“Αγαπητέ Κόμπι,
Θα είναι σκληρό, πρέπει όμως να το βγάλω από μέσα μου. Κάντε στην άκρη για εμένα και τον Κόμπι.
Ανοίξτε τη ρακέτα για εμάς τους δύο, για μια τελευταία φορά.
Κόμπι Μπιν Μπράιαντ,
Άνθρωπέ μου.
Την πρώτη φορά που σε είδα να αντιμετωπίζεις τον Μάικλ Τζόρνταν, όταν ήσουν 18 ετών, ήξερα ότι βλέπω έναν δολοφόνο. Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι θα γίνεις θρύλος σε αυτό το άθλημα. Έπαιξες σκληρά απέναντι στον Μάικ εκείνο το βράδυ. Δεν φοβήθηκες. Εννοώ, ήξερα ότι είσαι σκύλος, όμως όταν σε είδα να αντιμετωπίζεις με αυτόν τον τρόπο τον Μαύρο Ιησού, κατάλαβα πως ήσουν η αδελφή ψυχή μου.
Μπορεί να μεγαλώσαμε σε διαφορετικές καταστάσεις, όταν όμως σε είδα στο παρκέ, όταν σε είδα πόσο σκληρά έπαιζες, κατάλαβα ότι μεγάλωσες με τον ίδιο τρόπο σκέψης. Δεν ήμουν ψηλός, στο μυαλό μου όμως ήμουν ένας γίγαντας σε κάθε αγώνα. Ήσουν δίμετρος και μπορούσες να σκοράρεις και στον ύπνο σου. Δεν ήταν όμως αρκετό. Προσπαθούσες να γίνεις ο καλύτερος που υπήρξε ποτέ.
Κάθε άνθρωπος λέει ότι θέλει να γίνει τέτοιος. Δεν είναι όμως όλοι έτοιμοι να κάνουν θυσίες για να τα καταφέρουν.
Θυμάσαι όταν ήρθα στο Λος Άντζελες για πρώτη φορά στη ρούκι χρονιά μας; Με πήρες από το ξενοδοχείο και πήγαμε για φαγητό, με ρώτησες τι θα έκανα αργότερα στη μέρα.
Σου είπα ότι θα πάω σε ένα club, στο Λος Άντζελες είμαστε, έλα ρε Κόμπι.
Και τι είπες εσύ;
Θα γυρίσω στο γυμναστήριο.
Είσαι πιθανότατα ο μοναδικός τύπος στην ιστορία του αθλήματος που είχε ένα πέπλο μυστηρίου γύρω του το οποίο δεν ήταν υπερβολικό. Ο Μάμπα δεν ήταν μύθος. Στη μία, στις δύο, στις τρεις τα ξημερώματα, ξέραμε ότι ήσουν εκεί.
Εγώ κι εσύ, κάθε φορά που πατούσαμε το παρκέ, πηγαίναμε για πόλεμο. Όχι με έχθρα και κακία όμως. Δεν υπήρχε ποτέ βεντέτα ανάμεσά μας. Ήταν σαν να έβλεπες δύο πυγμάχους βαρέων βαρών να διαλύουν ο ένας τον άλλο. Και στο τέλος; Τίποτα λιγότερο από αγάπη και σεβασμό. Κάθε σπουδαίος χρειάζεται παρέα, χρειαζόμασταν ο ένας τον άλλο. Ο Μάικλ Τζάκσον χρειαζόταν τον Πρινς κι ο Πρινς τον Μάικλ Τζάκσον. Ο Τάισον χρειαζόταν τον Χόλιφιλντ κι ο Χόλιφιλντ τον Τάισον.
Κάθε άνθρωπος χρειάζεται αυτόν τον τύπο που θα τον ανταγωνιστεί.
Φίλε, ήσουν ο πιο σκληρός τύπος που είδα στο άθλημα. Ο σίριαλ κίλερ με το πιο κρύο αίμα. Ο πιο ανταγωνιστικός αντίπαλος. Θυμάμαι την ιστορία, όταν παίζατε εκτός έδρας κι εσύ έβλεπες τα highlights από τους 35 πόντους που έβαλα στους Νικς στο Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν στη ρούκι σεζόν μας. Νευρίασες τόσο που έσπασες το δωμάτιό σου και άρχισες να κάνεις έρευνα για εμένα λες και ήσουν η CIA. “ΦΕΡΤΕ ΜΟΥ ΤΟΝ ΦΑΚΕΛΟ ΤΟΥ ΑΙΒΕΡΣΟΝ” – στοιχηματίζω πως ήταν κάπως έτσι. Διάβαζες πως οι σπουδαίοι λευκοί καρχαρίες κυνηγούσαν τις φώκιες στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Αυτό που λατρεύω στην ιστορία, είναι πως η αλήθεια. Αυτή ήταν η σχέση μας. Δυο τύποι που πίεζαν ο ένας τον άλλο για να γίνουν σπουδαίοι. Την επόμενη φορά που ήρθες στη Φιλαδέλφεια, ήσουν έτοιμος να με αντιμετωπίσεις. Σε κάθε πρώτο σου βήμα, έπρεπε να είμαι στο 100%. Ήσουν δίμετρος και ήθελες να με μαρκάρεις, ήθελες την πρόκληση. Ήθελες να μου δείξεις ότι ήσουν ο πιο σκληρός καργ…ης που έπαιξε ποτέ μπάσκετ.
Κι εγώ δεν ήθελα για κανέναν λόγο να σε μαρκάρω!!!
Διάολε, με τίποτα!!!
Δεν μπορούσα να σε σταματήσω, κανείς δεν μπορούσε. Ήσουν ο ΚΟΜΠΙ και θα έκανες ό,τι ήθελες εκεί έξω επειδή ήσουν εκτελεστής, δολοφόνος, σίριαλ κίλερ με κρύο αίμα. Τώρα που μιλάω σε παρελθοντικό χρόνο για εσένα, βουρκώνω.
Ακόμη και τώρα δεν μοιάζει αληθινό.
Ήσουν ο άνθρωπός μου.
Στους τελικούς του 2001 πέσαμε ο ένας πάνω στον άλλο σαν μαχητές. Όχι γιατί υπήρχε κάποια έχθρα ανάμεσά μας, αυτό είναι κάτι που ο κόσμος δεν θα καταλάβει ποτέ. Δεν μισούσαμε ο ένας τον άλλο. Υπήρχε θαυμασμός. Υπήρχε αγάπη.
Δεν μπορώ να σου πω πόσες φωτογραφίες μας έχω δει, στις οποίες βριζόμαστε με χαμόγελο.
Φίλε, ποιος χάνει τον τίτλο του πρώτου σκόρερ έχοντας 33 πόντους ανά αγώνα;
Πως στο διάολο μπορείς να έχεις 35 σε κάθε ματς ρε φίλε;
Και κυρίως, γιατί πρέπει να το κάνεις αυτό;;;
Έπρεπε να το κάνεις επειδή ήσουν εσύ. Επειδή ήσουν ο Κόμπι Μπράιαντ, ένας πραγματικός γίγαντας. Πιθανότατα με παρακολουθούσες κάθε βράδυ. Έβαζα 41 πόντους; Έλεγες ότι θα βάλεις 43.
Πάντα είχα αυτοπεποίθηση, ήξερα τι μπορούσα να κάνω. Ήμουν σκόρερ. Ήμουν νικητής. Τα κατάφερα με τον δικό μου τρόπο. Κέρδισα κάποια παιχνίδια. Εσύ όμως ήσουν πρωταθλητής. Πήρες δαχτυλίδια. Έβαλες ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΑ πάνω στα δαχτυλίδια. Αγαπήθηκες σε όλο τον κόσμο και αγαπήθηκες και στο δικό μου σπίτι. Η μεγαλύτερη κόρη μου αγαπούσε τον Κόμπι Μπράιαντ, πάντα ήθελε να κερδίζει ο μπαμπάς της, μη με παρεξηγήσετε, ήθελε όμως και μεγάλα παιχνίδια από τον Κόμπι.
Τα παιδιά μου πάντα μου ζητούσαν τα παπούτσια του Κόμπι, αμέσως μόλις κυκλοφορούσαν. Φορούσαν τις φανέλες με το 8 και το 24, γιατί ήσουν ένας από τους ήρωές τους. Και για να είμαι ειλικρινής, ήσουν ήρωας και για εμένα. Ακόμη κι αν ήσουν νεότερός μου, σε κοιτούσα και έβλεπα πόσα είχες θυσιάσει, πόσα είχες δώσει στο παιχνίδι.
Κάθε φορά που με ρωτούν “ποιος είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών”, εντάξει δεν θα σας πω χαζομάρες, ο MJ θα είναι πάντα το νούμερο 1, αυτό έλεγες κι εσύ, ο Μαύρος Ιησούς είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών. Ποιος είναι όμως ο δεύτερος καλύτερος; Πάντα θα λέω ο Κόμπι Μπράιαντ.
Δεν υπήρξε σκληρότερος από εσένα. Κανείς δεν έβγαλε περισσότερα από εμένα. Θα είμαστε πάντα συνδεδεμένοι στο άθλημα, σε αυτή τη ζωή.
Εύχομαι να είχαμε περισσότερο χρόνο.
Είναι αστείο, δεν ξέρω αν στο έχω πει αυτό, όμως μία από τις αγαπημένες μου αναμνήσεις είναι όταν ήρθα να σε δω στο Λος Άντζελες τη μέρα που αποσύρθηκαν τα νούμερα 8 και 24. Ποιος στο διάολο είναι τόσο μεγάλος για τόσο καιρό που βλέπει ΔΥΟ νούμερα να αποσύρονται στην οροφή; Δεν θα έχανα αυτή τη στιγμή για τίποτα στον κόσμο. Ξέρεις όμως ποιο είναι το τρελό; Ότι στο Στέιπλς Σέντερ οι υπεύθυνοι ασφάλειας με κοιτούσαν σαν να είμαι τρελός όταν ήθελα να κατέβω στο παρκέ για να σε συγχαρώ.
Φίλε, όταν έφτασα κάτω και σε αγκάλιασα, κρατούσες το μωρό σου σε μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ήμουν χαρούμενος που βρισκόμουν εκεί. Ήμουν χαρούμενος που ήμουν μέρος αυτής της κληρονομιάς του Κόμπι Μπράιαντ.
Το πρώτο μου ταξίδι στο Λος Άντζελες μοιάζει σαν να έγινε χθες. Ήμασταν παιδιά, είχαμε τα πάντα μπροστά μας.
“Τι θα κάνεις αργότερα”
“Θα πάω σε ένα club”.
“Εγώ θα γυρίσω στο γυμναστήριο”.
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό.
Δεν βρισκόσουν στη γη, αλλά και τώρα δεν έχεις φύγει. Λέμε απλά το όνομά σου και οι μνήμες επιστρέφουν στο δευτερόλεπτο.
Σε βλέπω να δείχνεις τον ουρανό, να βγαίνεις από το παρκέ έχοντας βάλει 81 πόντους στο Τορόντο.
Σε βλέπω να πηδάς στον αέρα σαν άλλος MJ αμέσως μετά το πρωτάθλημα.
Σε βλέπω να στέκεσαι δίπλα μου στη γραμμή των βολών, να χαμογελάς, να μη λες τίποτα, απλώς να με κοιτάζεις και να λες “για πάμε, Τσακ”.
Αυτές οι μνήμες δεν θα χαθούν.
Και ναι, θα κλάψουμε.
Ακόμη κλαίμε όταν θυμόμαστε ότι έφυγες.
Θα γελάμε όμως όταν θυμόμαστε αυτές τις αναμνήσεις.
Δεν έχω ιδέα πως πρέπει να κλείσω ένα γράμμα σαν αυτό. Δεν θέρω πως πρέπει να αποχαιρετήσω έναν θρύλο του ΝΒΑ, έναν πατέρα, έναν σύζυγο, έναν φίλο. Αλήθεια δεν έχω τις λέξεις.
Το μόνο μου ξέρω είναι ότι σε αγαπώ αδελφέ μου”
