10 ταινιάρες που ξέχασε ο Guardian (ενώ ΠΡΟΦΑΝΩΣ και δεν έπρεπε...)

Η αρχή έγινε με το BBC. Το BBC συνέχισε τον όλεθρο και με “ξενόγλωσσες” ταινίες. Ύστερα ζήλεψαν κι οι New York Times. Και τώρα, το κακό… τρίτωσε, αφού μπήκε στο παιχνίδι κι ο Guardian. Το τελευταίο σοβαρό μέσο της Μεγάλης Βρετανίας, έφτιαξε λίστα με τις 100 κορυφαίες ταινίες του 21ου αιώνα. Πάει, ξεμωράθηκαν κι εκεί…

Όχι, δεν το λέω επειδή κάνανε λίστα (αλίμονο, όλη μου τη ζωή κάνω λίστες!). Ούτε το λέω γιατί η λίστα τους είναι κακή. Δεν είναι! Και καταπληκτικό “A Separation” έχει, και Γιώργο Λάνθιμο έχει, και χειροκροτώ όρθιος στη συμμετοχή του “Persepolis” και του “Ocean’s Eleven”. Δυστυχώς όμως… ε, έχει και πολύ μπούρδα εκεί μέσα. Μπούρδα που θα μπορούσε ν’ αντικατασταθεί από τουλάχιστον 10 ταινίες, οι οποίες άγνωστο γιατί, έμειναν εκτός λίστας.

Να, ας πούμε:

10. Catch Me If You Can

Ξέρω τι θα πεις. “Εύκολη”. Όμως, απ’ τη μια δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει η ταινία να ‘ναι “δύσκολη” για να ‘χει αξία, κι απ’ την άλλη, μέσα στη λίστα υπάρχει το Ted. ΤΟ ΤΕD. Ε, με τον κάφρο – αρκούδο ν’ αράζει στα VIP, το υπόδειγμα ρυθμού, το στυλιζαρισμένο κυνηγητό του Σπίλμπεργκ βγαλμένο απ’ τις καλύτερες στιγμές του con σινεμά, γίνεται πρωτοσέλιδο: Η Ληστεία του Αιώνα: δεν μπήκε στις 100!

9. Gran Torino

Η καλύτερη ταινία της σπουδαίας σκηνοθετικής καριέρας του Κλιντ Ίστγουντ, είναι μαζί κι εξομολογητήριο. Ο κάποτε “καουμπόης δίχως όνομα” ξεφορτώνει τις ρεπουμπλικάνικες αμαρτίες του, τυλίγει σε χαρτί “καλογυρισμένου κοινωνικού θρίλερ” τα κλειδιά της αμερικανικής κουλτούρας και τα παραδίδει τα κλειδιά της αμερικανικής κουλτούρας σ’ όποιον τ’ αξίζει περισσότερο (ο Βιετναμέζος πιτσιρίκος, παρά ο αδιάφορος συγγενής). Δεν είναι πιστολίδι, Guardian, είναι παραβολή. Ξαναδές το…

8. Match Point

Καταρχάς, δεν γίνεται σε τέτοια λίστα να μην υπάρχει ΚΑΘΟΛΟΥ Γούντι Άλεν! Όμως ακόμη κι αν δεν εκτιμάς τον “τρόπο” του Γούντι, ακόμη κι αν αφήνεις απ’ έξω (απαράδεκτο, κατά τη γνώμη μου!) τη ρομαντική φιλοσοφία του “Βίκυ, Κριστίνα, Μπατσελόνα” ή του “Μεσάνυχτα στο Παρίσι”, δεν μπορεί να γυρνάς την πλάτη στο “Match Point”. Έξυπνο σαν αστυνομική ποντικοπαγίδα, όμορφο σαν ιμπρεσιονιστικός πίνακας, απαντάει με στιβαρή σιγουριά σε μια ερώτηση που ο Άλεν την κουβαλάει στο σινεμά 20 χρόνια (απ’ την εποχή του “Απιστίες και Αμαρτίες”), κι η ανθρωπότητα την έχει όσο υπάρχουν άνθρωποι. “Αν διαπράξεις το έγκλημα και γλυτώσεις, μπορείς να ζήσεις μετά;“. Ε, Guardian, μπορείς;

7. Apocalypto

Μια ακόμα λίστα συνεχίζει προκλητικά να γυρνάει την πλάτη στις ταινιάρες του Μελ Γκίμπσον. Δεν θα το κουράσω πολύ. Όσο κι αν πληγώσετε το “Γοργοπόδαρο”, δεν θα μπορέσετε να τον σκοτώσετε. Εδώ είναι το δάσος του!

6. The Pianist

Δεν έχει σημασία αν γουστάρω, αν γουστάρεις, αν γουστάρει ο κόσμος όλος τον άνθρωπο Πολάνσκι (όχι, δεν τον γουστάρουμε!). Οι ταινίες του όμως είναι άλλη ιστορία, κι η ιστορία αυτή μπαίνει στον 21ο αιώνα μ’ ένα Όσκαρ για έναν “Πιανίστα”. Ο Άντριεν Μπρόντι είναι συγκλονιστικός, το αντιναζιστικό φιλμ μπορεί εύκολα να βρει τη θέση της στο top 5 του σκηνοθέτη, κι άρα μάλλον εύκολα και στο top100 στη λίστας. Πιάνο ρε, κλαρίνα!

5. Nightcrawler

Και ναι, μια απ’ τις πιο δυνατές αδικίες στα χρονικά του σινεμά, συνεχίζεται! Ο Τζέικ Γκίλενχαλ προσφέρει μια ερμηνεία προορισμένη να μείνει στην ιστορία. Τη βάζουν στο ψυγείο μ’ αδιαφορία. Ο Νταν Γκίλροϊ σκηνοθετεί ένα κυνήγι επιτυχίας και το αφήνει να μετατραπεί σε ματαιοδοξία, απάνθρωπο αριβισμό και τελικά σοκαριστικό έγκλημα. Χαμογελάνε ειρωνικά. Τόσο ξέρουν…

4. Gangs of New York

Σε μια λίστα που αναμενόμενα βρίσκει θέση το “Goodfellas με οικονομολόγους” που αποκαλεί εαυτόν “Λύκο της Wall Street”, δεν μπορεί να μην έχει θέση το αισθητικό διαμάντι της καριέρας του Σκορτσέζε. Φωτογραφία βγαλμένη από γκραβούρα εποχής. Ντάνιελ Ντέι Λούις στον πιο αποστομωτικό ρόλο της αποστομωτικής καριέρας του. Οι “Συμμορίες” έμειναν ακάλεστες κι αυτό δεν καταλήγει ποτέ καλά. Το νου σας!

3. The Hunt

Σε μια εποχή που το λαϊκό δικαστήριο τείνει να αντικαταστήσει τα πραγματικά. Σ’ έναν κινηματογράφο, αλλά κυρίως σ’ έναν κόσμο που αναγνωρίζει τεκμήριο αθωότητας μόνο κατά το δοκούν, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να λείπει αυτή η ταινία απ’ οποιαδήποτε λίστα. Πόσο μάλλον όταν τα τόσο σημαντικά θέλω της, είναι γυρισμένα μ’ ολάκερη την υπέροχη αισθητική του Βίντερμπεργκ. Ε, ρε κυνήγι που θέλετε…

2. Kill Bill Vol 1

Δεν θα προσπαθήσω καν να επιχειρηματολογήσω υπέρ μιας ποπ ταινίας που έχτισε στυλ, δίδαξε σπλάτερ, κι έκανε το πιο σινεφίλ πάντρεμα δυο ειδών που ανέκαθεν ερωτοτροπούσαν μεταξύ τους (του γουέστερν με το ιαπωνικό σινεμά). Θα πω απλώς ότι ολόκληρος Ταραντίνο, δεν μπορεί να ‘χει μονάχα μια ταινία στη λίστα. Δηλαδή σοβαρά, εκεί που υπάρχει το χλιαρό “Gravity” και το Α-Π-Α-Ρ-Α-Δ-Ε-Κ-Τ-Ο “Hurt Locker”, δεν χωράει ο Bill κι οι “Μπάσταρδοι”;

1. Wall – E

Με χαρά είδα στα ψηλά της λίστας Μιγιαζάκι και “Spirited Away”. Με αμηχανία είδα κάπου στη μέση του “Απίθανους” (που σύμφωνα με τον Πίτερ Μπράντσο είναι η καλύτερη ταινία της Pixar). Μάντεψε τι έλλειπε; Το καλύτερο αμερικάνικο animation του 21ου αιώνα έλλειπε! Η καλύτερη (μαζί με το “Spirited Away”) ταινία χωρίς ηθοποιούς από το 2000 και μετά, έλλειπε!! Ο αγνός ρομαντισμός ενός ερωτευμένου ρομπότ, ενός εκφραστικού βωβού ήρωα, έλλειπε!!! Πόσο απίθανοι είστε, μωρέ; (Ρε συ Μπράντσο, μπας κι έχεις καμιά σχέση με την Κάρι;)