Μπορείς να ξεχωρίσεις τη μουσική απ’ τους στίχους σ’ ένα τραγούδι. Μπορεί να διαλέξεις; Κάποιοι μπορούν, μα όπως και να ‘χει, ένα καλό τραγούδι δεν γίνεται να έχει μόνο ένα απ’ τα δυο. Θέλει μουσική και θέλει στίχους.
Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι που γράφουν κατά κόρον κι απ’ τα δύο (σαν το Δεληβοριά και το Σαββόπουλο), μα υπάρχουν κι άλλοι που γράφουνε σαν ένας άνθρωπος! Κι από αυτούς, διάλεξα σήμερα 7 ζευγάρια κι άμα θέλεις, κι αν μπορείς, διάλεξε εσύ ποιο είναι το καλύτερο.
Νίκος Γκάτσος – Μάνος Χατζιδάκις
Ο Χατζιδάκις (ή αλλιώς ο σπουδαιότερος μουσικός που γεννήθηκε ποτέ σ’ αυτή τη χώρα) κουβαλούσε μες στη μουσική του παραμυθένια ελπίδα και μελαγχολική πραγματικότητα. Κι ο Γκάτσος ήρθε κι έβαλε σ’ αυτό το μελαγχολικό παραμύθι ομοιοκαταληξία λεπτότατης αισθητικής κι εντυπωσιακής ευστοχίας. Το δίδυμο που έκανε τραγούδια με τα όνειρα των Ελλήνων, κι αυτά τα τραγούδια άφηναν την αίσθηση του κεντήματος κι έλεγαν με λίγα τετράστιχα όσα άλλοι χρειάζονται δίσκους ολόκληρους για να τα πουν. Τρία τραγούδια μεταφέρει στη ρίμα του το παρακάτω, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα άλλης φοράς. Προς το παρόν, άκου…
Άλκης Αλκαίος – Θάνος Μικρούτσικος
Το “Γκάτσος – Χατζιδάκις” της δικής μας εποχής, ο Αλκαίος κι ο Μικρούτσικος υπογράφουν ανάμεσα σ’ άλλα, τα ομορφότερα τραγούδια του πιο σημαντικού δίσκου της μεταπολιτευτικής ελληνικής μουσικής. Η “παράγκα του αιώνα” χώρεσε μέσα της τη Ρόζα, τη Ντολόρες, ένα Πλανόδιο Τσίρκο γεμάτο Ατάκες για Γελαστούς και Γελασμένους, κι είχε απ’ έξω ένα καράβι “Αχαριστία”, πλάι στην Πιρόγα του άλλου μεγάλου δίσκου. Η ποίηση του Άλκη χαράζει σα γυαλί, κι ο Μικρούτσικος στην κόψη ισορροπεί και μπερδεύει την κλασική παιδεία του με τους ρυθμούς της λαϊκής ελληνικής κουλτούρας. Ούτε χειροκροτάς, ούτε υποκλίνεσαι. Τα τραγουδάς και τα χορεύεις με το μαχαίρι στην καρδιά…
Λίνα Νικολακοπούλου – Σταμάτης Κραουνάκης
Μια Λίνα βρήκε έναν Σταμάτη στην Πάντειο στα τέλη του ’70. Και κάπως έτσι, το ροκ και το ωδείο κι οι μουσικές των δρόμων παντρευτήκανε μ’ ένα κοσμοπολίτικο στιχάκι υψηλής φιλολογίας, και γέννησαν την πιο μεγάλη σταρ της ελληνικής στιχουργίας και τον πιο πληθωρικό συνθέτη της σύγχρονης Ελλάδας. Θρησκευτικές αναφορές, υποψία εσωτερικής προσευχής και γοητευτική καθημερινότητα, σε μινόρε που επιπλέουν στον ουρανό και ματζόρε που χορεύουν στο πλακάκι. Κι ύστερα σκάει ο κεραυνός!
Γιάννης Νεγρεπόντης – Μάνος Λοΐζος
Ο πιο ευθύς, ο πιο έξυπνος, ο πιο πραγματικά πολιτικός στίχος στο ελληνικό τραγούδι, ξεπήδησε απ’ τη Λάρισα (ας πω κι ένα καλό για την πατρίδα μια φορά!) κι έψαξε μουσική να κάνει την επανάστασή του. Κι η αλήθεια είναι πως υπάρχουν δύο που δώσανε πεντάγραμμο στο Νεγρεπόντη για ν’ ακουμπήσει τα λόγια του: και ο Λοΐζος, και ο Κηλαηδόνης. Μπορεί λοιπόν και ν’ αδικώ σήμερα τον Λουκιανό, και τον Κολλήγα Γιο, και τον Τοκογλύφο μ’ αυτό που κάνω εδώ. Μα να, είναι που ο Λοΐζος έχει Γέρο Νέγρο Τζιμ. Κι ύστερα, είναι κι αυτό εδώ το ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΜΑΘΗΜΑ περί καπιταλισμού. Αβάντι προφέσορα!
Οδυσσέας Ιωάννου – Μίλτος Πασχαλίδης
Δυο λόγοι βασικοί για να ‘ναι κάποιος ΑΕΚ. Ο πιο σημαντικός στιχουργός της γενιάς του, παίρνει την ποίηση και μ’ έναν τρόπο κυριλέ και μάγκικο μαζί, την κάνει χειροπιαστή και στην πετάει στα χέρια. Κι ενώ δεν έχει γράψει τα πολλά του με τον Πασχαλίδη, μ’ αυτόν έγινε κούμπωμα, ζευγάρι, ταίριαξε ο στίχος του ο αληθινός πάνω στις μεταλλικές χορδές, και στη μεταλλική φωνή, και (πάνω απ’ όλα) στη μεταλλική μουσική του Μίλτου που τους στίχους δεν τους χαϊδεύει, τους γραπώνει. Φόρτσα μάγκες!
Ισαάκ Σούσης – Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Ένα πεντάγραμμο με τρία ακόρντα και μουσική που παίζει κομπολόι το βαρύ με το ανάλαφρο, κι ένα χαμηλό προφίλ με στίχους που κάνουν το ανάλαφρο σημαντικό και πιάνουν τη ζωή σου απ’ το λαιμό χαμογελώντας. Δυο τύποι που, υπό μόνιμη αμφισβήτηση απ’ την κουλτούρα του τόπου, σημάδεψαν τη μουσική κι έκαναν έντεχνο χωρίς ψευτοσοφίες και κομπασμούς όταν το έντεχνο ήταν ντροπή γιατί δεν το ‘ξερε κανείς κι όχι γιατί το ‘χε δαιμονίσει η ίδια του η μόδα. Κι άμα πληρώνουν κάτι, που κάνανε σουξέ πληρώνουν…
Γεράσιμος Ευαγγελάτος – Θέμης Καραμουρατίδης
Δεν γουστάρω και πολύ το στίχο του Ευαγγελάτου, κι ο Καραμουρατίδης θαρρώ πως έχει κάνει τις πιο καλές δουλειές του μ’ άλλον στιχουργό. Μα όπως και να ‘χει ήθελα να ‘μαι δίκαιος. Άφησαν τη στάμπα τους στην εποχή μας, κι υπέγραψαν αυτό εδώ το διαμάντι.
