Είναι το πρώτο όνομα που σου ‘ρχεται στο νου όταν ακούς “θέατρο”. Ή τέλος πάντων, το… πέμπτο (!) μετά τη ντόπια μεγάλη τετράδα: Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης, Αριστοφάνης. Όπως και να ‘χει, ο Σαίξπηρ ήτανε μορφή, τυπάρα, ο διασημότερος και σημαντικότερος άνθρωπος των γραμμάτων στην Αγγλία.
Ωστόσο, και αυτός (όπως κι οι δικοί μας τραγικοί) σπάνια δημιουργούσε απ’ το μυαλό του τις πλοκές στα θεατρικά που έγραφε. Η μαγεία στο Σαίξπηρ δεν είναι οι ιστορίες, η μαγεία κι η τεράστια συμβολή του στον κόσμο είναι οι λέξεις. Λέξεις υπέροχες, μαγικές, δυνατές και σημαντικές, που πέφτουν με ειδικό βάρος και ανάλαφρο λυρισμό πάνω στις “δανεικές” ιστορίες του. Ωστόσο τις λέξεις του βάρδου της Αγγλίας, είμαι σίγουρος (για να ‘σαι εδώ μέσα) τις ξέρεις. Ξέρεις ωστόσο από που εμπνεύστηκε τις ιστορίες του;
Ε, αφού ξέρεις, για να σε δω:
