Τη δύναμη που έχει η ποίηση κι η μουσική, μόνο μ’ έναν τρόπο μπορείς να την καταλάβεις. Όταν βρεθείς μες στο κοινό, κι ακούσεις ένα τραγούδι καινούριο, φρέσκο, που η μουσική του δεν πρόλαβε να παίξει χαλί στη ζωή σου, που οι στίχοι του δε σου ‘γιναν τατού στη γλώσσα. Το περασμένο Σάββατο λοιπόν, ήρθε και μ’ έπιασε απ’ το γιακά αυτή η δύναμη. Ο Μίλτος Πασχαλίδης κάπου στη μέση του προγράμματος είπε μια σειρά κουβέντες, κι εκεί ανάμεσα ακούστηκαν οι λέξεις: “νέο τραγούδι – Μάνος Ελευθερίου – Βαγγέλης Γιακουμάκης”. Κι ύστερα τα όργανα ξεκίνησαν να παίζουν, κι ο Μίλτος ξεκίνησε να τραγουδάει, κι άξαφνα η ποίηση κι η μουσική ξεκίνησαν να μου χτυπούν το πρόσωπο.
Το ποίημα του Μάνου Ελευθερίου γδέρνει. Κι η μουσική του Μίλτου ξυρίζει, μ’ εκείνο το δοξάρι που στο τέλος κάθε στροφής μπαίνει όλο και πιο βαθιά στο δέρμα. Μη διαβάζεις άλλο τις φλυαρίες μου, άκου το! Άκου το και νιώσε ένοχος. Νιώσε ένοχος που ζεις σ’ αυτή τη χώρα των αθώων…
