Πριν κάποιους μήνες είχα λιώσει στο Netflix, με τη σειρά “The Toys that Made us“, που βούτηξε στη νοσταλγία μου, θυμίζοντας μου όλα τα παιχνίδια που είχα μικρός, κάνοντας focus, στον τρόπο με τον οποίο γιγαντώθηκαν κι έπειτα παρήκμασαν οι μεγαλύτερες βιομηχανίες παιχνιδιών του πλανήτη. Έτσι λοιπόν, όταν είδα ότι θα βγει μια αντίστοιχη σειρά με θέμα το gaming και τη χρυσή του εποχή από την ίδια πλατφόρμα, όπως καταλαβαίνεις τα βάρεσα τα παλαμάκια μου, όσο ξεσκόνιζα το Atari από το πατάρι μου, κι έψαχνα εκείνες τις κασέτες Sega που είχα δανείσει στον ξάδερφο μου κι ο άτιμος, δεν μου επέστρεψε ποτέ, γλεντώντας με.
Είπα λοιπόν ένα βραδάκι να βάλω να δω ένα επεισοδιάκι μπας και δω λίγο από αυτό το “High Score, η Χρυσή εποχή του Gaming” πως το λένε! Με τούτα και με εκείνα είδα και τα 6 σερί και με πήρε το ξημέρωμα στον καναπέ, όπως πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια.
Βλέπεις ακόμη κι αν η σχέση μου με το Gaming, δεν υπήρξε ποτέ εθιστική, ένα μεγάλο κομμάτι των παιδικών μου χρόνων, έκρυβε κονσόλες, κασετούλες, σιντάκια κι αναμονή στα παιχνιδάδικα για να πάρω, πότε το καινούριο Resident Evil και πότε το Tomb Raider, το Crash Bandicoot και πότε το Tekken. Κι ενώ το παλιό Nintendo στο σαλόνι δεν σταμάτησε στιγμή να μου χαμογελάει, εγώ θυμήθηκα τον εαυτό μου πιτσιρικά να τραβά τα παντελόνια του πατέρα μου για λίγα ψιλά κι έναν ακόμη γύρο Street Fighter σε ένα πλοίο της γραμμής για Σίφνο που τότε έκανε 7 ώρες, να φτάσεις στην πατρίδα του Τσελεμεντέ.
Λουσμένο στη νοσταλγία το High Score, πέρα από το αρχειακό τηλεοπτικό υλικό που ξεθάβει, βάζει σε πρώτο πλάνο, τους ανθρώπους που κρύβονται πίσω από τη δημιουργία αρχικά, το λανσάρισμα έπειτα και την επιτυχία κατά τρίτο και σημαντικότερο λόγο του Pacman, του Donkey Kong, του Street Fighter του Mortal Combat, του Sonic και τόσων άλλων παιχνιδιών, που έγιναν κομμάτι της ποπ κουλτούρας, όσο λιώναμε άπειρες ώρες μπροστά από μια οθόνη κάθε μεγέθους. Ίσως το πιο ευχάριστο πράγμα, που είδα εδώ και καιρό!
