Καλοκαιράκι φίλε μου. Η χειρότερη εποχή. Όπα τι έγινε; Δεν περίμενες να το ακούσεις αυτό; Μα ρε συ, τα έχουμε ξαναπεί. Ζέστα αδερφέ μου, πολύ ζέστα!
Ακόμα με θυμάμαι παιδάκι, τόσο δα, στο χωριό, χωρίς κλιματισμό να βράζω. Ok, βέβαια εκεί στα “ξένα” υπήρχαν πάντα κάποιες στιγμές που σε έκαναν να ξεχνάς τις υψηλές θερμοκρασίες και να περνάς τέλεια. Να, όταν δηλαδή έφτανε 6 η ώρα, έτρεχες καπάκι για το χωριό και… παιχνίδι. Άφθονο παιχνίδι, που σταματούσε μόνο όταν νύχτωνε, εκτός αν είχαμε τα κλειδιά ενός κτηρίου το οποίο είχε έναν διακόπτη για κάτι προβολείς.
Ανάμεσα στη μπάλα, το μπάσκετ και τα μπινελίκια των διπλανών σπιτιών, όταν έπεφτε η μπάλα σε αυτά, έπρεπε να αράξουμε λίγο, να πάρουμε ενέργεια. Αυτή μερικές φορές μας την έδινε είτε κάποιο τσάι, είτε ένα παγωτό. Να σου πω την αλήθεια όμως, το δεύτερο δεν το θέλαμε πολύ. Γιατί; Γιατί ήταν απ’ αυτά τα έτοιμα, που είναι ναι μεν τίμια, αλλά δεν είναι και μηχανής!
Ναι καλά κατάλαβες, από πιτσιρίκι ήμουν λάτρης του παγωτού μηχανής. Αυτουνού που δεν υπήρχε στο χωριό, αλλά μόνο στα πιο κεντρικά σημεία. Αυτουνού, που όταν μου έλεγαν οι δικοί μου “Πάμε στην πόλη”, ήταν το πρώτο πράγμα που σκεφτόμουν. Και πώς να μην το κάνω αυτό διάολε;
Αρχικά, ήταν είναι και υποθέτω θα είναι, πιο ωραίο απ’ όλα. Δεν ξέρω τι φάση, αλλά ρε μάγκα μου, ένα παγωτό μηχανής ανάμεικτο, μπορεί να συγκριθεί με αυτό που είχα πάρει στην Ιταλία, απέναντι απ’ το Βατικανό που είχε 4 ευρώ το τρίμπαλο. Και για να καταλάβεις για τι μεγέθη μιλάμε, πριν πάω Ρώμη όποιον ρώτησα για παγωτάκι εκεί με είχε στείλει. Άρα, μπορείς άνετα να “νιώσεις” πόσο γαμάτο είναι το παγωτό μηχανής.
Βέβαια και ωραία γεύση να μην είχε, πάλι θα το έπαιρνα. Χαζομάρα ε; Ε, τι να κάνουμε; Ποζεράς από μικρός ήμουν και ήθελα να έχω στιλ ακόμα και όταν τρώω κάτι. Και το παγωτό μηχανής μου το έδινε αυτό το στιλ. Έλα τώρα, κατάλαβες τι εννοώ. Γυαλάκι, έξαλλο ντύσιμο, καρφάκια (ο διάολε) και ένα ανάμεικτάκι στο χεράκι. Μαλάκα μιλάμε για το ΕΙΔΩΛΟ. Συγγνώμη αλλά αν δεν σου αρέσει το συγκεκριμένο ice cream, τουλάχιστον οφείλεις να παραδεχθείς ότι είναι το τέλειο εργαλείο για feed σου στο ινστα.
Αλλά τι σου λέω, το παραπάνω πολλοί το σκεφτόμασταν πριν δημιουργηθεί το ίνστα. Και μάλιστα, δεν μας ένοιαζε η εμφάνιση μας πάντα. Βλέπεις, όταν είχαμε ένα τέτοιο παγωτό στο χέρι γινόμασταν ζωγράφοι. Πώς; Να, αυτό έλιωνε πανεύκολα και κυλούσε στα χέρια μας. Έτσι, για να μην γίνουμε σκατά και λερώσουμε τα κανούργια μας ποδοσφαιρικά, που για κάποιο λόγο τα φοράγαμε με τζίν σε γάμο, αποφασίζαμε να δημιουργήσουμε στη μούρη μας.
Και πάρε ψεύτικα μουστάκια, και δώσε τις κηλίδες στα μάγουλα. Α και μετωπάκι; Να μην βάλω; Φυσικά και θα βάλω φίλε μου…
Με τα χρόνια μεγαλώσαμε (ουάου τι είπα, λες και θα μέναμε μικροί ξέρω γω). Και άρχισαν λίγο οι δίαιτες, λίγο η μη κάψα για παγωτό και λίγο ότι μπήκε στη ζωή μας το αλκοόλ (γκουχ).
Έκτοτε, δεν παίρνουμε συχνά αυτό το γλυκό έδεσμα, πλιν ελαχίστων εξαιρέσεων. Τότε όμως, όταν είναι να γίνει αυτή η εξαίρεσή, τρέχουμε μέχρι τα Goodys, τα Chili Box, το Da Vinci και γενικότερα σε ό,τι μαγαζί έχει αυτά τα κουβούκλια στο κέντρο και παίρνουμε ΜΟΝΟ παγωτό μηχανής!
