Δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, και στο πανεπιστήμιο ακόμα, όπου υπάρχει “ιστορία”, δύο πράγματα κυρίως σε ζορίζουν:
- ημερομηνίες
- ονόματα
Ας αφήσουμε ωστόσο γι’ άλλη φορά τις ημερομηνίες. Κι ας πιάσουμε το δεύτερο βραχνά. Τα ονόματα!
Βλέπεις, για κάποιο λόγο, δεν φτάνει που ‘ναι γεμάτη ονόματα η ρημάδα η ιστορία των ανθρώπων, πολύ συχνά είναι και ΤΑ ΙΔΙΑ ονόματα. Κι εδώ από κάτω, σου ‘χω 4 χαρακτηριστικές, βασιλικές περιπτώσεις που, τουλάχιστον εμένα μου ‘καναν πολύ ζόρικη τη ζωούλα μου, όποτε “έγραφα” ιστορία…
Y.Γ. Δεν ακουμπάω την Αίγυπτο και την Κίνα γιατί αυτές θέλουν ένα άρθρο μόνες τους.
Η Περσία όλη: Κύροι, Δαρείοι κι Αρταξέρξηδες!
Αν πιάσεις να μετράς απ’ τη μέρα που για πρώτη φορά οι Πέρσες κάνανε ντεμπούτο στις σελίδες του Ηροδότου, μέχρι και τη στιγμή που τους το γύρισε μπούμερανγκ ο Μεγαλέξανδρος, τρία ονόματα παίζουν στο θρόνο όλα κι όλα (και κάτι ρέστα που τ’ αφήνεις πουρμπουάρ). Για να ‘σαι βασιλιάς των Περσών, ή Κύρος θα ‘σαι, ή Δαρείος, ή Αρταξέρξης. Κι άντε να ξεχωρίσει ο μπόμπιρας που μαθαίνει την ιστορία πως, άλλο Δαρείο πολεμούσε ο Μιλτιάδης, και σ’ άλλο Δαρείο έκανε ντου ο Μεγαλέκος. Κι ότι άλλος Κύρος κόντεψε να φέρει το (“μηδένα προ του”) τέλος του Κροίσου, κι άλλος έκανε την “Ανάβαση” και πήρε στο λαιμό του το φουκαρά τον Ξενοφώντα (που άντε να βρει ύστερα “θάλαττες”). Α, και μια που είπα “Ανάβαση”, ορίστε, ποιοι πολεμούσαν εκεί; Ο Κύρος με τον Αρταξέρξη! Τα παιδιά… του Δαρείου! Άντε να χαθείτε ρε γραφικοί, λες και δεν έχει ονόματα ο κόσμος…
Όπου λαλούν πολλοί Ερρίκοι, αργεί να ξημερώσει!
Αν σου πω: “Βασιλιάς της Αγγλίας”, τι θα πεις; Ή “Αρθούρος” θα πεις, ή “Ριχάρδος Ενεχυροδανειστήρια Λεοντόκαρδος”, σωστά; Και με το δίκιο σου. Ο ένας έβγαζε σπαθιά από βράχους, κάθονταν σε στρογγυλές τράπεζες κι έκανε κουμάντο σε κοτζάμ Κάμελοτ, κι ο άλλος ήταν σωστός παλικαράς, είχε “αδερφό” τον εχθρό του (Σαλαντίν), κι εχθρό τον αδερφό του (Ιωάννη) – κατά πώς μας τα λέει δηλαδής, ο Κόκορας, στο Ρομπέν. Ποσοτικά ωστόσο, ο “Άγγλος άναξ” έχει άλλον όνομα. Το αγαπημένο βασιλικό όνομα όλης της Ευρώπης. “Ερρίκος”, κύριοι.
Άρχισα με τους Άγγλους που τους έκανε διάσημους ο Σαίξπηρ, μα πάρε τώρα τεφτέρι και μέτρα: Στη Βρετανία 9. Στη Γαλλία 5. Στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία 6, στη Σαξονία 3, στη Βαυαρία 17 (!), βάλε και στο Βυζάντιο 1, και 4 στην Καστίλη, το σύνολο; Σ’ όλη την Ευρώπη: “45 Ερρίκηδες – ενός κοκόρου γνώση” (κι ούτε καν αυτουνού με το λαούτο!).
Βυζάντιο: Έχω ένα Λιόντα μέσα μου… και μύριους Κωνσταντίνους!
Άμα περάσεις με μια γρήγορη ματιά τον τεράστιο κατάλογο αυτών που κάποια στιγμή, έστω για λίγο, στρώσανε τον πισινό τους στο θρόνο της Κωνσταντινούπολης, δύο ονόματα θα κρατήσει το μάτι σου: λιοντάρια και Κωστάκηδες. Από τους πρώτους 6, από τους δεύτερους 12! Όμως μπορεί οι Κωστάδες να ‘τανε διπλάσιοι, αλλά τουλάχιστον ξεχώριζαν. Ένας ήταν “Μέγας” (τέλος πάντων), ένας είχε επώνυμο και… μαρμάρωσε! (Παλαιολόγος), ένας είχε επώνυμο κι ας μη μαρμάρωσε (Λάσκαρης), κι οι υπόλοιποι συνήθως βασίλευαν ήσυχα και πέθαιναν από φυσικά αίτια – κι άρα δεν υπήρχε λόγος και να τους θυμάσαι. Οι Λέοντες απ’ την άλλη… ε, δεν κάθονταν λιγάκι ήσυχοι!
Καταρχάς είχαν όλοι σχεδόν, κάτι γελοία παρατσούκλια που για κάποιο λόγο έμπαιναν πάντα πλάι στο ΕΠΙΣΗΜΟ όνομά τους (ο Ίσαυρος, κι ο Αρμένιος, κι ο Χάζαρος, κι ο Σοφός… σιγά τον Ίβκοβιτς!). Κι έπειτα, ο ένας πέθανε από δυσεντερία (!), ο άλλος από δηλητήριο, ε, ήρθε τελικά κι η Εικονομαχία να μας αποτελειώσει. Βλέπεις, την ξεκίνησε με πάθος ο ‘Γ ο Ίσαυρος (ο σταρ της οικογένειας), κι εντάξει, τι να γίνει, καλή καρδιά. Μόνο που, 100 χρόνια μετά, ο ‘Ε ο Αρμένιος ζήλεψε το σταριλίκι και την αναβίωσε! Λες και δεν υπήρχαν άλλα έθιμα ν’ αναβιώσει. Ή άλλα ονόματα! Ίσα να μη μπορούμε να γράψουμε διαγώνισμα, δηλαδή…
Γαλλία: Ο Λουδοβίκος, κικιρικικί…
Πάνω απ’ το 1/3 των 57 βασιλιάδων της Γαλλίας, ήταν… Λουδοβίκοι! Κι ήταν και πολύ δραστήριοι, πανάθεμά τους, μες στην ίντριγκα και στη μεγάλη ζωή. Πιο απλά:
-Ποιος “έχτισε” τις Βερσαλίες;
-Ο Λουδοβίκος.
-Α, και ποιος ήταν ο “βασιλιάς ήλιος”;
-Μα, ο Λουδοβίκος!
-Ωραία. Και ποιος παντρεύτηκε τη Μαρία-Αντουανέτα;
-Εεε, ο Λουδοβίκος!!
Κάθε Λουδοβίκος του παραπάνω διαλόγου, είναι ΑΛΛΟΣ Λουδοβίκος. Με τις υγείες μας! (Γάλλοι ρε φίλε… Γάλλοι…)
