5 ζευγάρια που συναντάς σε κάθε χωριό και είναι πιο κλισέ και από τον θείο που κάθεται με τη νεολαία

Αν έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει σε χωριό και κάποια στιγμή την κάνεις για μια μεγαλούπολη, τα πλεονεκτήματα που αποκτάς είναι πολλά. Γνωρίζεις νεο κόσμο, ανοίγουν οι ορίζοντές σου, αλλάζει η φάση σου αλλά και ο τρόπος ζωής σου.

 

Εκεί που κατά τη γνώμη μου κερδίζεις τα περισσότερα, είναι στις προσωπικές σχέσεις. Ή για να είμαι πιο ακριβής, στις ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ. Βλέπεις, στo χωριό ένα άτομο περιορίζεται ως προς τις επιλογές του, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει μια πίεση της κοινωνίας, που ορισμένοι δεν μπορούν να διαχειριστούν. Έτσι, αν κάποιος που μένει μόνιμα εκεί, πάρει τη (μεγάλη) απόφαση να… “κρεμαστεί”, κατά πάσα πιθανότητα θα μπει σε ένα αρκετά κλειστό γκρουπ ζευγαριών, το οποίο χωρίζεται πάνω-κάτω σε 5 κατηγορίες. Και όχι, σε καμία απ’ αυτές δεν είναι το προξενιό. Γιατί εδώ εμείς σου μιλάμε για αγνό έρωτα αδερφέ, είμαστε του ρομάντζου!

 

 

Πραγματικά, δεν ξέρω πώς μπορεί κάποιος να το καταφέρει αυτό. Ε, στα χωριά όχι απλά το καταφέρνουν, αλλά είναι και της μόδας! Και να σου πω και κάτι; Μπράβο τους ρε φίλε, γιατί εγώ όντως δεν θα μπορούσα να το καταφέρω. Ξέρεις τι πάει να πει ένα απλό φλερτ που έχουν 2 άτομα στα 14 τους, να οδηγεί σε έναν τρικούβερτο γάμο 5 χρόνια μετά, κι αυτό να ΜΗΝ είναι έκπληξη; Ναι, η φάση είναι τόσο αμήχανη όσο ακούγεται, αλλά και ρομαντική ταυτόχρονα.

 

Αυτό που την κάνει όμως ακόμα πιο… ιδιαίτερη τη σχέση, είναι το γεγονός ότι εκεί γύρω στα 20-21 μπορεί να πετάξουν και κανένα κουτσούβελο, πράγμα που θέλει αρκετά κότσια, γιατί κακά τα ψέματα, η συγκεκριμένη ηλικία δεν είναι για ευθύνες. Ή και όχι. Το ζήτημα εδώ είναι ότι κατά πάσα πιθανότητα, αυτά τα δυο άτομα δεν θα έχουν ζήσει όπως ήθελαν τη ζωή τους. Ή ΚΑΙ ΟΧΙ. Προχωράμε…

 

 

 

Το πιο συνηθισμένο ζευγάρι που θα συναντήσει κανείς στην ελληνική επαρχεία. Oκ, μπορεί κάποιοι να παντρεύονται τον πρώτο τους έρωτα, αλλά υπάρχουμε κι εμείς υπάρχουν κι εκείνοι που κάποια στιγμή χωρίζουνε και πάνε για άλλα. Κι αυτά τα άλλα, μπορεί να είναι κι απ’ τις γύρω περιοχές, καθότι “η πάνω ραχούλα έχει κορίτσια πιότερο καλά απ’ την κάτω”. Έτσι, χωρίς να το επιδιώξουν και πολύ τα παιδιά, γίνονται αυτόματα η αιτία για την ένωση μεταξύ δυο χωριών. Τότε όμως είναι που ξεκινάει το αστείο της υπόθεσης, καθώς μετά τον γάμο υπάρχει η κόντρα για τον τόπο που θα μείνει το ζευγάρι, με την πλάστιγγα να γέρνει σχεδόν πάντα προς το μέρος διαμονής του άνδρα, γιατί είπαμε… χωριό. Μερικά χρόνια μετά, αν το συγκεκριμένο ζευγάρι αποκτήσει παιδιά και βγούν αγόρια, σίγουρα θα έχουν τεράστιο άγχος ως προς την ομάδα που θα αποφασίσουν να παίξουν όταν φτάσουν 16, γιατί κακά τα ψέματα, στο ντέρμπι Φαλανιακός – Αμπελωνιακός ή θα ‘σαι μαζί μας ή εναντίον μας. Άσε, ούτε ο Ρονάλντο έτσι!

 

 

Αν εσύ περίμενες να δεις “Καφέ της Χαράς” και τη Χάιδω με τον Λευτέρη να πηγαίνουν στο σπιτάκι του Τρελαντώντη για να βγάλεις αυτό το συμπέρασμα, μάλλον ζεις σε άλλον πλανήτη. Αυτά συμβαίνουν σε πολλά χωριά, όπως άλλωστε γίνεται και στις πόλεις, μην νομίζεις ότι κι εμείς εδώ πάμε πίσω. Αλλά όσο πιο μικρή η κοινωνία, τόσο πιο “ανεκπλήρωτοι” οι έρωτες και καταπιέζονται για χρόνια. Ώσπου κάποια στιγμή δεν αντέχουν άλλο και κάνουν το “μπαμ”. Τότε είναι που αρχίζει η όλη φασάρα, καθώς στην επαρχεία ακόμα και το τι βρακί φοράς το γνωρίζει ο κόσμος όλος! Έτσι, το σκηνικό γίνεται γνωστό, ρεζιλίκια πράματα αλλά τι τα θες; Έρωτας!

 

 

 

Δεν ξέρω τι πετριά μπορεί να φάει κανείς κι ενώ έχει την ευκαιρία να μείνει στην Αθήνα, επιλέγει την επαρχία. Ίσως να θέλει την ηρεμία του. Να είναι πιο χαλαρός, ρε παιδί μου. Αν ψάξεις λοιπόν, σίγουρα θα βρεις αρκετά ζευγάρια που παίρνουν τη συγκεκριμένη απόφαση από κοινού. Η όλη φάση μπορεί να μοιάζει ιδανική στο μυαλό τους, αλλά δεν είναι. Δεν είναι γιατί, σε πολλές περιπτώσεις, αν σου κολλήσει η ρετσινιά του “Αθηναίου”, θα τρως κάθε μέρα τεράστιο hate χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, ενώ αν τολμήσεις να βρεις και κανένα άτομο για να κάνεις παρέα, μπορεί να σε κατηγορήσουν για μαγεία (true story!). Πάντως για να μην είμαι άδικος, στα χωριά αν χρειαστείς κάτι σοβαρό, το 99% των ανθρώπων θα σκοτωθεί για να στο δώσει, ειδικά αν έχεις δεθεί μαζί τους.

 

Για να μην παρεξηγηθώ, όταν λέω ξαδέρφια εννοώ τα μακρινά, αυτά που τους επιτρέπει κι η εκκλησία, ντάξει; Αυτό βέβαια δεν αλλάζει κάτι, καθώς παραμένει περίεργη η όλη φάση. Το θέμα είναι ότι ακόμα και σήμερα, μακρινοί συγγενείς, επιλέγουν να ενωθούν με τα δεσμά του γάμου. Έτσι τα παιδιά τους, θα μπορούν να είναι αδέρφια μεταξύ τους, αλλά και αυτά ξαδέρφια ταυτόχρονα. Και πάει λέγοντας. Φασάρα έτσι; Το συγκεκριμένο για να σου πω την αλήθεια, το γράφω με τεράστιο φόβο, καθώς υπάρχει πάντα μια μικρή (πολύ μικρή) πιθανότητα να είμαι καρπός ενός τέτοιου έρωτα κι αυτό γιατί τα δυο μου σόγια ανά τους αιώνες, είχανε κάποια νταλαβέρια μεταξύ τους. Βλέπεις από χωριό είμαι κι εγώ. Ε, εκεί όλοι ξαδέρφια είμαστε μεταξύ μας, κι άντε μετά να βγάλεις άκρη…