Και να που έφτασε ο Απρίλης. Καλό μήνα είπαμε; Δεν είπαμε. Και να σου πω κάτι; Καλύτερα! Τελευταία φορά που δώσαμε μια τέτοια ευχή, δεν πήγε και πολύ καλά η φάση. Βλέπεις, πριν από ακριβώς 31 ημέρες, μπορούσαμε να αλωνίζουμε ελεύθεροι και ωραίοι όπου θέλαμε. Τώρα πάνε αυτά, δεν είμαστε ούτε λεύτεροι (για καλό σκοπό όμως, και μπράβο μας!) και προφανώς με τόση τρίχα στο μούσι και το μαλλί ούτε ωραίοι.
Βέβαια, σήμερα μπήκε αυτός ο μήνας που και να θες ν’ αποφύγεις την έναρξη του, δεν μπορείς. Είναι 1η Απριλίου ρε φίλε. Η μέρα που έχεις το ελεύθερο να πεις όσα ψέμματα γουστάρεις. Η μέρα που μπορείς να δικαιολογήσεις το ερωτικό μήνυμα στην Τασία, σε περίπτωση που φας χιλόπιτα. Για να στο κάνω λιανά, ξημέρωσε η μοναδική αυγή του χρόνου που μπορείς να πεις ό,τι θες, χωρίς να σε πάρει στα σοβαρά κανείς.
Κακά τα ψέμματα όμως (όχι τα σημερινά, γενικότερα), η φετινή χρονιά είναι λίγο πιο ιδιαίτερη από τις άλλες. Ήδη μπορεί να σου έδωσα μερικές καλές “πλάκες” για να κάνεις σήμερα (καημένη Τασία), αλλά έτσι κι αλλιώς μπορώ σου αποκαλύψω ότι εδώ και μέρες ΕΙΣΑΙ ΕΝΑΣ ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ΨΕΥΤΗΣ προς τον ίδιο σου τον εαυτό και δεν το παραδέχεσαι. Όπως όλοι μας άλλωστε.
Επειδή όμως, δεν θέλω να βγάζω την ουρά μου απ’ έξω, άσε εσένα. Ας πιάσουμε εμένα. Σήμερα λοιπόν, θα μου τα χώσω! Η αφεντιά μου που λες, είπε ότι θα κάνει πολλά κατά τη διάρκεια της καραντίνας και δεν τα έκανε ποτέ. Οπότε:
Φίλε Σπυράκο. Όταν έσκασε η είδηση ότι θα μπούμε σε καραντίνα, σκέφτηκες: “Επιτέλους ρε φίλε, θα γυμναστώ στο σπίτι και το καλοκαίρι θα βγω φέτες στην παραλία”. Κι άρχισες να ψάχνεις διαδρόμους γυμναστικής και να κατεβάζεις εφαρμογές, μην πας ξυπόλυτος στον πόλεμο. Αλλά…
Αλλά το πιο δύσκολο σ’ αυτές τις καταστάσεις είναι η αρχή. Εδώ και 17 μέρες, το ίδιο λες: “Από βδομάδα”. Ναι ρε Rocky, έχεις και περιθώριο να αράξεις άλλο λίγο. Δεν φτάνει που περίμενες να κινδυνεύει ολόκληρος ο πλανήτης για να ξεκινήσεις τις κάμψεις, μου κάθεσαι και άρχοντας, κοιτάζοντας απλά τον τοίχο με την κρεμασμένη κιθάρα. Ναι, ναι, βαριέσαι. Ξέρεις γιατί βαριέσαι, Σπυράκο; Γιατί το μόνο που κάνεις είναι να αναπνέεις όλη μέρα!
Άσε και το άλλο μάγκα μου. Μιας και ανέφερα κιθάρα, είπα να μην το πω, αλλά έξαλλο με κάνεις. Θυμάσαι τότε στα χρόνια του Γυμνασίου-Λυκείου που ντρεπόσουν να μιλήσεις στο Μαράκι με απλά λόγια και επειδή αυτό είχε 2 πτυχία στο πιάνο, εσύ αποφάσισες να μάθεις κιθάρα για να την εντυπωσιάσεις; Πως να μην θυμάσαι, τρία άκυρα είχες φάει και ακόμα συνέχιζες να παίζεις το “Smoke on the water”, γιατί μόνο αυτό έμαθες.
Ε λοιπόν, αυτή τη φορά, το όνομα της αιτίας που σε έκανε να ξαναπιάσεις την κιθάρα, δεν είναι Μαρία, αλλά καραντίνα. Επίσης, αν σου αρέσουν τα spoilers, θα σου κάνω ένα. Οι γνώσεις σου στο συγκεκριμένο όργανο, θα παραμείνουν “εισαγωγή Smoke on the water”. Οι συγχορδίες (δεν αναφέρομαι καν σε νότες) ζόρικες, η αλλαγή από Em σε G και στο καπάκι D δεν βγαίνει, ε, δεν είσαι για τέτοια τώρα. Έτσι, άφησες προσωρινά το άθλημα, είπες κλασικά: “Από Δευτέρα μωρέ”, ξέροντας βαθιά μέσα σου ότι αυτή η Δευτέρα, μάλλον είναι η παρουσία.
Ναι ok, είναι πολύ δύσκολο να διαβάσεις νότες και συγχορδίες. Ξέρεις όμως τι δεν είναι δύσκολο; Να διαβάσεις Ελληνικά, ρε στούρνε! Έτσι, χωρίς να χαθεί χρόνος μετά το πιστόλι στη γυμναστική και τη μουσική, αποφάσισες το διάστημα που θα υπάρχει η πανδημία, να ανοίξεις τους ορίζοντες σου, διαβάζοντας κανένα βιβλίο (και όχι δεν εννοώ το βιβλιαράκι του San Andreas). Το αποτέλεσμα και εδώ το ίδιο. Μια το κινητό, μια η ζαβλακωμάρα από τους τέσσερις τοίχους, το βιβλίο έμεινε να σε κοιτάει στο κομοδίνο και εσύ από ενοχές και τρέλα (18 μέρες μέσα είσαι, πόσο να αντέξεις;) να του απαντάς ότι θα τα πείτε αύριο. Λες και θα σου έκανε μουτράκια, ξέρω γω, αν δεν του απαντούσες.
Βέβαια, για να μην σε κάνω να νιώθεις τόσο άσχημα Σπυράκο μου (που θα έπρεπε), δεν είσαι ο μόνος που ξύνεται αυτές τις ημέρες, είναι κι άλλοι. Διάβασμα δεν είναι μόνο τα βιβλία, αλλά και η ρουφιάνα η σχολή. Ε, αρκετά άτομα που γνωρίζεις, είπαν ότι “Είναι ώρα να κάνω ιντερνετικά μαθήματα και να διαβάσω”. Αμ δε. Νικητής και στη συγκεκριμένη μονομαχία, αναδείχθηκε ο ύπνος και η βαρεμάρα, τουλάχιστον για τους “δικούς μου”. Αλίμονο, αμα δεν ταιριάζαμε… ίσως είχαμε ζωή. Πού να ξυπνάνε τώρα και να ανοίγουν το λάπτοπ για διάβασμα; Πιο πιθανό είναι να το ανοίξουν και να δώσουν τα λεφτά από την πιστωτική στο Online G.T.A. Ρίχνοντας φόκο έτσι, και στον τελευταίο τους μεγάλο στόχο της καραντίνας: να κάνουν οικονομία. Μαύρη συζήτηση, γιατί κι εσύ κύριε Σπύρε αχαΐρευτε, ό,τι λεφτά είχες τα ‘κανες αγορές από το Ίντερνετ. Χωρίς λόγο! Έτσι επειδή, ξέρεις, βαριέσαι…
Ε, ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΒΑΡΙΕΣΑΙ ΠΙΑ! Κάνε κάτι! Τέρμα τα ψέματα! Από αύριο γυμναστικές και μουσικές. Από αύριο βιβλία και οικονομίες. Τέλος. Αλλά μέχρι αύριο… αφιερωμένο:
