Χθες μέσα σε όλα όσα συνέβησαν, μια καυσωνική Πέμπτη του Ιούλη, η εταιρεία Pizza Hut, ανακοίνωσε το κλείσιμο των 16 καταστημάτων της στην Ελλάδα. Σαν φλασμπακ μου έσκασε στη μνήμη η εικόνα του μικρότερου εαυτού μου να λέει στην καημένη τη μάνα μου, πως όταν μεγαλώσω θα φάω όλες τις Pizza Hut του κόσμου. Χθες λοιπόν μια στεναχώρια την ένιωσα, όταν έμαθα πως έκλεισε τα καταστήματα της στα μέρη μας.

Προφανώς, μπροστά σε όσα καλούνται να περάσουν οι 180 εργαζόμενοι, που έμειναν δίχως δουλειά εν μέσω της πανδημίας του κορονοϊού η δικιά μου στεναχώρια μοιάζει με καρυδότσουφλο στον άνεμο. Αφού εκφράσω την αλληλεγγύη μου και τη στήριξη μου στους εργαζομένους λοιπόν, που θα σηκώσουν τον δικό τους βαρύ εργασιακό σταυρό, στο άμεσο διάστημα, θα κάνω ένα ακόμη φλάσμπακ, σε όλες εκείνες τις στιγμές που έκαναν τον αμερικανικό κολοσσό που ιδρύθηκε το 1958 στην Ουιτσιτά του Κάνσας από τους Dan και Frank Carney, ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ποπ κουλτούρας. Βλέπεις, πάτησε πάνω σε μια λέξη, που τριβελίζει το μυαλό αναρίθμητων ανθρώπων κι ακόμη περισσότερων καταναλωτών. Αν την ψάχνεις ξεκινάει από νοστ και τελειώνει σε αλγία κι είναι ο κατευθυντήριος νους πολλών πραγμάτων που μας περιβάλλουν, θυμίζοντας μας όλα εκείνα τα υπέροχα πράγματα που χαζεύαμε μικροί από μια τηλεόραση κι όταν τα πιάναμε στα χέρια μας, κωλοχαιρόμασταν για 3 βδομάδες.

Βλέπεις, θέλοντας και μη όσα παιδιά μεγάλωσαν με τηλεόραση στο δωμάτιο ή στο σαλόνι τους, κουβαλάνε μέχρι να μπαρμπαδέψουν, τις ποπ αναφορές τους. Για αυτόν τον λόγο άλλωστε βλέπουμε 35χρονα αγοράκια να μοστράρουν τη μπλούζα “Back to The Future” περήφανα κι αντίστοιχης ηλικίας κοριτσάκια να έχουν δύο βαλίτσες Χάρι Πότερ πράγματα. Εντάξει, κατάλαβες που το πάμε. Δεν θέλει και πολύ, μη γελιόμαστε. Ας πάμε τώρα στους πιτσολάγνους εκεί έξω, που αν χρειαστεί μαλώνουν και με τους σουβλακόφιλους, για την αγάπη τους.

Αφού οικτίρουμε όσους, προσπερνούν την πίτσα, σηκώνοντας μύτη και κάνοντας αδιανόητες ερωτήσεις του στυλ: “Δεν καταλαβαίνω τι βρίσκετε σε μια κακοψημένη συνήθως ζύμη με λίγο τυρί και ντομάτα;“. Ναι θα μείνουμε ψύχραιμοι με τους ασέβαστους και θα συνεχίσουμε τον συλλογισμό μας. Κάπως έτσι η Pizza Hut, μπήκε σε πολλά περισσότερα σπίτια, από ότι οι πίτσες της γειτονιάς κι ας έχανε κάποιες φορές σε γεύση, γιατί συνήθως στους ξυλόφουρνους είναι η θέα. Από τις “Back to the Future” αναφορές και τις υπέρ-κλασικές διαφημίσεις των 80s, μέχρι τις εμφανίσεις του Τραμπ και του Γκορμπατσόφ πλάι στη λαχταριστή τους ζύμη, καταλαβαίνεις το μέγεθος της διείσδυσης που είχε στην καθημερινότητα όσων την προτιμούσαν. Για να καταλάβεις το μέγεθος, σκέψου πως ο Γκορμπατσώφ, ένα τοτέμ της Σοβιετικής Ένωσης, σέρβιρε στο τραπέζι του λίγη Pizza Hut, αντιλαμβάνεται το δυσθεώρητο δημοφιλές level που έπιασε. Κάπως έτσι λοξοκοιτώντας πάντα στη νοσταλγία, από το λογότυπο μέχρι και το design των καταστημάτων της, η Pizza Hut συνέχισε να παράγει crusty ζύμες με ρυθμό πολυβόλου!

Με τον ίδιο τρόπο κατάφερε να γίνει ένα Brand που ξεπέρασε σε δημοτικότητα το ίδιο το προϊόν. Μπορείς να κάνεις την αντιστοιχία με το αναψυκτικό και την Κόκα Κόλα, το μπέργκερ και τα  McDonald’s ή τα Burger King, που έγινε λαϊκό προσκύνημα στο άκουσμα ανοίγματος καταστήματος στο αεροδρόμιο, εδώ στα μέρη μας, η με το τηγανητό κοτόπουλο και τα KFC. Λίγες αλυσίδες τροφίμων μπόρεσαν να το πετύχουν τούτο κι ακόμη κι αν διαφωνούμε με τον τρόπο που το πέτυχαν, ή την γεύση τους που θεωρούμε κατώτερη των περιστάσεων, οφείλουμε να τους αναγνωρίσουμε, ότι τροφοδότησαν αρκετές ιστορίες πιτσιρικάδων που κάποια στιγμή θέλησαν να φάνε όλες τις Pizza Hut του κόσμου. Και κάπου εκεί αφήνουμε στην άκρη τις αναμνήσεις και στεκόμαστε δίπλα στους εργαζόμενους, που θα χρειαστεί να παλέψουν πολύ για να μπορέσουν να προσφέρουν κάποια άλλη όχι τόσο γνωστή πίτσα στο τραπέζι των παιδιών τους.