Σάββατο 26 του Μάη 2018. Ίσως η μέρα που περίμενα να ξημερώσει, περισσότερο από κάθε άλλη. Βλέπεις, η ομάδα μου επιτέλους, μετά από χρόνια φάπας, ήταν στον τελικό του Champions League. Κατά τη διάρκεια εκείνου του Σαββάτου, με θυμάμαι να κοιτάω συνέχεια το ρολόι και ο χρόνος, πίστεψε με, δεν πέρναγε.
Τελικά πέρασε και το αποτέλεσμα: Καταστροφικό. Ήττα με 3-1 και τα δάκρυα πιο πικρά από ποτέ. Βέβαια, όσα και να σου πω για το κλάμα μου εκείνη την ημέρα, σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με το κλάμα ενός άλλου παιδιού, λίγο μεγαλύτερου από εμένα, του Λιορίς Κάριους. Του τερματοφύλακα της Λίβερπουλ, ο οποίος έκανε 2 ολέθρια λάθη, που στέρησαν απ’ την ομάδα του την ελπίδα για διεκδίκηση του τροπαίου.
Θα μου πεις τώρα, τι στα λέω αυτά. Ε, βλέπεις μου έχει μείνει κάτι από τότε, το οποίο ακόμα και σήμερα με τρώει και με νευριάζει. Τι είναι αυτό; Η καριέρα του Κάριους και η τροπή που πήρε. Μετά από όλα τα παραπάνω, ένα παλικαράκι 24 ετών δεν σήκωσε ποτέ ξανά το κεφάλι του. Το αντίθετο μάλιστα, κλείστηκε στον εαυτό του, έβλεπε ψυχολόγο και δεν ξαναέπαιξε το ποδόσφαιρο που βάση του ταλέντου του, μπορούσε να παίξει.
“Ποιος φταίει;”, θα με ρωτήσεις. Δεν γνωρίζω ακριβώς είναι η αλήθεια, αλλά πιστεύω πως ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης το έχουμε και εμείς. Ναι, εγώ και εσύ. Γιατί; Γιατί βλέπεις στον κόσμο των Social Media, ο καθένας μπορεί να επηρεάσει πολύ εύκολα έναν άνθρωπο ο οποίος περνάει ήδη ένα λούκι. Και πίστεψε με, στον Λιορίς συνέβη κάτι τέτοιο.
Την επόμενη του τελικού, ήδη είχε αρχίσει ένα μίνι πάρτι στο Instagram, όταν και του έγραφαν ΑΠΑΡΑΔΕΧΤΑ σχόλια στα post του, ενώ δέχθηκε μέχρι και απειλές για τη ζωή του. Για να μην βγάζω όμως την ουρά μου απ’ έξω και εγώ σκέφτηκα και εγώ να παίξω χιουμοράκι με την όλη φάση. Αλλά ρε φίλε, ποιος είμαι εγώ που θα κράξω τον Κάριους και τον κάθε Κάριους;
Σοβαρά, απάντησε μου, ποιος είμαι εγώ που θα μιλήσει για τους κόπους ενός παιδιού, μόνο και μόνο επειδή έκανε δυο λάθη; Ποιος είμαι εγώ, που ενώ έχει περάσει ήδη αρκετός καιρός από τον συγκεκριμένο τελικό, με την πρώτη ευκαιρία θα βγάλω κειμενάκια που να σπάνε πλάκα με ένα παλικάρι που είδε την καριέρα του να καταστρέφεται σε λίγα λεπτά; Δεν είμαι κάποιος και ξέρεις και κάτι; Κανείς μας δεν μπορεί να το κάνει αυτό!
Δεν είναι μόνο ο Κάριους το παράδειγμα μου, ακόμα και την εποχή που δεν υπήρχε καν Ίντερνετ, το 1950, είχαμε τέτοια φαινόμενα. Τότε, που ένας άλλος τερματοφύλακας, ο βραζιλιάνος Μοασίρ Μπαρμπόζα, μετά από ένα λάθος κόντρα στην Ουρουγουάη, είδε μια ολόκληρη χώρα να είναι εναντίον του. Και όχι, δεν έγινε για λίγο καιρό αυτό, μέχρι και 43(!) χρόνια μετά, το 1993, ο πρόεδρος της ομοσπονδίας έδωσε εντολή να μην μπει ο Μπαρμπόζα σε στούντιο σαν σχολιαστής, για να μην φέρει γκαντεμία. Ο ίδιος ποτέ δεν κατάφερε, να σηκωθεί ξανά στα πόδια του (πώς να γίνει όταν έχεις εκατομμύρια κόσμο να σε βρίζει;) και λίγο πριν πεθάνει είχε αναφέρει ” Η μεγαλύτερη ποινή στη Βραζιλία είναι 30 χρόνια, Εγώ έχω φτάσει τα 50 και ακόμη δεν έχω συγχωρηθεί”.
Βέβαια, υπάρχουν και χειρότερα. Θα σε γυρίσω στο 1994 όταν και ο Κολομβιανός αμυντικός Αντρές Εσκομπάρ, δολοφονήθηκε επειδή… έβαλε αυτογκόλ. Ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο; Σχεδόν ολόκληρη η εθνική ομάδα της χώρας, ξεκίνησε το Μουντιάλ με την πίεση για το αποτέλεσμα και τον φόβο του θανάτου. Μια ποδοσφαιρική ομάδα, κατέβηκε σε μια διοργάνωση και ήξερε πως αν παιχτεί μαλακία, όποιος την κάνει, ίσως πεθάνει.
Μάγκα μου, το ποδόσφαιρο, όπως λένε, είναι το πιο σημαντικό-ασήμαντο πράγμα που υπάρχει. Ναι καταλαβαίνω πως είναι μια διέξοδος για κάποιον, αλλά παραμένει ασήμαντο. Δεν γίνεται να βγαίνει κοτζαμ Κέβιν Λοβ και να λέει πως έχει κατάθλιψη από την πίεση στον χώρο του αθλητισμού, που μεταξύ μας ένα 50% αυτής προέρχεται από τον κόσμο και τα social media. Γιατί όταν σε γιουχάρει ένα ολόκληρο γήπεδο, χάνεις τη Γη κάτω απ’ τα πόδια σου!
Οι αθλητές είναι άνθρωποι, όπως όλοι μας. Καταλαβαίνω τον θυμό σου για τα λάθη που κάνουν και το γεγονός ότι παίρνουν εκατομμύρια φράγκα, αλλά μέχρι εκεί. Και εγώ έχω νευριάσει πολλές φορές, με έναν παίκτη που “κρέμασε” την ομάδα μου, το θέμα όμως είναι να μην ξεπερνάμε κάποια όρια. Κανείς μας δεν έχει το δικαίωμα να το παίζει δικαστής πίσω από ένα πληκτρολόγιο σχολιάζοντας με χυδαίο τρόπο (όπως για παράδειγμα οι προσβολές για μάνες και οικογένειες) τη δουλειά του άλλου. Γιατί ναι, είναι η δουλεία του! Και να σου πω και κάτι, ίσως ο άνθρωπος που κράζεις αυτή την εβδομάδα και του ασκείς ηλεκτρονικό μπούλινκ, να μην είναι τόσο δυνατός σαν τον Ρονάλντο και τον ΛεΜπρον για να σε γράψει εκεί που δεν πιάνει μελάνι.
Ίσως ο άνθρωπος που κράζεις, να τσακίζεται μέσα του μέρα με την ημέρα, μήνα με τον μήνα. Ο Κάριους 2 χρόνια μετά, τσακίζεται καθημερινά. Και αλήθεια, πες μου, πόσο ωραίο σου φαίνεται ένα παιδί 26 ετών, πλέον, να νιώθει αποτυχημένος στο επάγγελμα που ήθελε να κάνει από πιτσιρίκι, στη δουλεία του, και γενικότερα στη ζωή του; Προσωπικά, θα ένιωθα αηδία για τον εαυτό αν είχα έστω λίγη ευθύνη για κάτι τέτοιο.
Ναι ένας αθλητής, πρέπει να κερδίζει και να είναι καλός, αλλά παραμένει άνθρωπος. Ο καθένας από τους παραπάνω, έκανε θυσίες για να καταφέρει όσα κατάφερε. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε, πως αυτοί οι άνθρωποι πέρα απ’ το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, όταν τελειώνουν αυτά, έχουν ζωή. Και ναι, θέλουν να τη ζήσουν! Πες τη μαλακία σου, γκάριξε για την ομάδα σου, βρίσε τον παίκτη που έφταιξε, αλλά ΠΟΤΕ μην σπάσεις πλάκα με κάποια αποτυχία τους. Μην κάνεις ό,τι δεν θα ήθελες να σου κάνουν!
