμερικανούς είναι ένα θέμα. Ευτυχώς υπάρχει το Fleabag να ανεβάζει τον πήχη ψηλά. Ανακεφαλαίωση: δεν είναι μια τρας σειρά, αλλά είναι μια επιφανειακή κομεντί. Περνάς καλά για οκτώ επεισόδια αλλά αν δεν είχαμε καραντίνα ίσως δεν το έβλεπες. Τι με κούρασε; Το βελούδο και το τούλι. Και οι χοροί. Και το γεγονός ότι πέρασα οκτώ ώρες παρακολουθώντας την φαντασίωση μιας ετερόφυλης γυναίκας. Το αφήγημα τους ότι κάθε γυναίκα ονειρεύεται να βρει τον ζάμπλουτο άντρα που θα την κάνει πριγκίπισσα και θα ζήσουν για πάντα ευτυχισμένοι. Κάπως βαρετό;
