To ΝΒΑ πλέον δεν είναι μόνο θέαμα, αλλά και η αρχή μιας σπουδαίας επανάστασης!

Είναι πολύ δύσκολο για τον καθένα μας να αντιληφθεί κάποια πράγματα. Να, εγώ απ’ την άνεση του καναπέ μου, του κρεβατιού μου, της πολυθρόνας μου, δυσκολεύομαι πολλές φορές να καταλάβω τον φόβο και την απόγνωση που μπορεί να νιώθει ένας Αφροαμερικανός πολλά χιλιόμετρα μακριά. Έναν φόβο που θα τον ακολουθεί για όλη του τη ζωή και δεν θα τον αφήσει ποτέ.

 

Αυτός ο φόβος φυσικά έχει και όνομα. Λέγεται αστυνομική βια. Γιατί ναι, για ακόμα μια φορά έκανε την εμφάνιση της. Τελευταίο της θύμα; Ο Τζέικομπ Μπλέικ, ο οποίος δέχθηκε 7 σφαίρες πισώπλατα (!) μπροστά στα μάτια των παιδιών του! Ο νεαρός άνδρας ευτυχώς δεν πέθανε, αλλά από εδώ και πέρα η ζωή του θα αλλάξει δραματικά. Γιατί; Γιατί θα μείνει παράλυτος!

 

Έτσι μετά τις τελευταίες εξελίξεις, ήρθε η ώρα να ακουστεί μια κραυγή. Μια κραυγή που φωνάζει “Δεν πάει άλλο, κάτι πρέπει να γίνει”. Ήρθε η ώρα να καταλάβουμε πως το “Black Lives Matter”  δεν είναι ένα κίνημα “πυροτέχνημα”, αλλά ένα σύνθημα που θα αλλάξει ετούτο τον κόσμο. Και πλέον όλοι όσοι το φωνάζαμε έχουμε στο πλευρό μας έναν δυνατό σύμμαχο, τις ομάδες και τους παίκτες του ΝΒΑ, οι οποίοι δεν μίλησαν απλά, αλλά απάντησαν και με πράξεις. Τι πράξεις; Δεν κατέβηκαν στο γήπεδο, για να παρουσιάσουν το σόου που παρουσίαζαν κάθε βράδυ.

 

 

Πρώτοι και καλύτεροι οι Bucks του Γιάννη Αντετοκούνμπο, οι οποίοι έμειναν για ώρα κλεισμένοι στα αποδυτήρια του Ορλάντο και εν’ τέλη δεν κατέβηκαν να αγωνιστούν στο παιχνίδι με τους Μάτζικ. Μετά απ’ αυτή τους την κίνηση ακολούθησε ένα τεράστιο ντόμινο εξελίξεων, καθώς καμία άλλη ομάδα του οργανισμού δεν θέλησε να αγωνιστεί τα ξημερώματα, ενώ ακολούθησαν το ίδιο παράδειγμα και οι ομάδες του MLS (Αμερικάνικο ποδόσφαιρο) αλλά και κάμποσοι αθλητές. 

 

Τώρα θα μου πεις “Σιγά, ο ΛεΜπρόν που παίρνει εκατομμύρια και όλοι οι άλλοι, απλά δεν έπαιξαν, δεν είναι κάτι”. Όχι φίλε μου, αυτή είναι όλη η ουσία!

 

Ας ξεκινήσουμε απ’ τα βασικά. Ένας τύπος που απλά έβλεπε το μπασκετάκι του, θα κάτσει να ενδιαφερθεί για τον λόγο που οι αγαπημένοι του παίκτες δεν βγήκαν στο παρκέ, ένα παιδάκι που περίμενε να αρχίσει το ματς στο Ορλάντο για να το δει μαζί με τον πατέρα του, θα ρωτήσει “Γιατί μπαμπά δεν είδαμε τον Γιάννη σήμερα;” και κυρίως η επιρροή που έχουν ονόματα σαν τον Τζέιμς και τον Πολ στον κοινωνικό μας περίγυρο, ευτυχώς ή δυστυχώς, είναι τεράστια και μεταξύ μας θα μας κάνει όλους μας να αναρωτηθούμε “Καλά ρε τι παίζει και δεν βγήκαν να αγωνιστούν αυτοί χθες;”.

 

 

Επίσης αν το παραπάνω κομμάτι σου περνάει αδιάφορο, υπάρχει και κάτι άλλο που κάνει τη χθεσινή κίνηση των ομάδων ακόμα πιο σπουδαία. Το ESPN πριν από περίπου 3 χρόνια είχε κλείσει συμφωνία ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ με το ΝΒΑ, για να αποκτήσει να τηλεοπτικά δικαιώματα του θεσμού και να εκπέμπει όλους τους αγώνες. 

 

Πάμε πάλι. Το ESPN έχει πληρώσει ένα καράβι λεφτά, για να μπορεί να μεταδίδει αγώνες σαν τους χθεσινούς και οι παίκτες αυτών δεν βγήκαν στο παρκέ, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει αγώνας. Καταλαβαίνεις λίγο τη φάση; 

 

Επίσης, κάθε ομάδα του θεσμού έχει δικαίωμα να ξοδεύει περίπου 115 εκατομμύρια δολάρια σε συμβόλαια παικτών. Πράγμα που σημαίνει ότι σε έναν τυπικό αγώνα που παρακολουθείς, όλοι οι παίκτες παίρνουν σύνολο 230 μύρια ζεστά ζεστά ανά σεζόν. Το θέμα όμως για να πάρει κανείς τόσα φράγκα και να υπογράψει συμβόλαιο, είναι ότι για να γίνει αυτό θα πρέπει να δεσμευτεί με αρκετές υποχρεώσεις. Μια απ’ αυτές και ίσως η πιο βασική είναι το να παίζεις!

 

Και χθες, κάμποσοι άνθρωποι που όλοι μαζί κοστίζουν στις ομάδες τους 230 εκατομμύρια, δεν το έκαναν. Γιατί; Γιατί προτίμησαν να ασχοληθούν με κάτι πιο σημαντικό απ’ τον αθλητισμό, απ’ τα λεφτά, απ’ τα πάντα, με το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να είναι ίσος και να του συμπεριφέρονται ίσα, άσχετα απ’ το χρώμα του, την εθνικότητα του κτλπ…

 

 

Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο η χθεσινή ημέρα είναι μια απ’ τις πιο σπουδαίες στον παγκόσμιο αθλητισμό. Γιατί η χθεσινή ημέρα δεν έχει να κάνει με μπάσκετ, ποδόσφαιρο, τένις. Έχει να κάνει με τη ζωή. Για μια και μοναδική φορά ο μέσος φίλος του ΝΒΑ δεν σκέφτεται τα καρφώματα του Γκόρντον, τα τρίποντα του Κάρι, τις τάπες του Γιάννη. Για μια και μοναδική φορά ο μέσος φίλος του ΝΒΑ σκέφτεται ότι το “Black Lives Matter” πρέπει να ακουστεί περισσότερο από ποτέ. 

 

Όσο κλισέ και να ακούγεται, βρισκόμαστε σε μια απ’ τις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας. Γιατί οι “τυχεροί” Αφροαμερικανοί, αυτοί που δεν εκτελέστηκαν στη ψύχρα από κάποιον μπάτσο, αυτοί που δεν είναι αναγκασμένοι να ζούνε στα γκέτο επειδή κανείς δεν προσπάθησε να τους εντάξει στην κοινωνία, βγήκαν μπροστά. Βγήκαν μπροστά Αφροαμερικανοί που είναι είδωλα για εκατομμύρια παιδιά εκεί έξω. Βγήκαν μπροστά και μιλάνε, όχι για τα καρφώματα τους, αλλά για τα δικαιώματα τους και για την προσπάθεια που κάνουν να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους μια πιο ασφαλή ζωή.