Όλοι οι καλλιτέχνες έχουν, το δίχως άλλο, τα φετίχ τους. Στους περισσότερους, τα επιτρέπεις. Σε μερικούς, τα χειροκροτάς. Όμως υπάρχει κι ένας, που όχι απλώς σε “αναγκάζει” ν’ αποδεχτείς το φετίχ του, αλλά το ‘χει μετατρέψει σε κουλτούρα και χαρακτηριστικό μιας ολάκερης φιλμογραφίας. Κουέντιν Ταραντίνο, κυρίες και κύριοι. Και… πόδια!
Πέρα απ’ την όποια πλάκα, ο τύπος που έκανε σινεφίλ το μέινστριμ, έχει καταφέρει να εντάξει την αγάπη του για τα κάτω άκρα με τόσο ποπ τρόπο που, τα “πόδια του Ταραντίνο” στέκονται σήμερα στο ίδιο ράφι με τα “καμεό του Χίτσκοκ”. Ε, οπότε, καθότι το καλοκαίρι έτσι κι αλλιώς γεμίζουν τα σόσιαλ μίντια με κάτω άκρα σε παραλίες, ας δούμε και λίγα σωστά. Κινηματογραφικά. Ιδού όλα τα “πόδια-πόδια-πόδια” (που ‘λεγε κι ένα σπουδαίος Έλληνας σκηνοθέτης) πλάνα του τρελο-Κουέντιν, απ’ το πιο απαίσιο στο πιο ερωτεύσιμο!
Υ.Γ. Κάτι γενικά και κάτι πανοραμίκ, με την Ούμα να χορεύει ή την Τζένιφερ Μπίελς απλώς να υπάρχει χωρίς παπούτσια, δεν τα βάλαμε μέσα. Γιατί τότε η λίστα θα ήταν ολόκληρο βιβλίο…
Jackie Brown (Μπρίτζετ Φόντα)- Με τα πόδια στο ποτό
Ντάξει, δεν είναι ότι χαλιέμαι ρε συ Κουέντιν, αλλά χαλιέμαι! Θέλω να πω, πέρα απ’ την προσωπική μου αισθητική που θεωρεί μάλλον απαράδεκτα τα πόδια της Μπρίτζετ Φόντα, υπάρχει κι η αμερόληπτη, ψύχραιμη άποψη: τέτοια ασέβεια στο ποτό του Ντε Νίραρου, ρε; Ντροπή!
Death Proof (Ροζάριο Ντώσον)- Iεεεεεπ! Μικρέ ΑΝΩΜΑΛΕ
Ψέματα να πω; Δεν ξέρω αν ήταν σχεδιασμένο να κουβαλήσει έναν αισθησιασμό το πλάνο τούτο, αλλά μ’ αυτή τη μούρη, μ’ αυτό το γυαλί, μ’ αυτό το ύφος του Κερτ Ράσελ (και μ’ αυτή τη δικαιολογία – ποια κλειδιά ρε νούμερο…), το μόνο που σου φέρνει είναι τη διάθεση να φωνάξεις: Τι κάνεις εκεί ρε; Τεντιμπόι!
Kill Bill Vol.1 (Ούμα Θέρμαν)- Κουνήσου, πάρ’ τα πόδια σου!
Ομολογουμένως εξαιρετική ιδέα, η μάχη της Ούμα με την αγκύλωση (εεε τόσα χρόνια ακινησία!) ν’ αρχίσει απ’ την πιο απλή κίνηση: “Κούνα το μεγάλο δάχτυλο”. Κι ένα μεγάλο μάθημα ζωής απ’ το γέροντα Κουέντιν: “Ίσως μπορείς να κουνήσεις ένα δάχτυλο σ’ ένα δευτερόλεπτο, αλλά χρειάζονται 13 ώρες για να περπατήσεις”. Φιλόσοφος; Σχεδόν Κομφούκιος!
Inglourious Basterds (Νταϊάν Κρούγκερ)- Τα γοβάκια της Σταχτοπούτας
Δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως ο πονηρός Ταραντίνο δεν βρήκε ευκαιρία να ικανοποιήσει και στο περιβάλλον του ‘Β Π.Π. το φετίχ του, αλλά στα σίγουρα το ‘κανε με άψογο σεναριακό στυλ! Ο μύθος της Σταχτοπούτας πρόδωσε την καημένη τη Ντάιαν Κρούγκερ, κι ο ναζί – Κρίστοφ Βαλτς (στον πιο απολαυστικά μισητό ρόλο της ζωής του!) δείχνει με προσεγμένες κινήσεις το πόσο δεν απολαμβάνει τη “δοκιμή”, κι έπειτα βγάζει όλο το πραγματικό του πάθος σ’ αυτό που όντως γουστάρει να κάνει…
Kill Bill Vol.2 (Ούμα Θέρμαν)- Θα το πατάω σαν τα… μάτια σου!
Ντάξει, καταλαβαίνω τις διαμαρτυρίες. ΔΕΝ είναι όμορφο, δεν είναι καλαίσθητο, δεν είναι καν ανώμαλο… Είναι μια σκέτη αηδία! Αλλά να σου πω κάτι; Την πιο ματωμένη ταινία του Ταραντίνο βλέπεις. Ένα λιωμένο μάτι με το πόδι, δεν είναι απλώς αναμενόμενο, είναι και σχεδόν καλτ. Ουμάρα, πάτα το!
Και μια που είπα πάτα το…
Pulp Fiction (Άντζελα Τζόουνς)- Πάτα το!!!
Tόσο μικρό μα τόσο δικό του. Μπαίνει ο Μπρους ο Γουίλις στο ταξί, εκείνη βάζει μπροστά, βάζει ταρίφα, πατάει γκάζι. Χωρίς παπούτσια. Χωρίς λόγο…
Pulp Fiction (Ούμα Θέρμαν)- Χάρηκα για τη γνωριμία, Μία Γουάλας…
Ξέρεις γιατί έγινε ποπ μύθος αυτός ο τύπος; Ξέρεις γιατί τον παραδέχονται σινεφίλ και μεϊνστριμάδες; Γιατί έκανε τα δικά του, κι αυτά τα δικά του ήταν τόσο φίνα που τα γούσταρες κι ας μη σ’ άρεσε η ταινία (αν υπάρχει τέλος πάντων ανίερος άνθρωπος που δεν τρελάθηκε με το Pulp Fiction). Η “γυναίκα του αφεντικού”. Όμορφη; Σέξι; Επικίνδυνη; Ίσως. Αλλά ποιο είναι το πρώτο πράγμα που πρόκειται να δούμε γι’ αυτή την τύπισσα; Μαλλιά, χείλια και… Ω! Καλησπέρα και σ’ εσένα, Μία Γουάλας…
Death Proof (Σάνον Χάζλετ)- Ένας καλός λόγος για να ‘χεις αυτοκίνητο!
Η πιο κατάλληλη σκηνή έναρξης, στην πιο κατάλληλη ταινία. Σου δίνει ΟΛΕΣ τις πληροφορίες που θες για το “τι παίζει εδώ”, το βλέπεις και μπορείς να μαντέψεις τι θα δεις, και κυρίως από ποιον. Πάνω απ’ όλα ωστόσο… Ναι ρε Κουέντιν! Αυτό είναι πλάνο ρε αρχηγέ μου. Καλοκαιρινό, δροσερό, τόσο “Λολίτα”, τέρμα ταραντίνικο. Σσσσσέξι!
Plus | From Dust Till Dawn (Σάλμα Χάγιεκ)- Σαμπάνια από… γοβάκια, κανείς;
Μπορεί να μην τη γύρισε εκείνος, αλλά την έγραψε και τη… χάρηκε! Η καλύτερη “ποδιά” του Ταραντίνο έχει Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ πίσω απ’ την κάμερα, έχει τη Σάλμα σε ρόλο θεάς των Αζτέκων, έχει απροσδιόριστο αλκοόλ κι ένα φίδι… Άχαστη!
Και τώρα ρίξε ψήφους, αλλά με προσοχή. Ο Κουέντιν θα σε βρει… Και ξέρεις τι παθαίνει όποιος τον εκνευρίζει!
