Η εργατική τάξη έχει τους ποιητές της. Ο ΤΖΑΜΑΛ είναι ένας από αυτούς.
Ίσως όχι τυχαία, μια μέρα, όπως σημερινή, που οι οθόνες γεμίζουν από μηνύματα περί εθνικής ενότητας και ομοψυχίας, αλλά ταυτόχρονα θυμόμαστε εκείνους που αληθινά αντιστάθηκαν και έχασαν τη ζωή τους απέναντι στους φασίστες, οι ΤΖΑΜΑΛ και Hatemost κυκλοφόρησαν το Mundial σε παραγωγή από τους ASTO PASAM. Ενδεχομένως μερικές φωτογραφίες που είχαν ανάβει στο Instagram του ΤΖΑΜΑΛ στις αρχές του μήνα να μας είχαν προϊδάσει ότι κάτι ετοιμάζεται, παρόλα αυτά η επιλογή της συγκεκριμένης ημερομηνίας σίγουρα μας βάζει σε διαδικασία να σκεφτούμε τις πιθανές συνδέσεις και συμβολισμούς. Στο” Mundial” έχουμε μια καταγραφή της κοινωνικής πραγματικότητας του 2020 από την σκοπιά εκείνων που μένουν αόρατοι, εκείνων που δεν τους πιάνουν τα διαγράμματα της οικονομίας και όλων αυτών που ασφυκτιούν κάτω από τη σκιά των δίδυμων εργατικών κατοικιών της Ξηροκρήνης, αλλά ταυτόχρονα βρίσκονται πιο ψηλά από όλους για μια φυγή προς τον ουρανό –«φτιάχνουμε τη σκάλα που θα φτάσουμε στα άστρα», λέει στο τέλος του κομματιού ο Hatemost.
Οι προσωπικές σχέσεις με φόντο μια συνεχιζόμενης οικονομικής δυσπραγίας και τις γκαρσονιέρες με ταβάνια που όλο και χαμηλώνουν («Είμαι φυλακισμένος, χρόνος ενεστώτας/ Περπάτησα την Κόλαση και ήρθα κολυμπώντας»), το μεταναστευτικό μέσα από την μεγάλη, ανοιχτή και συλλογική αμαρτία της Μόριας («Δεν μπορώ να δω την κατεύθυνση της ρότας/ Απ’ το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μόριας/ Το μόνο που επείγει είναι, να βαδίσουμε/ Με πόση αμαρτία είμαστε εντάξει να ζήσουμε), αλλά και το κοινωνικό αποτύπωμα της πανδημίας («Βάλαμε μάσκες, κρυφτήκαν τα χαμόγελα/ Πίσω απ την πραγματικότητα, και πίστεψε με το ‘θελα») είναι αυτά τα οποία καταθέτει στο χαρτί ο ΤΖΑΜΑΛ. Κάθε τους στίχους κάνει όλο και πιο ορατό το χάσματα που υπάρχουν στην κοινωνία, τις ασυνέχειες της και τις ρήξεις («Η πατρίδα που θέλουν να αγαπήσω με σιχαίνεται/ Νιώθω σαν γιος ενός μαλάκα γονιού / Θέλω την αποδοχή του, το κρύβω να μην φαίνεται/ Έχω μονάχα, τις υποχρεώσεις του γιου»).
Ain’t nothing like summer in the city. @hate_u_most @dimitrismougosphotography #terrace #mundial
A post shared by ΤΖΑΜΑΛ ® (@tzamal.official) on
Και ανάμεσα σε όλα αυτά το ποδόσφαιρο, το μπαλέτο της εργατικής τάξης. Όχι ως θέαμα, μα ως ένα βίωμα, ως μια κοινή μνήμη και εμπειρία που δημιουργεί δεσμούς. Είναι αυτό το παιχνίδι του μουντιάλ που θα το παρακολουθήσεις αράζοντας με φίλους, είναι το φαβορί που έχασε στο στοίχημα, η ποίηση τους γκολ του Μπέργκαμπ σε εκείνο το ματς την Αργεντινή, είναι η ξεθωριασμένη φανέλα του Νέστα ανάμεσα σε ένα κόσμο από Μπονούτσι.
Το «Mundial» είναι μια συνολική σύλληψη, όπου το ομώνυμο κομμάτι συμπληρώνεται από το video clip σε σκηνοθεσία Κώστα Στυλιανίδη και παραγωγή Γιώργου Μαυρίδη. Η περιοχή της Ξηροκρήνης, μια εργατική συνοικία που φιλοξένησε και στήριξε ήδη από το 2017 τους πρόσφυγες που ήρθαν στη χώρα μας, κινηματογραφείται μέσα από την ζωντανή καθημερινότητά τής, με τις κοινές παρέες Ελλήνων και προσφυγών. Το βλέμμα κλέβουν οι οι θεόρατες εργατικές πολυκατοικίες, λουσμένες από το απογευματινό φως και τελικά μένουν στο μυαλό σου σαν συμβολικά -και όχι μόνο- ορμητήρια.
