Ήταν θυμάμαι πριν από ένα χρόνο, όταν μια φίλη μου μίλησε για εκείνη. Μάλιστα μου έστειλε και ένα κομμάτι της, το demo του «One in a million» για να ακούσω και να της πω τη γνώμη μου. Και από τα πρώτα δευτερόλεπτα εντυπωσιάστηκα. Η πλούσια και καθαρή φωνή, τα στοιχεία που θύμιζαν κάτι από Amy Winehouse, αλλά και η γεμάτη μελωδία του κομματιού με έκαναν να το λατρέψω.
Και μέσα σε αυτόν τον ένα χρόνο η Κατερίνα Ντούσκα έχει καταφέρει να ξεχωρίσει. Επιβεβαιώνει το ταλέντο της με τα live που δίνει (από το Faust μέχρι τον κήπο του Μεγάρου Μουσικής), ετοιμάζει και τη πρώτη της κυκλοφορία από την Minos Emi/Universal, ενώ ακόμα και η διασκευή της στο «Do I Wanna Know» των Arctic Monkeys ήταν εξαιρετική.
Και μέσα στο φορτωμένο της πρόγραμμα βρήκε και λίγο χρόνο για να μας μιλήσει για τη μουσική, τα σχέδιά της και τη… δεκαετία του ’60.
Αυτό που με ώθησε να ασχοληθώ με τη μουσική ήταν…
Η ανάγκη μου να απασχολούμαι καθημερινά και όσο το δυνατόν περισσότερο με κάτι το οποίο με παθιάζει και με τρέφει ψυχικά. Πάντα αντιμετώπιζα τη μουσικη ως ένα μέσο πρόκλησης να ανακαλύπτω νέα όρια του εαυτού μου, να υπερβαίνω φοβίες και ανασφάλειες και να αισθάνομαι ελεύθερη.
Λατρεύω τους Beatles, τη Nina Simone…
Τη Billie Holiday, τη Sarah Vaughan, τον Ray Charles. Με σαγηνεούουν οι φωνές της Sade, του Marvin Gaye, Joe Cocker, Tom Waits, Ella Fitzgerald. Έχω ακούσει, επίσης, πάρα πολύ Radiohead, The Cure, The Smiths, The Velvet Underground. Λόγω των ποικίλων ακουσμάτων μου, από κλασσική μουσική μέχρι jazz, από pop μέχρι δημοτική δε μου είναι πάντα εύκολο να εντοπίζω στη δική μου μουσική όλες αυτές τις επιρροές. Αποφεύγω τους περιορισμούς και τα καλούπια και αρκούμαι στο να εμπνέομαι από την ιδιοσυγκρασία των καλλιτεχνών που θαυμάζω, τις ερμηνείες τους και το πάθος τους για τη μουσική.
Ως πρώτο μου live θεωρώ…
Την πρώτη φορά που εκτέθηκα σε κοινό και ήταν στα πλαίσια σχολικής παράστασης. Ήμουν 14 ετών και είχε δηλώσει τη συμμετοχή μου, εν αγνοία μου, μια φίλη μου. Θυμάμαι να τρέμω ολόκληρη μέχρι το τέλος αλλά να εθίζομαι αμέσως με την αίσθηση. Μου ήταν συναρπαστικό!
Είναι πολλοί οι Έλληνες μουσικοί που θαυμάζω και θα ήθελα να συνεργαστώ…
Γι’ αυτό μού είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιον. Μάλλον θα εξαρτιόταν από το πόσο θα αισθανόμουν εγώ η ίδια ικανή να υποστηρίξω και να ανταπεξελθω στην οποιαδήποτε συνεργασία, μιας και υπηρετώ το αγγλόφωνο τραγούδι. Τρέφω μεγάλη αγάπη πάντως για την ελληνική μουσική και με δελεάζει το ενδεχόμενο να δοκιμαστώ κάποια στίγμη σε κάτι «έξω από τα νερά μου» και σ’ έναν κόντρα για μένα ρόλο.
Το κομμάτι μου που με εκφράζει περισσότερο…
Αυτή την περίοδο, επειδή μπορώ να ταυτιστώ αρκετά μαζί του, λέγεται “World of Virtue” γιατί με καταλαμβάνουν τάσεις φυγής και θα ήθελα να αποδράσω σε εναν κόσμο όμοιο με αυτόν που περιγράφω στο κομμάτι αυτό. Πάντως όλα όσα έχω γράψει έχουν εκφράσει μια πτυχή μου, μια σκέψη μου, ένα συναίσθημα κάποια δεδομένη στιγμή της ζωής μου.
Τρία είναι τα κομμάτια που έχω κολλήσει…
Και παίζουν ακατάπαυστα σπίτι μου τις τελευταίες μέρες. “Withdraw” από Kimbra, “Childhood’s End “από Majical Cloudz και “I wanna be yours” από Arctic Monkeys!
Όταν δεν ασχολούμαι με τη μουσική…
‘Εχω ανάγκη να περνάω πολύ χρόνο κατ’ αρχάς με τους ανθρώπους που αγαπώ αλλά και μόνη μου. Λατρεύω τον κινηματογράφο και τη διαδικασία του να πηγαίνω σινεμά, αγαπώ τα ταξίδια και μακάρι να μπορούσα να ταξιδεύω συνέχεια. Μου αρέσει να κάνω βόλτες μόνη, να ανανεώνω τη σχέση μου με την πόλη μου, να παρατηρώ τους ανθρώπους της, να διαβάζω και να κάνω ατελείωτες συζητήσεις με ανθρώπους που με εμπνέουν.
Στους άνδρες…
Θαυμάζω πολύ τη γενναιότητα και ακεραιότητα σ’έναν άνθρωπο, την ευαισθησία, την περιέργεια. Με ελκύουν τα ανήσυχα και δυναμικά πνεύματα.
Μια εποχή που μου αρέσει και…
Με ελκύει αφάνταστα η αισθητική της εποχής των δεκαετίων 1960 και 1970 απ’όλες τις απόψεις. Είναι μια περίοδος με τεράστιο κοινωνικό και πολιτικό ενδιαφέρον και με σπουδαία κληρονομιά στον χώρο της τέχνης. Όμως είμαι της άποψης ότι η καλύτερη και πιο ταιριαστή σε μας εποχή είναι, όσο και να μας αρέσει να το αποποιούμαστε, αυτή η ίδια στην οποία ζούμε και αυτήν πάντα θα νοσταλγούμε όσο περνά. Η αξία του σήμερα είναι ασύγκριτη.
Φωτογραφίες: Elen Aivali
