Στην πίτσα που λες, είμαι ανοιχτόμυαλος. Και στ’ αναψυκτικά, που λες, ανοιχτόμυαλος είμαι. Τι βανίλιες μέσα σε κόλα έχω αποθεώσει, τι καρπούζια με ανθρακικό έχω ανεχτεί, τι μάνγκο, τι φράουλες, τι καφέ και στέβια, ο,τι περνάει απ’ το νου σου το ‘χω δοκιμάσει, το ‘χω πιεί, έδωσα ευκαιρίες. Όμως τώρα πια, εδώ νομίζω πως βρίσκομαι μπροστά στη μεγαλύτερη πρόκληση απ’ όλες. Η Pepsi μου, η αγάπη μου, η κόλα της ζωής μου… με ανανά;
Θα ‘μαι τίμιος: τα ίδια έλεγα και για την πίτσα. Έλεγα όχι ρε φίλε, όχι ανανά στην πίτσα. Τελικά; Γαμάει ο ανανάς στη πίτσα! Ο,τι καλύτερο μετά το πεπερόνι. Ο,τι καλύτερο ΜΑΖΙ με πεπερόνι! Λες να παίξει κι η Pepsi ίδια μπαλίτσα;
Το θέμα είναι ότι, εγώ και λίγοι γενναίοι, δίναμε μάχες για το πόσο καλύτερη είναι η Πεπσάρα απ’ όλες τις άλλες. Ξέρεις τώρα, απ’ ΟΛΕΣ τις άλλες. Ε, μην τα πολυλογώ, αν η φάση με τον ανανά αποδειχτεί φιάσκο, πάμε για ρεζιλίκι. Τον ανανία μου!
Λάιμ, ναι! Το ξέρουμε, το αγαπάμε, το εμπιστευόμαστε. Πορτοκάλι ναι, το βάζαμε μικροί στα πάρτι και γινότανε της κακομοίρας! Αλλά ο άλλος ο εξωτικός… Ε, λίγο ιερόσυλος ακούγεται. Βέβαια, αν δεν πιείς, δεν θα μάθεις. Θα πιώ λοιπόν! Αλλά στο εδώ και στο τώρα…
…Ε, άσε με να γκρινιάξω λίγο. Όχι ανανά στην κόλα ρε παιδιά! Στην πίτσα ντάξει, αλλά και στην κόλα; Όσα μας αρέσουν μαζί με μπάλα δηλαδή, θ’ αποκτήσουν ανανά; Κολλητικό είναι;
