Δεν ξέρω αν έχεις παρακολουθήσει τα τεκταινόμενα των τελευταίων ημερών πρέπει να ξέρεις ότι στον Μεγάλο Περίπατο, λωρίδες κυκλοφορίας πάνε κι έρχονται, φυτά ξεραίνονται και πωπουδάκια τσουρουφλίζονται, στις μεταλλικές ζαρντινιέρες που συναντιόμασταν και φανταζόμασταν να συμβαίνουν τα πιο τρελά.
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τριγύρω μας ολούθε, η πρώτη αυγουστιάτικη Δευτέρα της πιο απονενοημένης χρονιάς των τελευταίων 2020 ετών, μας επιφύλασσε το βίντεοκλιπ και τον Μπάμπη Μπατμανίδη που χρειαζόμασταν. Για το πρώτο υπεύθυνος είναι ο Αλέξανδρος Χαντζής, από την καρέκλα του σκηνοθέτη και για το δεύτερο υπεύθυνοι οι γονείς του Μπάμπη, που εξέθρεψαν το στιχουργικό του ταλέντο, γεννώντας τους πιο επικούς στίχους που άκουσε αυτί ανθρώπου, μετά από εκείνους της Οδύσσειας.
“Απ’την Ευρυτανία
Στα παλιά τα Χαυτεία
Συντριβάνι δροσούλα
Γράφω με κιμωλία
Τ’ όνομά σου Μαρία
Κι ας σε λένε Τασούλα
Ψάχνω τα βήματά σου
Να βρεθώ στη σκιά σου
Σε μια ψευδοπιπεριά
Να σε πάρω αγκαλιά“
Αφού ρίξαμε και την πενιά μας και την γυροβολιά μας, πήραμε ξανά στο κατόπι τον Μπατμανίδη για τον οποίο κάποιοι εγκάθετοι δημοσιογράφοι, δήλωσαν ότι οι ζαρντινιέρες παίζανε καλύτερα από τον τραγουδοποιό. Εμείς πήραμε την απόχη μας πάντως και πιάσαμε μπόλικα φύλλα, εντός των σιντριβανιών του Μεγάλου Περιπάτου, αλειφτήκαμε με αντηλιακό και βγάλαμε και στόριζ για το ίνσταγκραμ, ενώ ήρθαμε πολύ κοντά και με τη σταρ, των τελευταίων ημερών, την ψευδοπιπεριά, για να σκάσουν τα θυμάρια, τα δεντρολίβανα κι οι βασιλικοί των περιχώρων που είχαν σηκώσει ψηλά τον αμανέ. Κλείνοντας τα λόγια του ποιητή, ακόμη γυρνάνε και πάλι στο κεφάλι μας:
“Και μαζί στην Αθήνα
Πλάι στη λαμαρίνα
Να χαθούμε στο δείλι
Της αγάπης κονδύλι“
