Η ευτυχία είναι ένας κινούμενος στόχος, σε ένα παιχνίδι που υπόσχεται νικητές που ποτέ δε νικάνε. Δεν το σκέφτηκα μόνη μου, η μικρού μήκους ταινία “Satisfied Never” των Frankie Wade και Elena Cremona με έκανε να το σκεφτώ, αφού πρώτα ταυτίστηκα.
«Αν το μυαλό σου είναι ένας τερατώδης λαβύρινθος, τότε το μυαλό μου είναι ακριβώς σαν το δικό σου», λέει ο Frankie Wade, σε ένα σημείο της ταινίας, η οποία είχε ο στόχο να μιλήσει για την ψυχική υγεία. Το θέμα είναι πως όταν ακούει κάτι τέτοιο ο μέσος άνθρωπος, θεωρεί πως στόχος του βίντεο είναι κάποιο μικρό ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού μακριά από εκείνον. Καλώς ή κακώς, δεν είναι έτσι, γιατί όσα καταδικάζονται σε αυτό, έχουν βρεθεί στον δρόμο όλων μας. Το αν και πώς τα αντιμετωπίσαμε, είναι μια άλλη συζήτηση.
Δεν είμαστε ποτέ ικανοποιημένοι. Δε ζούμε στο τώρα. Η ευτυχία μας περιμένει πάντα στη γωνία, αλλά στη γωνία θα παραμείνει.
Το Satisfied Never γράφτηκε κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Τις σκόρπιες αυτές σκέψεις του δημιουργού τις πήρε η σκηνοθέτιδα και φωτογράφος, Elena Cremona και τις μετέφρασε σε ένα λεπτό και τριάντα τέσσερα δευτερόλεπτα που μπορούν να μιλήσουν για όποιον έχει τις κεραίες του ανοιχτές στη σκληρή αλήθεια: δεν είμαστε ποτέ ικανοποιημένοι. Δε ζούμε στο τώρα. Η ευτυχία μας περιμένει πάντα στη γωνία, αλλά στη γωνία θα παραμείνει. Η ιδέα της ψυχικής υγείας απομακρύνεται σε μια αέναη μάχη για βελτίωση, που δε δουλεύει, αλλά εμείς συνεχίζουμε να δουλεύουμε. Στόχοι, προσδοκίες, ανάγκη να ικανοποιήσουμε. Τελικά, δεν ικανοποιούμε το πιο σημαντικό πλάσμα που έχουμε στον κόσμο αυτό. Τον εαυτό μας. Το Satisfied Never αποτελεί τη δεύτερη συνεργασία του δημιουργικού duo από το Λονδίνο, με πρώτη κοινή δουλειά τους το Many Hands, μια νοσταλγική ωδή στη δυνατότητα που είχαμε να αγγίζουμε ο ένας τον άλλο πριν την πανδημία.
Η καραντίνα θα μπορούσε να είναι και η ιδανική συγκυρία για να καταδικάσει κανείς μέσω της τέχνης μια κοινωνία που έχει πάθει εμμονή με την επιτυχία. Σε συνέντευξή του στο Indie, ο Wade δήλωσε: «όσο κλισέ και αν ακουστεί, αυτή η χρονιά μου έχει θυμίσει πως τα μικρά πράγματα σε αυτή τη ζωή είναι και τα πιο σημαντικά». Συνέχισε αναφέροντας πως «στη σημερινή καταναλωτική κοινωνία, επιτυχία σημαίνει φανταχτερά πράγματα, πλούτη και φήμη, οπότε τα μυαλά μας κυνηγάνε και κυνηγάνε, όσο εμείς τοποθετούμε την ευτυχία σε ένα βάθρο μαζί με όλα αυτά τα πράγματα. Είναι μια μόνιμη μάχη για εμένα κάθε μέρα (μια μάχη που σπάνια φαίνεται να κερδίζω) να θυμίζω στον εαυτό μου πως η ευτυχία δεν είναι κάτι που χρειάζεται να κυνηγήσω ή να κερδίσω».
Στο μεταξύ, οι άλλοι είναι πάντα καλύτεροι, πιο συγκεντρωμένοι, πιο οργανωμένοι. Μπαίνουμε στη σύγκριση, ανεβάζουμε άτομα σε βάθρα, μέχρι να διαπιστώσουμε πως είναι ακριβώς σαν εμάς. Μπερδεμένοι, χαωμένοι, σε έναν αγώνα δρόμου που δεν επέλεξαν ακριβώς, αλλά δεν ξέρουν και πώς να βγουν από αυτόν.
«Μπορεί να έχεις ευχηθεί για μια ζωή ακριβώς σαν τη δική μου, κάπου στον δρόμο, χωρίς να έχεις ιδέα τι ακριβώς συμβαίνει στο μυαλό μου»
Η ζωή είναι μπερδεμένη από όταν γεννιόμαστε, από όταν είμαστε μικρά παιδιά. Και τη μπερδεύουμε ακόμα περισσότερο μεγαλώνοντας, τη φορτώνουμε με στόχους, με νοήματα ζωής, με βαριές για την ψυχική υγεία μας φιλοδοξίες, χωρίς να σταματάμε ούτε για να ένα λεπτό απλώς για να αναρωτηθούμε: έχει νόημα; Τουλάχιστον δεν είμαστε μόνοι σε αυτό. Το μυαλό-χάος δεν είναι πρόβλημα (ή προνόμιο) των λίγων, μα των περισσότερων. Αρκεί απλά να μάθουμε να βάζουμε στο αθόρυβο τα «χιόνια» στο backround; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Δε θα μάθουμε αν δεν προσπαθήσουμε. Με τη φράση «ποιος μας έκανε να ευχόμαστε να είμαστε διαφορετικοί;» κλείνει το βίντεο, και αναρωτιέμαι αν είμαστε όντως διαφορετικοί ή απλά μερικοί είναι πολύ φοβισμένοι για να δείξουν πως δεν είναι και τόσο «φυσιολογικοί» τελικά, έχοντας χάσει την είδηση ότι δεν υπάρχει κάτι τέτοιο ούτως ή άλλως.
