Ήταν πριν σχεδόν δύο χρόνια όταν στο prime time της ελληνικής τηλεόρασης είχαμε παρακολουθήσει για 18 λεπτά την ιστορία του Ζαχίρ Γιαβαρί. Εκείνη τη στιγμή συστηνόταν στο κοινό ως ένας υποψήφιος του Master Chef με καταγωγή από το Αφγανιστάν και μερικούς μήνες μετά θα αποχωρούσε όχι μόνος βελτιωμένος ως μάγειρας, αλλά και ως ένας από τους πιο συμπαθείς παίκτες που έχουν περάσει ποτέ από την εκπομπή, ο οποίος πάντα θα είναι πρόθυμος να βρεθεί σε μια συλλογική κουζίνα.
Όπως συνέβη και χθες, που για μια ακόμα φορά βρέθηκε στην κοινωνική κουζίνα “Ο Άλλος άνθρωπος”, ετοιμάζοντας και μοιράζοντας φαγητό.
Στα 18 λεπτά εκείνου του βίντεο παρουσιαζόταν αναπόφευκτά μελό και ωραιοποιημένα η γεμάτη ανείπωτες δυσκολίες ζωή του: η προσφυγιά, ο ρατσισμός, η διαρκής αίσθηση ότι παντού θα είναι ξένος. Υπήρχε η επιλογή της αφ’ υψηλού κριτικής, υπήρχε και η επιλογή να αναγνωρίσεις ότι ο πρωταγωνιστής αυτής της ιστορίας είχε λόγο και βήμα, ότι πολλοί την είδαν και την άκουσαν και ίσως να κατάλαβαν ότι η χώρα αυτή μπορεί να γίνει καλύτερη με ανθρώπους όπως ο Ζαχίρ.
Σε αντίθεση με αρκετούς συμπαίκτες του, ο Ζαχίρ μετά το παιχνίδι δεν συχνάζει στα τηλεοπτικά πλατό. Τους λόγους δεν τους γνωρίζουμε. Συχνάζει όμως κάπου άλλου όπου η παρουσία του είναι όντως χρήσιμη και σπουδαία: σε συλλογικές και κοινωνικές κουζίνες. μαγειρεύει για εκείνους που είναι ευάλωτοι, αδύναμοι και έχουν τεθεί στο περιθώριο. Λίγες μόλις μέρες μετά την αποχώρησή του είχε βρεθεί στη Λέσβο και έγινε μέλος στις συλλογικές κουζίνες που μαγείρευαν για τους πρόσφυγες στη Μόρια. Έκτοτε, βρίσκεται πάντα εκεί όπου υπάρχει ανάγκη, εκεί που το μαγείρεμα δεν είναι γαστρονομική εμπειρία, αλλά μια εκδήλωση συντροφικότητας και αλληλεγγύης.
Κατά την παραμονή του στο Master Chef, o Γιαβαρί είχε εξηγήσει ότι πολλές φορές εργοδότες είχαν αρνηθεί να τον προσλάβουν λόγω της καταγωγής του. Μετά το παιχνίδι, μάλλον τα πράγματα είναι πιο εύκολα για τον ίδιο, αλλά δεν ξεχνά ποτέ ότι και εκείνος είχε βρεθεί στη θέση όσων τώρα φροντίζει. Άλλωστε, το έλεγε ότι το όνειρό του είναι να μαγειρεύει και για αυτούς που πεινάνε. «Θα ήθελα να ανοίξω ένα εστιατόριο, όπου μια μέρα την εβδομάδα θα φιλοξενώ άστεγους, να έρχονται και να τρώνε. Έχω μείνει κι εγώ άστεγος, το έχω ζήσει», είχε δηλώσει τότε.
Σε μια εποχή απάθειας, ο Ζαχιρ Γιαβαρί δεν ξεχνά από πού ξεκίνησε.
