Αντικατέστησα το Netflix με το ERTflix μια Κυριακή και μου βγήκε σε καλό. Μάλλον, μικρή επιβεβλημένη διόρθωση, πέρασα τέλεια. Παρακολούθησα τα δυο πρώτα επεισόδια της νέας σειράς “Τα καλύτερα μας χρόνια” που σκηνοθετεί η υπέροχη Όλγα Μαλέα σε σενάριο των Νίκου Απειρανθίτη και Κατερίνας Μπέη και ήθελα να πάρω τηλέφωνο τη μαμά μου να της πω ότι ανακάλυψα τη νέα της αγαπημένη σειρά στην ελληνική τηλεόραση. Προφανώς, και τη δική μου.
Ξεκινώντας πρέπει να ομολογήσω ότι μπήκα στη φάση προκατειλημμένη και κομπλεξικά. Δεν φταίω εγώ, ζούμε σε μια εποχή που το να βλέπεις ελληνική τηλεόραση είναι σαν να παραδέχεσαι ότι καταναλώνεις προϊόντα που υποτιμούν τη νοημοσύνη σου και η μυθοπλασία έχει αντικατασταθεί από εύπεπτα προγράμματα που κοστίζουν ελάχιστα στις εταιρείες παραγωγής. Ο δικός μου μικρόκοσμος ενοχικά πέταξε τις τηλεοράσεις από τα σαλόνια του κι εκείνοι που αγόρασαν την 55άρα λιώνουν με σειρές σε Netflix, Amazon Prime, Apple Tv+ και HBO.
Αγκαλιάζω όμως την ok boomer φάση μου και αποφάσισα να δω έναν ηθοποιό που παρακολουθώ χρόνια στο θέατρο, τον Μελέτη Ηλία να παίζει τον σύζυγό της Κατερίνας Παπουτσάκη σε μια οικογενειακή σειρά εποχής. Δεν ξέρω για σας, εμένα τα ονόματά της Υβόννης Μαλτέζου, του Μιχάλη Οικονόμου και του Ερρίκου Λίτση στο καστ με πείθουν να παρακολουθήσω και μονόλογο αναγνώσης τηλεφωνικού καταλόγου.
Προχωράμε. Μου υποσχέθηκαν στο τρέιλερ ότι θα μπω σε χρονοκάψουλα και θα μεταφερθώ σε μια εποχή αθώα και τρυφερή. Μου πούλησαν νοσταλγία. Και την αγόρασα. Γιατί 2020 έχουμε και πλέον φοβάμαι να μπω σε μετρό χωρίς μάσκα και αντισηπτικό, φυσικά θέλω να δραπετεύσω στο παρελθόν.
Επίσης, το γνωστό ρητό ότι παιδιά και σκυλιά κλέβουν την παράσταση επιβεβαιώνεται με τον Μανώλη Γκίνη στο ρόλο του βενιαμίν της οικογένειας Αντωνοπούλου, του Άγγελου που ως αφηγητής με ταξίδεψε στα τέλη των 60s. Παρατεταμένο χειροκρότημα.
Η υπόθεση είναι φαινομενικά απλή. Το βασικό σκηνικό είναι το σαλόνι του σπιτιού της οικογένειας Αντωνοπούλου. Εσωτερικοί οικονομικοί μετανάστες από Μεσσηνία που μαζί με τη θρησκόληπτη γιαγιά Ερμιόνη ήρθαν στην Αθήνα για ένα καλύτερο μέλλον. Αγοράζουν τον Ιούλιου του 1969 στα όγδοα γενέθλια του μικρού Άγγελου μια τηλεόραση. Συγκλονιστική αλλαγή στις ζωές όλης της γειτονιάς που μαζεύεται στο σπίτι τους για να δουν από τα κυριακάτικα ποδοσφαιρικά ντέρμπι μέχρι την προσελήνωση στη Σελήνη. Η γιαγιά Ερμιόνη (βαθιά υπόκλιση στην Υβόννη Μαλτέζου) αντιμετωπίζει με καχυποψία “το κουτί του Σατανά” και στη συνέχεια γίνεται ο καλύτερος της φίλος.
Φαινομενικά απλή, Ουσιαστικά μιλάμε για μια δεκαετία δύσκολη και η σειρά καλείται να κάνει μια ιστορική αναδρομή. Η οικογένεια ζει στην Ελλάδα του γύψου, στα χρόνια της δικτατορίας του Παπαδόπουλου, ζει τη Χούντα με τα βασανιστήρια και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (κάτι μου λέει ότι ο μεσαίος αδελφός θα λάβει μέρος στην Εξέγερση του Πολυτεχνείου). Εμείς, ως θεατές θα δούμε τον Άγγελο και την οικογένεια του να εξελίσσονται από τη δικτατορία στη Μεταπολίτευση και έπειτα στη δεκαετία του 1980. Ουσιαστικά θα δούμε μέσα από τα μάτια ενός παιδιού την Ελλάδα να μεταμορφώνεται εξαιτίας της αστυφιλίας και των πολιτικών/κοινωνικών ζυμώσεων σε διαφορετική χώρα.
Θα παρακολουθήσουμε τη σεξουαλική επανάσταση και τη γέννηση του φεμινιστικού κινήματος μέσα από την 19χρόνης Ελπίδας ( Εριφύλη Κιτζόγλου, αδελφή του Άγγελου) που φορά μπικίνι και παίρνει το αντισυλληπτικό χάπι. Τη γέννηση του φοιτητικού κινήματος μέσα από τον χαρακτήρα του 17χρόνου Αντώνη (Δημήτρης Καπουράνης, αδελφός του Άγγελου) που μπήκε στη Νομική και κουβαλά στο οικογενειακό τραπέζι τα νέα για χαφιέδες, χωροφύλακες, κόκκινους. Αλλά και την αγωνία της μητέρας Κατερίνας Παπουτσάκη να αποκτήσει τηλεόραση και πλυντήριο. Θα μιλήσει η σειρά για τη θέση της γυναίκας και τα δικαιώματα της στην ελληνική κοινωνία μέσα από τους χαρακτήρες της ανύπαντρης 30άρας Τζένης Θεωνά και της Τόνιας Σωτηροπούλου που έχει παιδί εκτός γάμου.
Μήπως η κρατική τηλεόραση κατάφερε επιτέλους να ανταποκριθεί στο job description της; Δεν με πειράζει καθόλου που το format μεταδίδεται με τεράστια επιτυχία εδώ και χρόνια στην ισπανική τηλεόραση. Με πείθει που βλέπω στους σεναριογράφους το όνομα της Κατερίνας Μπέη που υπέγραψε την καταπληκτική ταινία “Ευτυχία”. Με ανακουφίζει η βελούδινη φωνή του αξιολάτρευτου ηθοποιού μας Βασίλη Χαραλαμπόπουλου στο ρόλο του αφηγητή. Την Πέμπτη που θα παρακολουθήσω το τρίτο επεισόδιο δεν θα το κάνω ενοχικά. Είμαι φαν.
ΥΓ: Όλα τα επεισόδια της σειράς, μετά τη μετάδοσή της από την ΕΡΤ1, κάθε Πέμπτη και Παρασκευή, στις 23:00, θα είναι διαθέσιμα στην ψηφιακή πλατφόρμα ERTFLIX.
