Παραπάνω από δύο ώρες πέρασες στο Netflix παρακολουθώντας τον Σόρκιν να σκηνοθετεί ένα πραγματικό γεγονός της αμερικανικής ιστορίας. Θα μπορούσε αυτή η ταινία να είναι αριστούργημα. Αλλά δεν ήταν.
Γιατί του έλειπε κάτι; Γιατί ο σεναριογράφος της ταινίας “A Few Good Men” δεν μπορεί να κινηματογραφήσει ρεαλιστικά τις πολιτικές διαμαρτυρίες μιας και το στιλ του είναι εμπνευσμένο από τον Φρανκ Κάπρα, τονίζοντας το κουράγιο του αουτσάιντερ που συμβάλει θετικά στη διατήρηση της δικαιοσύνης και των θεσμών. Αλλά τα πράγματα στον πραγματικό κόσμο δεν είναι ακριβώς έτσι. Και στους δρόμους της Αμερικής χύνεται ακόμη αίμα και η δικαιοσύνη παραμένει τυφλή. Οπότε οι σκηνές στο δικαστήριο θυμίζουν κωμική φάρσα.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα οι σκηνές με τον μοναδικό μαύρο κατηγορούμενο και συνιδρυτή του κόμματος των Μαύρων Πανθήρων, τον Μπόμπι Σιλ. Ο Σόρκιν δεν ξέρει πώς να γράψει το ρόλο αυτό. Ναι, οκ προσπαθεί με νύχια και με δόντια να δείξει στο θεατή τον άντρα σύμβολο. Αλλά πώς να διηγηθείς την ιστορία ενός κινήματος της μαύρης κοινότητας όταν οι πρωταγωνιστές σου είναι λευκά κολεγιόπαιδα;
Δεν μπορείς να κάνεις μια επιφανειακή ταινία για μερικά καλόκαρδα παιδιά που μάχονται για το καλό, λες και διηγείσαι ένα παραμύθι στο παιδί σου για να κοιμηθεί. Υπάρχει κρατική βία στους δρόμους κι αυτό είναι η μάστιγα της εποχής μας. Δεν υπάρχει καμία δικαιοσύνη και οι διαδηλώσεις στο δρόμο δεν είναι τόσο χολιγουντιανές όσο τις φαντάζεται ο Σόρκιν. Προφανώς, στο μυαλό του ήθελε να κάνει παραλληλισμούς με τις διαδηλώσεις και τον αμερικάνικο λαό που βγαίνει στο δρόμο για να διεκδικήσει τα δικαιώματα του και να ρίξει την εχθρική κυβέρνηση (χειρότερη από του Νίξον) αλλά τα περισσότερα κινήματα των τελευταίων χρόνων έχουν γυναίκες στην πρώτη γραμμή (Women’s March). Οπότε μιλάμε ξεκάθαρα για μια ταινία με πρωταγωνιστές λευκούς άνδρες. Fail. Εκτός αν την ταινία την προετοίμαζες για αυτό το κοινό. Γιατί οι ήρωες της ταινίας δεν καταλήγουν νεκροί στο δρόμο με την μπότα στο λαιμό τους επειδή τόλμησαν να τα βάλουν με την αστυνομία. Κάποιοι κατέληξαν στην εξουσία μετά τη δίκη.
Πραγματεύεται μια πολιτική δίκη. Επτά άτομα βρίσκονται κατηγορούμενοι στο δικαστήριο. Είμαστε στο 1969. Κατηγορούνται για συνωμοσία και υποκίνηση ταραχών εξαιτίας των αντιπολεμικών κραυγών τους εναντίον του πολέμου του Βιετνάμ. Οι ειρηνικές διαμαρτυρίες τους κορυφώθηκαν ένα χρόνο πριν, κατά τη διάρκεια του Εθνικού Συμβουλίου των Δημοκρατικών στο Σικάγο. Η κυβέρνηση του Λίντον Τζόνσον έδωσε το σήμα για πλήρη καταστολή, ακολούθησε εξέγερση και επί πέντε μέρες το Σικάγο καιγόταν. Πέρα από τη σκηνοθεσία, ο Σόρκιν υπογράφει και το σενάριο (τσάμπα μαθήματα ιστορίας) με τον συνήθη τρόπο του, δίνοντας έμφαση στις ανθρώπινες ιστορίες των πρωταγωνιστών που ουσιαστικά διαδραμάτισαν ρόλο σε μια μεγαλύτερη ιστορία, εκείνη όλου το κόσμου. Δεν είναι τυχαίο ότι η εταιρεία παραγωγής του Στίβεν Σπίλμπεργκ ήθελε να κάνει την ταινία από το 2007 (πάντα βασισμένη στο σενάριο του Σόρκιν).
Δεν είναι μια ταινία για τους πολιτικούς ακτιβιστές. Είναι μια ταινία με καλογραμμένους διαλόγους και υπέροχες ερμηνείες. Είναι μια ταινία για να σου δείξει ο Σόρκιν ότι ξέρει να χειρίζεται την κάμερα (ΣΩΠΑ). Είναι μια ευκαιρία να αποδείξει ο Σάσα Μπάρον Κόεν στους 192.95 εκατομμύρια χρήστες της πλατφόρμας το καθόλου αμελητέο υποκριτικό του ταλέντο. Είναι ο πρωταγωνιστής της ταινίας, ο ακτιβιστής Άμπι Χόφμαν. Το καστ συμπληρώνεται από τον οσκαρικό Έντι Ρέντμεϊν (Τομ Χέιντεν), τον Τζέρεμι Στρονγκ (Τζέρι Ρούμπιν), τον υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ (Ρίτσαρντ Σουλτζ) και τους σχετικά νέους στο χώρο Τζόναθαν Μέιτζορς (Μπόμπι Σιλ) και Άλεξ Σαρπ (Ρένι Ντέιβις). Εξαιρετικοί όπως πάντα ο Φρανκ Λανγκέλα και ο Μάικλ Κίτον. Να τιμήσουμε και το δικό μας το παιδί, τον Φαίδωνα Παπαμιχαήλ στη διεύθυνση φωτογραφίας.
Φυσικά περνάς καλά με την ταινία. Είναι διασκεδαστική, feel-good. Δεν αφήνει όμως κάτι τεράστιο μετά το τέλος της. Δεν σε οδηγεί στο συμπέρασμα ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας και τίποτα δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά στην Αμερική από τον πόλεμο του Βιετνάμ μέχρι την προεδρία Τραμπ. Πόσες φορές αλήθεια πέρασες καλά σε μια διαδήλωση;
