Δεν ξέρω για σένα, αλλά του λόγου μου έχω τον Μάρτιν Σκορσέζε, πιο ψηλά κι από εκείνη την κιτρινισμένη αφίσα των Metallica, που έβαλα με τιμή στο προσκεφάλι μου, όταν ήμουν πιτσιρικάς. Την παραπάνω πρόταση την έγραψα για να καταλάβεις το μέγεθος της καψούρας μου, με τον σημαντικότερο Αμερικανό σκηνοθέτη των τελευταίων 50 ετών κι έναν εκ των μπαμπάδων του μαφιόζικου σινεμά, όσο αδόκιμος κι αν ακούγεται ο όρος!
Ε λοιπόν κι ο Σκορσέζε να είχε πάρει την απόφαση να γυρίσει το “Fear City New York vs The Mafia“, δεν ξέρω αν θα το γύρναγε καλύτερα. Σχώρα με Μάρτιν, γιατί πρώτος εγώ μιλώ για τα θαυμαστά σου έργα, όμως οι παλίκαροι που γύρισαν τη νέα εθιστική σειρά ντοκιμαντέρ του Νέτφλιξ, μου χάρισαν σχεδόν τρεις από τις πιο απολαυστικές κι ενδιαφέρουσες ώρες που έχω περάσει μπροστά σε μια οθόνη αυτόν τον μήνα! Έπρεπε να το ψυλλιαστώ ωστόσο, όταν έμαθα, πως οι παραγωγοί της σειράς, ήταν οι τύποι που μας είχαν δώσει το γαμωκαταπληκτικό “Don’t Fuck with Cats“, το οποίο επιβάλλεται να δεις άμεσα, σταματώντας ό,τι κι αν κάνεις!
Έτσι λοιπόν τώρα παρουσιάζουν την ιστορία της ανόδου και πτώσης των πιο ισχυρών μαφιόζικων οικογενειών της Νέας Υόρκης, που παγιδεύτηκαν από το FBI μέσω ενός σχεδίου παρακολούθησης με κοριούς και μυστικούς πράκτορες. Φαντάσου κάτι σαν το “Goodfellas”, αλλά από την ανάποδη. Ναι, ντάξει δύσκολα μπορείς να βάλεις πλάι στα δυσθεώρητα αριστουργηματικά επίπεδα του έπους του Σκορσέζε, τούτη τη σειρά, αλλά μια ματιά θα σας πείσει και πολύ πιθανό να σας εθίσει στο σύμπαν του ντοκιμαντέρ, που είναι γυρισμένο σαν crime thriller, με τους πράκτορες του FBI, να παίρνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο αυτή την φορά και να μην γίνονται, απλά αναφορά στους τίτλους τέλους, σε δευτερότριτους ρόλους, πλάι στις μαφιόζικες οικογένειες.
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 1970, η μαφία έβγαλε πλοκάμια κι απλώθηκε σε κάθε γωνιά της καθημερινότητας των Νεοϋορκέζων. Κι όχι δεν αναφερόμαστε μόνο σε ναρκωτικά, όπλα κι εμπόριο ανθρώπων. Άρχισαν να ελέγχουν, εστιατόρια, αεροδρόμια, σούπερ μάρκετ, την ψαραγορά, το δικαστικό σύστημα, μέχρι καταστήματα μόδας. Στα σωματεία των εργαζομένων μάλιστα φύτρωναν δικούς τους ανθρώπους, ελέγχοντας όλη την κίνηση του λευκού και μαύρου χρήματος της πιάτσας. Κουμάντο κάνανε 5 οικογένειες. Οι Lucchese, Genovese, Gambino, Colombo και Bonanno, με μια δαιδαλώδη δομή που θα ζήλευε κι η γραφειοκρατία στην Ελλάδα. Κι αν το αφεντικό ήταν πάνω από όλους, στην οργάνωση κι ο λόγος του συμβόλαιο προς εκτέλεση οι αργηγοί κάθε οικογένειας κι οι εκατοντάδες στρατιώτες, κάνανε όλη τη βρόμικη δουλειά, που είχε περάσει θηλιά στη Νέα Υόρκη, χαρίζοντας εφιάλτες κι απώλεια ύπνου στο FBI.
Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησε μια ομάδα ανθρώπων να στήνει ένα μακρόπνοο σχέδιο προκειμένου να βάλει τους λεβέντες της Μαφίας πίσω από τα κάγκελα. Έτσι λοιπόν με ένα αριστουργηματικό μοντάζ που πατά πότε σε μυθοπλασία, πότε στην προβολή αρχειακού υλικού που δεν έχει παρουσιαστεί ξανά και πότε στις συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών και των δύο πλευρών, οι δημιουργοί της σειράς, εκκρίνουν αδρεναλίνη στην οθόνη, με βιντεοκλιπάδικα εφέ, και τσιτωμένη σκηνοθεσία.
Ένας λαβύρινθος από εικόνες, πληροφορίες κι ατάκες, που με παρέσυρε ένα βράδυ του Ιούλη, κι ούτε κατάλαβα πως πήγε η ώρα 3, πριν το χάραμα! Να το δεις επειγόντως!
